De TIJD meldt onderstaand bericht. Het bericht beweert dat Maurice De Velder (overnemer van TEEK Magazine in 2000) in Maart van dit jaar (2009) schuldig zou hebben gepleit voor het Hof Van Beroep te Antwerpen in ondermeer de 4FM/Tramvision/Aminata zaak. Ingewijden spreken dit bericht tegen. De Velder zou weliswaar een overeenkomst hebben gesloten met het Openbaar Ministerie, zonder echter schuld te erkennen.
DE TIJD:
Voor het Antwerpse hof van beroep is donderdag de zaak van Think Media-topman Maurice De Velder (50) behandeld. Hoewel hij tijdens zijn proces in eerste aanleg nog voluit voor de vrijspraak ging, betwist hij nu niet langer zijn schuld.
(belga) - Ook het openbaar ministerie maakte een bocht van honderdtachtig graden: terwijl het in eerste aanleg nog vier jaar effectieve celstraf, 500.000 euro boete en een beroepsverbod van tien jaar had gevorderd, eiste de procureur nu twee jaar cel met uitstel en een boete van 375.000 euro, waarvan 125.000 euro effectief. Een beroepsverbod werd niet meer gevraagd.
Ook voor Think Media en dochterbedrijven De Vrije Pers en Think Media Outdoor was de vordering beduidend lichter dan in eerste aanleg: in plaats van zware geldboetes werd nu de opschorting gevorderd.
De Velder werd in juni 2008 veroordeeld tot drie jaar cel, een boete van 375.000 euro en een beroepsverbod van tien jaar voor valsheid in geschriften, misbruik van vennootschapsgoederen, omkoping, misbruik van vertrouwen en witwaspraktijken in de periode 1997-2002. Voor afpersing, koersmanipulatie, het niet maken van participatiemeldingen en enkele feiten van witwassen werd hij toen vrijgesproken.
19/03/2009 © De Tijd
Posts tonen met het label Think Media. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Think Media. Alle posts tonen
donderdag 1 oktober 2009
dinsdag 29 september 2009
Maurice De Velder tekent hoger beroep aan
Politics.be en journalist René De Witte vatten de berichtgeving rond voormalig overnemers TEEK Magazine (onder meer Maurice De Velder, Alain Grootaers, Livius, Aminata, en Hedwig Dethée) als volgt samen:
ANTWERPEN
De financiële kamer van de correctionele rechtbank van Antwerpen heeft lichtere straffen uitgesproken dan was gevorderd door het openbaar ministerie, maar dan weer straffen die beduidend hoger waren dan wat de verdediging nog maar had durven vrezen. De verdediging ging voor niets minder dan een vrijspraak, maar werd daarin duidelijk niet gevolgd door de rechtbank. Maurice De Velder tekent hoger beroep aan. Of Think Media, Think Media Outdoor en De Vrije Pers beroep aantekenen moet door hun respectievelijke raden van bestuur worden beslist. Voor een eerste reactie grijpt PagiA in grote lijnen opnieuw naar de 'deontologische evenwichtsoefening' van collega René De Witte.
Er waren een aantal belangrijke vrijspraken. Zo werd Maurice De Velder vrijgesproken voor de beweerde manipulatie van de koers van Think Media, voor het niet melden van elf participaties in Think Media alsook voor het misbruik maken van de zwakheid en onwetendheid van een aantal aandeelhouders (zoals Alain Grootaers of Frank Verstraeten). Ook in een afpersingsdossier (de zaak Verbeeck) viel een vrijspraak. De Velder heeft zich ook niet schuldig gemaakt aan het vervalsen van de businessplannen van Streep (het dossier Tramvision).
De dossiers Media-Hall, Streep (andere aspecten), Cointreau (Aminata) acht de rechtbank wel bewezen. Een aantal financiële transacties (bankoverschrijvingen, aankoop van aandelen, etcetera) worden beschouwd als witwas, waardoor de rechter ook een aantal verplichte verbeurdverklaringen uitsprak (zie aparte berichtgeving: Het financieel plaatje voor Think Media.)
Een overzicht per beklaagde van de strafvorderingen van het openbaar ministerie en de uiteindelijk uitgesproken straffen.
* Maurice De Velder:
Gevorderd: 4 jaar effectief, 500.000 euro geldboete en 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 3 jaar effectief, 375.000 euro, 10 jaar beroepsverbod.
(In de TEEK zaak: Maurice De Velder schreef de cheque voor de aankoop van TEEK op naam van Livius, alhoewel het aankoopcontract getekend werd door Think Media (TM) dochter De Vrije Pers + Maurice De Velder introduceerde Hedwig Dethée voor de verdere aankoop van The Publishing Company, de uitgeverij achter TEEK, via een andere TM dochter, Aminata)
* Livius:
Gevorderd: 500.000 euro boete, 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 250.000 euro, 10 jaar beroepsverbod.
