Impact 13: Edito door Edith Vervliet

Edit(h)o

We consumeren nieuwe technologieën nog voor we goed weten hoe we er eigenlijk mee moeten omspringen. Meer is niet voldoende. We willen steeds beter - of tenminste technologieën die er beter uitzien. De new economy wordt gekenmerkt door een design economy. Het kruispunt waar economische groei en technologie in aanraking komen met cultuur en marketing. Efficiëntere productiemethoden en hevige concurrentie maken dat wij ons nu design gebruiksartikelen tegen betaalbare prijzen kunnen aanschaffen. Design wordt gedemocratiseerd door globaliserende massaproductie van steeds meer gebruiksvoorwerpen. Innovatie in productietechnologieën vormen hierbij vaak een sleutelelement (enabling technology).

In de meeste gevallen is de fysische omgeving van de meesten onder ons erop vooruit gegaan. Je krijgt dan een grotere kritische massa. Mark Dziersk, voorzitter van de Industrial Designers Society of America, zei onlangs: "This is the new Golden Age of design".

Zo te horen valt er met design geld te verdienen. Kijk maar naar het succes dat Apple oogst met zijn kleurrijk gamma iMac en iBook. Gedaan met het oersaaie beige. Apple heeft ook als inspiratiebron gefungeerd voor een aantal andere populaire pc's van Dell, Gateway en Compaq. Zo gaat dat met traditionele gebruiksvoorwerpen, van tandenborstels tot hifi-ketens. The look matters too. Design wordt een steeds belangrijker element van de derde P in de marketingmix.

Edith Vervliet

Editor in Chief

September 2000

Teek 80: Edito

VRT: Verboden Reclame op Televisie

Het is een netelige kwestie. Ze dateert al van een tijdje geleden, maar houdt me nog altijd bezig. Heel simpel: een openbare instelling is een entiteit die gefinancierd wordt door onze belastingcenten. Punt. Toen ik DE TWAALF WERKEN zichzelf zag voltrekken op die bewuste zondag, stond ik versteld van het feit dat er bij wijze van spreken om de vijf minuten een HUMO in beeld werd gehouden. Was het een grap? Ja? Dan was het een redelijke flauwe. Wat meer is: de flauwe grap was volstrekt onwettelijk. Er zal wel weer een of andere achterdeur gevonden zijn(België: zijn bier, zijn achterpoortjes), maar ik ben zeker niet alleen als ik zeg dat we met z’n allen naar een zeer lang uitgevallen reclamespot van en voor HUMO hebben zitten kijken. Kan dit eigenlijk wel? Zoals het in de zaak Brusselmans niet over Ann De Meulemeester ging, gaat het hier niet over Rob Van Oudenhoven, maar over de ethische en juridische gevolgen van bepaalde dingen die zich schijnbaar moeiteloos in een democratische samenleving voltrekken. Oef, het is eruit.

‘Product placement’ is al lang een oud zeer op de Vlaamse televisie. Het is het schijnbaar ongemerkt ‘placeren’ van een bepaald product, vervaardigd door een commerciële onderneming, in een programma dat daar in se niet voor bestemd is. Een pint op een tafel, een merk op een wagen of vrachtwagen, flesjes fruitsap in HT&D, een verhuisfirma in WINDKRACHT 10... Veel aanstoot nemen we er eigenlijk niet aan. Tenslotte, als je in een warenhuis rondloopt, zie je die flesjes ook staan. So what?

Wat velen blijkbaar uit het oog verliezen, is dat een product dat tersluiks (en soms meerdere keren) in beeld komt tijdens een druk bekeken programma, eigenlijk veel meer exposure krijgt dan door een reclamespotje, waar het spotje één van de vele spotjes in de rij is. Niet alleen de exclusiviteit, maar ook het gezagsargument speelt hier een rol. Als Odilon Mortier na het vertellen van een denderende billenkletser eens van zijn drankje nipt, denken vele toehoorders onbewust: Odilon is grappig-Odilon drinkt dat bewuste merk van appelsiensap-zou het kunnen dat hij grappig is dankzij dat fruitsap? Lach niet te vlug, de menselijke psyche zit zeer ingewikkeld ineen.

Het grote verschil met de TWAALF WERKEN VAN HUMO is dat bij Product Placement niet expliciet voor een product wordt reclame gemaakt. Je kon tijdens de uitzending van Rob je kont niet keren of er was wel ergens een HUMO te zien, werden de zogezegd ‘concurrerende' boekjes bestoeft of op een ‘ironische’ wijze afgebroken, of werden bepaalde merites van het onafhankelijk weekblad dik in de verf gezet. Vragen om problemen, noemt men dat gewoonlijk. Mediaminister Dirk Van Mechelen kreeg meteen de zware taak om deze nieuwe vorm van schaamteloze commerciële methodes in teperken.

Trouwens, waren het niet juist Rob Van Oudenhoven en Guy Mortier die in ALLES KAN BETER de SHOPLIJN hebben geparodieerd? Geachte VRT, denk hier eens over na...

P.S.: Dit edito werd geschreven in smenwerking met Bic.

Jan De Meyere, Chef-redactie.

IMPACT 1: Edito

Onze maatschappij verandert. En de veranderingen komen steeds sneller en sneller op ons af. Ik vond geen weerslag van deze veranderingen in de bestaande Belgische businessbladen. Vandaar IMPACT. Een blad voor en over zakenlui met een open en jonge geest. Maar ook over briljante persoonlijkheden die in hun vakgebied iets presteerden. Die bijvoorbeeld een product, idee of concept ontwikkelden met een zekere impact op onze maatschappij. En dit bekeken vanuit een business-omgeving. We hebben daarbij geopteerd voor een unisex aanpak en een internationale invalshoek. Een van de belangrijkste dragers van IMPACT is technologie, in de meest brede betekenis van het woord. Men zei me bijvoorbeeld enkele jaren geleden dat internet geen business story was, maar uitsluitend een tech-story. Dit blad is het levende en groeiende bewijs van het omgekeerde. Een bijkomend element waarop Impact drijft, is onze wil en overtuiging dat ook een business blad een eigen, moderne vooruitstrevende look kan hebben. Zakenlui, bedrijven of ondernemers (absolute onsexy woorden) worden doorgaans geportreteerd als saai, en zeker niet mooi. Het zijn echter wel markante onderwerpen. Vandaar onze bijzondere aandacht voor lay-out en fotografie. IMPACT zal daarbij op lange termijn demonstreren dat er een nieuwe economie aan het groeien is, die noodzakelijkerwijs aanleiding geeft tot nieuwe manieren van zakendoen, van de opstart en opbouw van nieuwe bedrijven, en de financiering ervan, tot de manier waarop men klanten vindt, nieuwe markten aanboort, producten creeert en distribueert. We hebben er geen idee van hoezeer onze toekomst zal veranderen.

Er wacht ons nog een revolutie.

Gert Van Mol
Uitgever
September 1999

TEEK 76: Edito

TEEK heeft Impact!

TEEK is zes jaar. Impact, ons splinternieuw business magaze is een feit, thumbs up! Nu deze magazines in één pakketje worden geleverd is het misschien geen slecht idee om twee mensen een hart onder de riem te steken: An Meskens, onze kakelverse coördinator en Jan Schuddinck, die nu een frisse start maakt met Impact. Elk van beide is tot op het bot gemotiveerd en zal er alles aan doen om u, de lezer, nog meer kwalitatieve ontspanning en informatie te laten opsnuiven. Kunt u zich voorstellen dat er nog een derde boekje bijzit? Een editie van SPUTNIK, die zelfs in China uitkomt, is voor de modebewuste lezer een absolute must. Het is u misschien ook al opgevallen: TEEK heeft de laatste tijd iets met vrouwen. Leading ladies hier, leading ladies ginder, en het gekke is, de reacties hierop zijn zeer enthousiast. Geen dolle mina's meer, geen power feministes met baard en snor, zelfs de strakke mantelpakjes blijven tegenwoordig in de kast. Het is een beetje alsof er een nieuwe vrouw is opgestaan. In de vorige TEEK hadden we acht knappe en super-getalenteerde zangeressen op de cover, acht dames die qua voorkomen menig mannelijke lezer hebben doen slikken, maar qua kunnen en kennen diezelfde mannen makkelijk onder tafel krijgen.