* 't Sheeren Bosch:
Gevorderd: 500.000 euro, 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 150.000 euro, 5 jaar beroepsverbod.
* Chris De Bruyne:
Gevorderd: 18 maanden (waarvan 9 effectief), 50.000 euro en 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 8 maanden, 2.500 euro, beide met uitstel.
* De Vrije Pers:
Gevorderd: 250.000 euro, 5 jaar beroepsverbod. Vonnis: 10.000 euro
* Business Panel (Think Media Outdoor):
Gevorderd: 250.000 euro boete, 5 jaar beroepsverbod. Vonnis: 75.000 euro.
* Think Media:
Gevorderd: 500.000 euro. Vonnis: 100.000 euro.
* Crimacom:
Gevorderd: de ontbinding van de vennootschap. Vonnis: 25.000 euro.
* Dhelco:
Gevorderd: 250.000 euro. Vonnis: nihil.
* Hedwig Dethée
Gevorderd: : 9 maanden effectief, 50.000 euro. Vonnis: 6 maanden effectief, 2.500 euro.
* Falcom (dat failliet is):
Gevorderd: de ontbinding (een symbolische straf dus). Vonnis: 25.000 euro.
Geen gevaar voor voortbestaan TM Outdoor en De Vrije Pers
Het vonnis uitgesproken in de zaak-De Velder betekent een financiële dobber voor Think Media. Toch is het voortbestaan van de holding en de eveneens veroordeelde dochterbedrijven Think Media Outdoor en De Vrije Pers niet in het gevaar. Bladen als P-magazine, Ché, Menzo, Chief en anderen verdwijnen dus lang niet uit de kiosk. De nieuwssite Clint.be blijft online. En de affichage-activiteiten van TMO gaan onverminderd verder.
Gepeperde, maar geen dodelijke rekening.
De beursgenoteerde holding Think Media (TM) verspreidde vrijdag in de namiddag en na lectuur en analyse van het vonnis, een officieel persbericht over de mogelijk gevolgen voor de holding en de dochterbedrijven De Vrije Pers (DVP) en Think Media Outdoor (TMO). Het bericht was niet nodig om al tijdens de lezing van het vonnis een idee te hebben van de schade. Het openbaar ministerie (OM) had serieuze geldboetes, verbeurdverklaringen en een beroepsverbod van telkens 10 jaar gevorderd lastens TM, DVP en TMO. Dat beroepsverbod werd door sommige media (De Standaard en Het Nieuwsblad) totaal fout geïnterpreteerd als een verbod om handelsactiviteiten uit te voeren, maar de kranten zetten de fout nooit recht. De rechters waren milder dan het OM, maar serveerden toch een gepeperde, maar niet dodelijke rekening. Een beroepsverbod, wat inhoudt dat DVP en TMO geen bestuursmandaten zouden mogen uitvoeren, werd niet opgelegd. Wat wel?
Geldboetes: 185.000 euro.
De gevorderde geldboete voor TM van 100.000 euro werd teruggebracht naar 20.000 euro. De boete moet vermenigvuldigd worden met de opdeciemen, wat gemakshalve wordt berekend door de boete te vermenigvuldigen met vijf, 100.000 euro dus. (Het precieze bedrag is eigenlijk 99.100 euro). Voegt men er de geldboetes aan toe voor DVP en TMO (zie eerdere berichtgeving) dan komt het totaal aan geldboetes voor TM en dochters van 185.000 euro (iets minder als men exact berekent).
Verbeurdverklaringen: verplichte en facultatieve.
De rechtbank sprak twee soorten verbeurdverklaringen uit. De eerste zijn de verplichte, die door de rechtbank moeten worden opgelegd als er witwas is gepleegd (artikel 505, zesde lid van het Strafwetboek). In totaal werden voor afgerond 2,6 miljoen euro verplichte verbeurdverklaringen uitgesproken lastens Maurice De Velder, zijn persoonlijke vennootschappen Livius en 't Seerenbosch, een paar keer in combinatie met TM, één keer in combinatie met TMO. Er is lastens DVP geen enkele verbeurdverklaring uitgesproken. Wanneer drie beklaagden samen worden veroordeeld, is het niet te bepalen wie welk deel moet betalen. In de praktijk zal de partij met de diepste zakken worden aangesproken en die moet dan maar bij de anderen hun aandeel vorderen. De rechtbank kan ook zogenaamde facultatieve verbeurdverklaringen vorderen (volgens artikel 42, 3° van het Strafwetboek). Dat gebeurde ook voor een totaalbedrag van 2,18 miljoen euro.
Totaalplaatje: 4,78 miljoen euro.
Wat kan maximaal worden verbeurd bij TM?
Wat als TM en TMO helemaal alleen zouden moeten opdraaien voor de verbeurdverklaringen die onder meer ook lastens hen zijn uitgesproken? Het maximumbedrag voor TM (inclusief TMO) bedraagt in die hypothese 1.265.380 euro. Evenwel werd in het kader van de verkoop van de radiozender 4FM door TM (aan Deficom) reeds een bedrag van 802.608 euro uit de verkoopsopbrengst in beslag genomen. Dat geld staat al een zevental jaar op een rekening bij de Deposito- en Consignatiekas geblokkeerd en bracht de hele tijd intresten op. Dit bedrag (plus intresten) is door TM dus reeds betaald. Zonder rekening te houden met de intresten, zou TM bijgevolg nog 462.772 euro moeten betalen.
Maximum nog te betalen door TM.
Dat bedraagt dus 462.772 euro nog te betalen verbeurdverklaringen (zonder met de intresten rekening te houden) en 185.000 euro boetes of samen 647.772 euro. Een gepeperde, maar niet dodelijke rekening. Mogelijk tekenen de vennootschappen hoger beroep aan.
De persoonlijke verbeurdverklaringen
Zoals eerder tijdens het proces gemeld, vorderde het OM aanvankelijk in totaal voor liefst 17,5 miljoen euro verbeurdverklaringen. Lastens de beklaagde Chris De Bruyne was de vordering ronduit obsceen te noemen. De Velder riskeerde zijn woning in Knokke kwijt te raken. Dat werd het dus allemaal niet.
Chris De Bruyne.
De man was directeur bij Streep, de reclameregie van De Lijn, en zou hebben meegewerkt aan het opstellen van valse businessplannen voor het project Tramvision (zie verslaggeving tijdens het proces). Voor dit laatste werd hij vrijgesproken. Evenwel niet voor het feit dat hij voor circa 2,2 miljoen oude Belgische franken vanuit zijn vennootschap Crimacom had gefactureerd aan Falcom (de vennootschap die Tramvision zou realiseren in opdracht van Streep). De facturatie gebeurde omdat De Bruyne intellectuele rechten zou hebben ingebracht bij Falcom. Volgens de rechtbank waren er helemaal geen intellectuele rechten om in te brengen en dus waren de facturen gebaseerd op fictieve prestaties. Dat geld wordt dus verbeurd. Een deel van dit ten onrechte verworven vermogen werd besteed aan onder meer de aankoop van een VW Golf. Ook die is verbeurd. Pakken minder dan wat het OM allemaal aan verbeuringen had gevorderd en De Bruyne geen enkele kans meer gaf in zijn verdere beroepsleven. Het gevorderde beroepsverbod van 10 jaar werd niet weerhouden. De gevorderde effectieve straf en boete worden flink herleid tot 8 maanden cel en 2.500 euro, telkens wel met een uitstel van 5 jaar. De Bruyne was niet aanwezig, zijn raadsman mr. Van Heeswijck wel. Die kon zich (in principe) neerleggen bij de straf.
Maurice De Velder.
Ook voor hoofdbeklaagde Maurice De Velder zijn de straffen lang niet de ook al obscene strafmaat die door het OM was gevorderd. Maar de rekening blijft gepeperd en eigenlijk nog altijd buiten proportie tegenover de beweerdelijk gepleegde feiten. De rekening kan voor hem persoonlijk en/of voor zijn persoonlijke vennootschappen Livius en 't Seeren Bosch oplopen tot tegen 4 miljoen euro. De rechters waren niet mals voor De Velder. Een passage uit het vonnis: “De feiten zijn verwerpelijk. Beklaagde De Velder en de vennootschappen waarin hij enig mandaat bekleedde, pleegden verschillende valsheden waarmee zij illegale vermogensvoordelen konden verwerven en misbruik maakten van de vennootschapsgoederen. Beklaagde De Velder, als 'Captain of Industry', was hierin een drijvende kracht (...) De handelswijze van de beklaagden wijst op normvervaging en op een frauduleuze ingesteldheid en heeft het legaal handelsverkeer verstoord.” (sic). De rechters vonden de vordering van het OM om De Velder en Livius tien jaar beroepsverbod, en 't Seeren Bosch 5 jaar, op te leggen terecht en spraken die ook uit om de beklaagden “ervan te weerhouden in de toekomst nieuwe gelijkaardige feiten te plegen”. Dat betekent dat De Velder al die tijd geen bestuursmandaten mag bekleden. Enige troost is dat de vordering van het OM om zijn villa in Knokke te laten verbeuren, door de rechters niet is weerhouden. Maurice De Velder heeft nu twee weken de tijd om hoger beroep aan te tekenen, wat hij, naar eigen zeggen vrijdagnamiddag, zonder enige twijfel zal doen. De straffen worden dan opgeschort tot er een arrest komt van het hof van beroep. Zo'n arrest zal er wellicht niet zijn voor de zomer van 2009.