Vrouwelijkheid is niet langer goedkoop, maar wordt naar mijn bescheiden mening eindelijk naar waarde geschat. Tweeduizend jaar patriarchaal gezwets moet nu plaatsmaken voor een veel rijkerre ervaring. Eén dag doorbrengen met Geena Lisa, en u weet wat ik bedoel. Wat mij betreft, is Geena trouwens één van de meest intriigerende dames die ik al ontmoet heb, maar kom, we dwalen af. Tegen de tijd dat Garbage op Beach Rock verscheen was ik bijna ingedommeld (waarom zijn die groepen tegenwoordig zo slecht?) maar toen Shirley Manson zichzelf het podium opslingerde was ik plots klaarwakker. Op cd kon ze me niet echt bekoren, maar live...Yes! Een tikkeltje agressie, een vleugje bitch, maar vooral veel erotiek. Sterke vrouw.

In deze TEEK gaan we vrolijk verder. Dit wordt scoren en bekoren, met Nathalie, Annemie, Alexandra, Candy, Emily, Ann, Tom en Oh ja, een prachtig interview met Arno, plus een glittercover dankzij Joachim, onze creative director, beter bekend als 'Big Daddy’.

Nog een prettige verderzetting gewenst!

Jan De Meyere
Chef-redactie
12 September 1999

TEEK 73: Edito (Juni 1999)

MIJN EERSTE OLIESJEIK

Ik nam voorzichtig plaats aan de opzichtig gedekte tafel. We waren met drie. Links voor mij zat de man die deze lunch geregeld had. Rechts voor mij zat een man van buitenlandse origine. Hij keek afwezig rond. lk had iets wat ik zelden heb. Klamme handen.

Ik keek vragend naar mijn bemiddelaar en probeerde met mijn ogen duidelijk te maken dat hij het ijs moest breken. Het gesprek ging moeizaam van start. Niet ondenkbeeldig. Rechts voor mij zat mijn eerste oliesjeïk En hij had iets wat ik niet heb. Of althans, waar ik niet genoeg van heb. Geld. Bovendien waren we op zijn terrein. In dit uiterst luxueuze hotel kwam hij elke middag eten. Iedereen kende hem, boog voor hem als was hij een oliesjeik. Zijn lichaamshouding suggereerde aan iedereen die voorbij onze tafel wandelde dat hij de man was waarmee er gesproken diende te worden, dat zijn tafelgenoten vragende partij waren. Tegelijkertijd was hij ontzagwekkend stil.

Voor de lunch had mijn bemiddelaar mij toegefluisterd dat onze gast er enkele regels opna hield. Indien het gesprek hem beviel zou hij achteraf de wijn voor zijn rekening nemen. Meer nog, indien het gesprek hem echt had geboeid, dan zou hij de maître d’hôtel een sorbet en wat koffies ontfutselen, als vanzelfsprekend aangeboden door het hotel. Ik probeerde voorzichtig en in mijn beste Frans het pantser voor mij te ontdooien. "Ik wil van The Publishing Company, de uitgeverij van TEEK, een grote boîte maken, dus heb ik kapitaalkrachtige partners nodig", probeerde ik voorzichtig. Het grote voordeel van mijn job is dat wij bezig zijn met media. En media is voor vele zakenlui niet meer dan glitter en glamour. De TEEK-covers die ik de zwijgzame man liet zien, vooral diegene met mooie vrouwen op, bewerkstelligden langzamerhand een breuk in het pantser. Hij liet me praten, wroeten, schuifelen met papieren terwijl er discreet extreem prijzige gerechten werden voorgeschoteld en afgeruimd. De wijn? Heu... die kwam uit zijn eigen kelder. Ik had het niet direct door maar de man voor mij had dus in dit internationale hotel zijn eigen private wijnkelder. Eerlijk, ik wist niet dat dat kon. De wijn werd ook niet geproefd. Hij bekeek hem, liet hem tollen in het glas, hield hem omhoog in het binnenstromende zonlicht, en mompelde tenslotte dat de wijn perfect was. En, bij god, het was zo.