Kennelijk (zwaar) aangerekend:
• Hakken op de speurders
• Inbreken als schijnslachtoffer
• Aantreden met batterij dure advocaten van buiten Antwerpen
In de intro en de epiloog van hun vonnis lieten de drie rechters duidelijk verstaan dat ze niet gediend waren met een aantal procedurespelletjes die de verdediging (lees: Maurice De Velder) had gespeeld. Hakken op de speurders, bijvoorbeeld. En zich burgerlijke partij stellen als beklaagde. Bovendien maakt een beklaagde die met een batterij dure advocaten van buiten Antwerpen aantreedt, zichzelf extra verdacht, zo wordt al jaren gefluisterd. Daar zijn inderdaad voorbeelden van in het Vlinderpaleis, aan de Waalsekaai en in de assisenzaal.
Geen eerlijk proces?
De intro.
Maurice De Velder houdt sinds jaar en dag voor dat hij nooit een eerlijk proces kon krijgen en dit om velerlei redenen. Zo was er de manier van werken van de politiespeurders: zij gingen totaal bevooroordeeld te werk en voerden een louter destructief onderzoek, gericht op de vernietiging van Think Media en zijn dochters. Intimidatie, afdreiging, het niet juist weergeven van verklaringen, etcetera. Het was legio. Er waren de valse en door de speurders afgedwongen verklaringen van Frank Verstraeten (zie eerdere berichten). De veelvuldige verzoeken om bijkomende onderzoeksdaden te laten uitvoeren die zijn onschuld konden bewijzen, werden steevast afgewezen. En dan waren er de veelvuldige perslekken tijdens het gerechtelijk onderzoek. Kortom, het vermoeden van onschuld, een heilig principe van een rechtstaat, was helemaal zoek. Ook het verzoek om mensen als getuigen op te roepen op het niveau van de raadkamer werd afgewimpeld. Hoe kon de verdachte zich dan op een eerlijke wijze verdedigen. Niet dus. Allemaal argumenten voor de verdediging om de strafvordering onontvankelijk te laten verklaren. No way, volgens de rechters. “Alsof rechters niet objectief zouden kunnen oordelen omwille van perslekken. En wie had beslist dat bijkomende getuigen niet wenselijk waren? De raadkamer toch? Was er dan geen gerechtelijk onderzoek geweest naar de perslekken en was dat dan niet afgesloten met een buitenvervolgingstelling? Ja toch!” En dus werd de strafvordering wel ontvankelijk verklaard.
Redelijke termijn overschreden? Neen, aldus de rechtbank.
“De zaak was bijzonder complex. Het onderzoek gebeurde 'zeer snel'. Nooit heeft het stilgelegen. Als de procedure vertraging opliep dan was het omwille van de veelvuldige verzoeken tot bijkomend onderzoek die werden neergelegd in het kader van de wet-Franchimont. De redelijke termijnen zijn dus niet overschreden”.
Burgerlijke partijstelling. De epiloog.
Bij de start van het proces zorgden de advocaten van Think Media, De Vrije Pers en Think Media Outdoor voor een zeer opmerkelijke zet. Ze stelden zich burgerlijke partij, en dit omwille van de opgelopen reputatieschade (zie eerdere berichtgeving). Door als beweerd slachtoffer in te breken in de procedure kon de verdediging de toon zetten. Normaal komen op een proces eerst de burgerlijke partijen aan bod, nadien het openbaar ministerie en pas dan de beklaagden. Think Media en dochters waren beklaagden. Door zich burgerlijke partij te stellen tegen Maurice De Velder, kwamen zij als eerste aan het woord. De bedoeling was om het proces te laten beginnen door de merites van Maurice De Velder in het licht te zetten. Eigenlijk was het knap gezien van de verdediging, maar uit wat we tussen de regels van het vonnis lezen en uit de intonatie aan het einde van de voorlezing ervan door de drie rechters, blijkt dat de rechtbank deze originele zet duidelijk niet kon smaken.