Zijn aandacht, die voortdurend werd afgeleid door de een of de ander die het restaurant kwam binnengewandeld, begon zich geleidelijk vaster en vaster te zetten op de boekjes die voor hem op tafel lagen. Hij stelde al eens een vraag, zo nu en dan een glinstering in de zwarte ogen, een kaartje van Cacharel met een mooie dame op de voorkant (dat in TEEK stak), plaatste hij ietwat lachend rechtop tegen zijn glas.Toen ik over cijfers begon fronsten zijn wenkbrauwen. Hij werd stil, liet me praten, en verborg zich in iets wat op truffels op een bedje van een of andere mousse geleek. Toen nam hij een servet, trok een gouden pen uit zijn binnenzak, keek me strak aan, en begon mijn slagschip te torpederen. Onderwijl notities makend op het servet. En hoe kom je aan dat cijfer? En hoeveel procent wordt er dan verkocht? En wanneer bedraagt je kapitaal zoveel ? En waarom doe je dat niet zo ? Maar nee, waarom doe je dit dan niet? En hoeveel moet je dan verkopen? Het was de start van de eeuwigdurende nacht op mijn Antarctica. Ik zag nog net hoe er in de tuin van het hotel enkele jongelui over de draad kropen om een verloren geschopte voetbal te recupereren. Voor de rest stelde ik me zo’n beetje vragen bij de rekening die ik straks zou krijgen. Mijn bemiddelaar nam over als bliksemafleider en begon gemoedelijk over koetjes en kalfjes. Ik droomde weg bij mijn laatste slok wijn tot onze gast de in onze nabijheid vertoevende sommelier wenkte. Hij vroeg de fles wijn op zijn rekening te zetten en om en passant de maître d’hôtel te roepen. Toen die langskwam plooide het gezicht van onze gast helemaal open. Hij complimenteerde de maître met de voortreffelijke maaltijd en voor mijn ogen ontfutselde hij de man drie sorbets en drie koffies.

Gert Van Mol, Uitgever, Juni 1999

TEEK 67: Edito (December 1998)

MARLBORO BOYS & GIRLS

Ik hoor tegenwoordig vaak ‘specialisten’ een hoop onzin verkopen als het over ‘jongeren’ gaat. ‘Jonge mensen’ (van 15 tot 35 jaar) zouden nog steeds ‘onderverdeeld’ zijn in ‘aparte segmenten’. Marketeers zouden volgens deze specialisten peperdure specifieke campagnes moeten uitdokteren om de jonge mensen in hun ‘vakjes’ op te zoeken. Kul. Is het niet duidelijk dat de jonge mens van vandaag zijn niches verlaten heeft ? Staat het niet op zijn voorhoofd geschreven dat het perfect doenbaar is om op vrijdagavond te gaan housen in de Zillion, op zaterdagavond met vrienden een filmpje mee te pikken in Kinepolis, let’s say Titanic, om daarna in een bruine kroeg met vrienden te keuvelen over de soulmuziek van Axelle Red of voor hetzelfde geld The Smashing Pumpkins? En eenmaal ‘s nachts thuisgekomen nog een half uur MTV of TMF misschien. Of chatten met een Chileense schone op het Internet. En vlak voor het slapen gaan, godbetert, een kaars aansteken om weg te dromen bi jiets melancholisch van Tsjaikovski, niet dat ze diens muziek kennen, maar het is op de nachtradio en het is mooi. (Wil dat zeggen dat zij daags daarna bij Virgin in de klassieke muziekafdeling zullen rondsnuisteren om er klassieke muziek te kopen? Nee, zo werkt het niet.) En sport? Ik zal het u zeggen. Voetbal is out. Compleet out. De meerderheid van de jonge mensen wil niet eens gezien worden in onze hedendaagse concentratiekampen waar het goed staat om op rijkswachters te meppen. Basket is in. En judo. En klimmen. Reizen? Vandaag reizen we thuis en ‘doen’ we India (eten, films en muziek). Volgend jaar gaan we er ook effectief een maand naar toe. Met de rugzak. Maar eerst een week Marbella, zwaar doorgaan en fuiven. Of Club Med, als het deze keer maar ‘geregeld’ is. Er is een ondefinieerbare draad die vandaag de meerderheid van de jonge mensen met elkaar verbindt. Het is redelijk simpel om die draad op te pikken en van jonge mens tot jonge mens te ‘hoppen’. Het volstaat om te kijken naar wat jonge mensen in essentie zoeken.
En dat zijn/is:
1: dromen (entertainment / reizen / life-style: 70% van TEEK)
2: liefde (relaties/sex: 10% van TEEK)
3: geld (job/carrière/rijkdom: 10% van TEEK)
4: eten (food, consumptie: 10% van TEEK)

Dat geeft 100% jonge mensen. In 100% TEEK. En elke maand minstens 100 blz. lang. Waar zitten ze nu, de ‘specialisten’ ?