(Met dank aan René De Witte)
Jan Heuvelmans
Bron(nen): PagiA-nieuwsgaring
Correctionele rechtbank
Meegedeeld
Media Services (http://www.mediaservices.be/)
ANTWERPEN
De financiële kamer van de correctionele rechtbank van Antwerpen heeft lichtere straffen uitgesproken dan was gevorderd door het openbaar ministerie, maar dan weer straffen die beduidend hoger waren dan wat de verdediging nog maar had durven vrezen. De verdediging ging voor niets minder dan een vrijspraak, maar werd daarin duidelijk niet gevolgd door de rechtbank. Maurice De Velder tekent hoger beroep aan. Of Think Media, Think Media Outdoor en De Vrije Pers beroep aantekenen moet door hun respectievelijke raden van bestuur worden beslist. Voor een eerste reactie grijpt PagiA in grote lijnen opnieuw naar de 'deontologische evenwichtsoefening' van collega René De Witte.
Er waren een aantal belangrijke vrijspraken. Zo werd Maurice De Velder vrijgesproken voor de beweerde manipulatie van de koers van Think Media, voor het niet melden van elf participaties in Think Media alsook voor het misbruik maken van de zwakheid en onwetendheid van een aantal aandeelhouders (zoals Alain Grootaers of Frank Verstraeten). Ook in een afpersingsdossier (de zaak Verbeeck) viel een vrijspraak. De Velder heeft zich ook niet schuldig gemaakt aan het vervalsen van de businessplannen van Streep (het dossier Tramvision).
De dossiers Media-Hall, Streep (andere aspecten), Cointreau (Aminata) acht de rechtbank wel bewezen. Een aantal financiële transacties (bankoverschrijvingen, aankoop van aandelen, etcetera) worden beschouwd als witwas, waardoor de rechter ook een aantal verplichte verbeurdverklaringen uitsprak (zie aparte berichtgeving: Het financieel plaatje voor Think Media.)
Een overzicht per beklaagde van de strafvorderingen van het openbaar ministerie en de uiteindelijk uitgesproken straffen.
* Maurice De Velder:
Gevorderd: 4 jaar effectief, 500.000 euro geldboete en 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 3 jaar effectief, 375.000 euro, 10 jaar beroepsverbod.
(In de TEEK zaak: Maurice De Velder schreef de cheque voor de aankoop van TEEK op naam van Livius, alhoewel het aankoopcontract getekend werd door Think Media (TM) dochter De Vrije Pers + Maurice De Velder introduceerde Hedwig Dethée voor de verdere aankoop van The Publishing Company, de uitgeverij achter TEEK, via een andere TM dochter, Aminata)
* Livius:
Gevorderd: 500.000 euro boete, 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 250.000 euro, 10 jaar beroepsverbod.
* 't Sheeren Bosch:
Gevorderd: 500.000 euro, 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 150.000 euro, 5 jaar beroepsverbod.
* Chris De Bruyne:
Gevorderd: 18 maanden (waarvan 9 effectief), 50.000 euro en 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 8 maanden, 2.500 euro, beide met uitstel.
* De Vrije Pers:
Gevorderd: 250.000 euro, 5 jaar beroepsverbod. Vonnis: 10.000 euro
* Business Panel (Think Media Outdoor):
Gevorderd: 250.000 euro boete, 5 jaar beroepsverbod. Vonnis: 75.000 euro.
* Think Media:
Gevorderd: 500.000 euro. Vonnis: 100.000 euro.
* Crimacom:
Gevorderd: de ontbinding van de vennootschap. Vonnis: 25.000 euro.
* Dhelco:
Gevorderd: 250.000 euro. Vonnis: nihil.
* Hedwig Dethée
Gevorderd: : 9 maanden effectief, 50.000 euro. Vonnis: 6 maanden effectief, 2.500 euro.
* Falcom (dat failliet is):
Gevorderd: de ontbinding (een symbolische straf dus). Vonnis: 25.000 euro.
Geen gevaar voor voortbestaan TM Outdoor en De Vrije Pers
Het vonnis uitgesproken in de zaak-De Velder betekent een financiële dobber voor Think Media. Toch is het voortbestaan van de holding en de eveneens veroordeelde dochterbedrijven Think Media Outdoor en De Vrije Pers niet in het gevaar. Bladen als P-magazine, Ché, Menzo, Chief en anderen verdwijnen dus lang niet uit de kiosk. De nieuwssite Clint.be blijft online. En de affichage-activiteiten van TMO gaan onverminderd verder.
Gepeperde, maar geen dodelijke rekening.
De beursgenoteerde holding Think Media (TM) verspreidde vrijdag in de namiddag en na lectuur en analyse van het vonnis, een officieel persbericht over de mogelijk gevolgen voor de holding en de dochterbedrijven De Vrije Pers (DVP) en Think Media Outdoor (TMO). Het bericht was niet nodig om al tijdens de lezing van het vonnis een idee te hebben van de schade. Het openbaar ministerie (OM) had serieuze geldboetes, verbeurdverklaringen en een beroepsverbod van telkens 10 jaar gevorderd lastens TM, DVP en TMO. Dat beroepsverbod werd door sommige media (De Standaard en Het Nieuwsblad) totaal fout geïnterpreteerd als een verbod om handelsactiviteiten uit te voeren, maar de kranten zetten de fout nooit recht. De rechters waren milder dan het OM, maar serveerden toch een gepeperde, maar niet dodelijke rekening. Een beroepsverbod, wat inhoudt dat DVP en TMO geen bestuursmandaten zouden mogen uitvoeren, werd niet opgelegd. Wat wel?
Geldboetes: 185.000 euro.
De gevorderde geldboete voor TM van 100.000 euro werd teruggebracht naar 20.000 euro. De boete moet vermenigvuldigd worden met de opdeciemen, wat gemakshalve wordt berekend door de boete te vermenigvuldigen met vijf, 100.000 euro dus. (Het precieze bedrag is eigenlijk 99.100 euro). Voegt men er de geldboetes aan toe voor DVP en TMO (zie eerdere berichtgeving) dan komt het totaal aan geldboetes voor TM en dochters van 185.000 euro (iets minder als men exact berekent).
Verbeurdverklaringen: verplichte en facultatieve.
De rechtbank sprak twee soorten verbeurdverklaringen uit. De eerste zijn de verplichte, die door de rechtbank moeten worden opgelegd als er witwas is gepleegd (artikel 505, zesde lid van het Strafwetboek). In totaal werden voor afgerond 2,6 miljoen euro verplichte verbeurdverklaringen uitgesproken lastens Maurice De Velder, zijn persoonlijke vennootschappen Livius en 't Seerenbosch, een paar keer in combinatie met TM, één keer in combinatie met TMO. Er is lastens DVP geen enkele verbeurdverklaring uitgesproken. Wanneer drie beklaagden samen worden veroordeeld, is het niet te bepalen wie welk deel moet betalen. In de praktijk zal de partij met de diepste zakken worden aangesproken en die moet dan maar bij de anderen hun aandeel vorderen. De rechtbank kan ook zogenaamde facultatieve verbeurdverklaringen vorderen (volgens artikel 42, 3° van het Strafwetboek). Dat gebeurde ook voor een totaalbedrag van 2,18 miljoen euro.
Totaalplaatje: 4,78 miljoen euro.
Wat kan maximaal worden verbeurd bij TM?
Wat als TM en TMO helemaal alleen zouden moeten opdraaien voor de verbeurdverklaringen die onder meer ook lastens hen zijn uitgesproken? Het maximumbedrag voor TM (inclusief TMO) bedraagt in die hypothese 1.265.380 euro. Evenwel werd in het kader van de verkoop van de radiozender 4FM door TM (aan Deficom) reeds een bedrag van 802.608 euro uit de verkoopsopbrengst in beslag genomen. Dat geld staat al een zevental jaar op een rekening bij de Deposito- en Consignatiekas geblokkeerd en bracht de hele tijd intresten op. Dit bedrag (plus intresten) is door TM dus reeds betaald. Zonder rekening te houden met de intresten, zou TM bijgevolg nog 462.772 euro moeten betalen.
Maximum nog te betalen door TM.
Dat bedraagt dus 462.772 euro nog te betalen verbeurdverklaringen (zonder met de intresten rekening te houden) en 185.000 euro boetes of samen 647.772 euro. Een gepeperde, maar niet dodelijke rekening. Mogelijk tekenen de vennootschappen hoger beroep aan.
De persoonlijke verbeurdverklaringen
Zoals eerder tijdens het proces gemeld, vorderde het OM aanvankelijk in totaal voor liefst 17,5 miljoen euro verbeurdverklaringen. Lastens de beklaagde Chris De Bruyne was de vordering ronduit obsceen te noemen. De Velder riskeerde zijn woning in Knokke kwijt te raken. Dat werd het dus allemaal niet.
Chris De Bruyne.