P.S.: Gaan jongeren nu stoppen met roken omdat tabaksreclame vanaf 1 januari verboden is? Get real.

Gert Van Mol
Uitgever

TEEK 51: Edito

Een Teek! om UGH tegen te zeggen

Bart Peeters kwam met ondeugende blik onze fotostudio binnen en liet er geen twijfel over bestaan. Hij moest en zou op de Teek!-cover staan met indianenveren op het hoofd. Et voilà, uit een groot pak bruin papier toverde hij trots de grootste verentuil die ik -een kinderdroom niet te na gesproken- ooit zag. In ontbloot bovenlijf en met beparelde neusvieugels werd opperhoofd Peeters het boegbeeld van dit ‘zweetnummer’. Om niet ook in de val van het voyeuristich badpakkengedoe van de ons omringende media te trappen, vroegen we fotograaf Guy Kokken om enkele karaktervolle mannelijke muzikanten in Speedo-zwembroeken te portretteren. Het resultaat is een heerlijk stukje ‘echte’ lichaamscultuur. Lang leve de witte, pezige lijven van de Vlaamse muziekscene! De meest tot de verbeelding sprekende foto in deze Teek! is echter het zweetportret van An Pierlé, van de hand van Kris Dewitte. Huiveringwekkenk zacht en, hoewel het woord aan betekenis heeft ingeboet, op een indrukwekkende manier oogstrelend ‘lief’. Kortom: een Teek! om UGH tegen te zeggen.

Gert Van Mol
uitgever
Augustus 1997

TEEK! 3: Edito

U merkt het. Het ‘overzicht van de Vlaamse filmscholen’ is een rustig stukje journalistiek ge-worden. Mochten we alle indianenverhalen over deze scholen geloven, dan zijn het poelen des verderfs waar geen enkel weldenkend mens zijn kinderen naar toe zou mogen sturen. Als er ook maar één sprankeltje waarheid schuilt in die vele verhalen, dan nog blijft het een riskante zaak om op ordentelijke wijze de broek op een Vlaamse filmschool te slijten. Wij bijTeek! geven in eerste instantie niet toe aan onze natuurlijke drang om bepaalde aspecten binnen het hele filmonderwijs nu eens mooi aan de kaak te stellen. “What a shame,” zult u denken. En gelijk heeft u. Langzamerhand zal er binnen de rubriek Belgisch Best het een en ander uitgelicht worden. Volgende week bijvoorbeeld confronteren wij afgestudeerden met groentjes. Later nog spitten we enkele verdacht geurende zaakjes uit. Pret verzekerd. Reacties van mensen uit het filmonderwijs-milieu zijn welkom op de Teek!-redactie (wij zien het hier al aankomen: onderteken uw brief altijd met uw ware naam en vermeld of wij desgevallend uw inzending van een schuilnaam moeten voorzien als zij voor publikatie geschikt blijkt. Gebruik geen schuilnaam naar ons toe. Vermeld dus nauwkeurig naam en adres. Deze gegevens behandelen wij met respect en omzichtigheid).

Er is echter meer dan de filmschoolkwestie waar wij in de toekomst gevoelig wat leut mee zullen beleven. In nummer 4 bijvoorbeeld publiceren wij een Powerlist. Wie is de machtigste m/v in de Belgische fllmwereld ? Zowel zwakke als sterke punten van onze genomineerden worden vlotjes prijsgegeven. Speel naar aanleiding van deze powerlist mee met de Powerlistkwis.

Tenslotte. In Antwerpen zou er zowat slag geleverd worden om Teek! nummer 1 nog te pakken te kunnen krijgen. Dat is uiteraard prettig nieuws voor ons. Maar maak het u niet moeilijk. Bel gewoon even de redactie, stort een schame BEF 95 fr+ 30 fr portkosten op onze rekening en Teek!1 wordt u toegestuurd.

Tenslotte 2. Abonnees die Teek! te laat krijgen, zouden ons daar even attent op moeten maken. Wij vallen hier elke dag zowat achterover van de vreemde werkingswijze van het raderwerk dat onze Post voorstelt. Als wij nauwkeurig weten waar en wanneer er wat misloopt zullen we daar trachten verbetering in te brengen.

Gert Van Mol
Magazine manager