De man was directeur bij Streep, de reclameregie van De Lijn, en zou hebben meegewerkt aan het opstellen van valse businessplannen voor het project Tramvision (zie verslaggeving tijdens het proces). Voor dit laatste werd hij vrijgesproken. Evenwel niet voor het feit dat hij voor circa 2,2 miljoen oude Belgische franken vanuit zijn vennootschap Crimacom had gefactureerd aan Falcom (de vennootschap die Tramvision zou realiseren in opdracht van Streep). De facturatie gebeurde omdat De Bruyne intellectuele rechten zou hebben ingebracht bij Falcom. Volgens de rechtbank waren er helemaal geen intellectuele rechten om in te brengen en dus waren de facturen gebaseerd op fictieve prestaties. Dat geld wordt dus verbeurd. Een deel van dit ten onrechte verworven vermogen werd besteed aan onder meer de aankoop van een VW Golf. Ook die is verbeurd. Pakken minder dan wat het OM allemaal aan verbeuringen had gevorderd en De Bruyne geen enkele kans meer gaf in zijn verdere beroepsleven. Het gevorderde beroepsverbod van 10 jaar werd niet weerhouden. De gevorderde effectieve straf en boete worden flink herleid tot 8 maanden cel en 2.500 euro, telkens wel met een uitstel van 5 jaar. De Bruyne was niet aanwezig, zijn raadsman mr. Van Heeswijck wel. Die kon zich (in principe) neerleggen bij de straf.
Maurice De Velder.
Ook voor hoofdbeklaagde Maurice De Velder zijn de straffen lang niet de ook al obscene strafmaat die door het OM was gevorderd. Maar de rekening blijft gepeperd en eigenlijk nog altijd buiten proportie tegenover de beweerdelijk gepleegde feiten. De rekening kan voor hem persoonlijk en/of voor zijn persoonlijke vennootschappen Livius en 't Seeren Bosch oplopen tot tegen 4 miljoen euro. De rechters waren niet mals voor De Velder. Een passage uit het vonnis: “De feiten zijn verwerpelijk. Beklaagde De Velder en de vennootschappen waarin hij enig mandaat bekleedde, pleegden verschillende valsheden waarmee zij illegale vermogensvoordelen konden verwerven en misbruik maakten van de vennootschapsgoederen. Beklaagde De Velder, als 'Captain of Industry', was hierin een drijvende kracht (...) De handelswijze van de beklaagden wijst op normvervaging en op een frauduleuze ingesteldheid en heeft het legaal handelsverkeer verstoord.” (sic). De rechters vonden de vordering van het OM om De Velder en Livius tien jaar beroepsverbod, en 't Seeren Bosch 5 jaar, op te leggen terecht en spraken die ook uit om de beklaagden “ervan te weerhouden in de toekomst nieuwe gelijkaardige feiten te plegen”. Dat betekent dat De Velder al die tijd geen bestuursmandaten mag bekleden. Enige troost is dat de vordering van het OM om zijn villa in Knokke te laten verbeuren, door de rechters niet is weerhouden. Maurice De Velder heeft nu twee weken de tijd om hoger beroep aan te tekenen, wat hij, naar eigen zeggen vrijdagnamiddag, zonder enige twijfel zal doen. De straffen worden dan opgeschort tot er een arrest komt van het hof van beroep. Zo'n arrest zal er wellicht niet zijn voor de zomer van 2009.
Kennelijk (zwaar) aangerekend:
• Hakken op de speurders
• Inbreken als schijnslachtoffer
• Aantreden met batterij dure advocaten van buiten Antwerpen
In de intro en de epiloog van hun vonnis lieten de drie rechters duidelijk verstaan dat ze niet gediend waren met een aantal procedurespelletjes die de verdediging (lees: Maurice De Velder) had gespeeld. Hakken op de speurders, bijvoorbeeld. En zich burgerlijke partij stellen als beklaagde. Bovendien maakt een beklaagde die met een batterij dure advocaten van buiten Antwerpen aantreedt, zichzelf extra verdacht, zo wordt al jaren gefluisterd. Daar zijn inderdaad voorbeelden van in het Vlinderpaleis, aan de Waalsekaai en in de assisenzaal.
Geen eerlijk proces?
De intro.
Maurice De Velder houdt sinds jaar en dag voor dat hij nooit een eerlijk proces kon krijgen en dit om velerlei redenen. Zo was er de manier van werken van de politiespeurders: zij gingen totaal bevooroordeeld te werk en voerden een louter destructief onderzoek, gericht op de vernietiging van Think Media en zijn dochters. Intimidatie, afdreiging, het niet juist weergeven van verklaringen, etcetera. Het was legio. Er waren de valse en door de speurders afgedwongen verklaringen van Frank Verstraeten (zie eerdere berichten). De veelvuldige verzoeken om bijkomende onderzoeksdaden te laten uitvoeren die zijn onschuld konden bewijzen, werden steevast afgewezen. En dan waren er de veelvuldige perslekken tijdens het gerechtelijk onderzoek. Kortom, het vermoeden van onschuld, een heilig principe van een rechtstaat, was helemaal zoek. Ook het verzoek om mensen als getuigen op te roepen op het niveau van de raadkamer werd afgewimpeld. Hoe kon de verdachte zich dan op een eerlijke wijze verdedigen. Niet dus. Allemaal argumenten voor de verdediging om de strafvordering onontvankelijk te laten verklaren. No way, volgens de rechters. “Alsof rechters niet objectief zouden kunnen oordelen omwille van perslekken. En wie had beslist dat bijkomende getuigen niet wenselijk waren? De raadkamer toch? Was er dan geen gerechtelijk onderzoek geweest naar de perslekken en was dat dan niet afgesloten met een buitenvervolgingstelling? Ja toch!” En dus werd de strafvordering wel ontvankelijk verklaard.
Redelijke termijn overschreden? Neen, aldus de rechtbank.
“De zaak was bijzonder complex. Het onderzoek gebeurde 'zeer snel'. Nooit heeft het stilgelegen. Als de procedure vertraging opliep dan was het omwille van de veelvuldige verzoeken tot bijkomend onderzoek die werden neergelegd in het kader van de wet-Franchimont. De redelijke termijnen zijn dus niet overschreden”.
Burgerlijke partijstelling. De epiloog.
Bij de start van het proces zorgden de advocaten van Think Media, De Vrije Pers en Think Media Outdoor voor een zeer opmerkelijke zet. Ze stelden zich burgerlijke partij, en dit omwille van de opgelopen reputatieschade (zie eerdere berichtgeving). Door als beweerd slachtoffer in te breken in de procedure kon de verdediging de toon zetten. Normaal komen op een proces eerst de burgerlijke partijen aan bod, nadien het openbaar ministerie en pas dan de beklaagden. Think Media en dochters waren beklaagden. Door zich burgerlijke partij te stellen tegen Maurice De Velder, kwamen zij als eerste aan het woord. De bedoeling was om het proces te laten beginnen door de merites van Maurice De Velder in het licht te zetten. Eigenlijk was het knap gezien van de verdediging, maar uit wat we tussen de regels van het vonnis lezen en uit de intonatie aan het einde van de voorlezing ervan door de drie rechters, blijkt dat de rechtbank deze originele zet duidelijk niet kon smaken.
(Met dank aan René De Witte)
Jan Heuvelmans
Bron(nen): PagiA-nieuwsgaring
Correctionele rechtbank
Meegedeeld
Media Services (http://www.mediaservices.be/)
donderdag 2 juli 2009
Van fraude betichte overnemer TEEK Magazine, Hedwig Dethee, pleegt zelfmoord.
1 juli 2009, Keerbergen. Hedwig Dethee, gedelegeerd bestuurder van Aminata, collega van Alain Grootaers, Maurice De Velder en Kris Dekelver ten tijde van de overname van TEEK Magazine, allen in dienst van of nauw betrokken bij het beursgenoteerde Think Media, is uit het leven gestapt. De man laat een niet mis te verstane erfenis na van faillissementen, rechtszaken en gedupeerden over heel Europa. Volgens ingewijden pleegde Dethee zelfmoord in de nasleep van een veroordeling tot effectieve gevangenisstraf in Januari 2009 in de zaak Think Media. Dethee zou na de veroordeling aan enkele vrienden gemeld hebben uit het leven te willen stappen. De recente zelfmoord van zangeres Yasmine zou het spreekwoordelijke laatste duwtje in de rug zijn geweest.
De veroordeling tot effectieve gevangenistraf van Januari 2009 komt er na een lange reeks van andere veroordelingen die startte einde jaren '90 tot op vandaag. Nagenoeg alle veroordelingen handelen over frauduleuze faillisementsconstructies, zo ook de sterfhuisconstructie opgezet na de overname van TEEK Magazine. Alle ingewijden zijn het erover eens dat Hedwig Dethee aan de basis ligt van het verdwijnen van TEEK Magazine van de markt, na de bizarre en jammerlijke overname van TEEK Magazine door Think Media's dochter De Vrije Pers. Dethee speelde niet alleen een sleutelrol in de nefaste verkoop van TEEK Magazine aan Think Media, hij liet ook de maatschappij die TEEK uitgaf, The Publishing Company nv, einde jaren 2000 failliet gaan na het bedrijf volkomen leeggehaald te hebben. Hij zou naar verluidt de vorige eigenaars van The Publishing Company nog meer dan 40 miljoen BEF schuldig zijn. Zijn zelfmoord brengt een lawine aan rechtszaken tegen hem en tegen aan hem gelieerde bedrijven tot stilstand.
De veroordeling tot effectieve gevangenistraf van Januari 2009 komt er na een lange reeks van andere veroordelingen die startte einde jaren '90 tot op vandaag. Nagenoeg alle veroordelingen handelen over frauduleuze faillisementsconstructies, zo ook de sterfhuisconstructie opgezet na de overname van TEEK Magazine. Alle ingewijden zijn het erover eens dat Hedwig Dethee aan de basis ligt van het verdwijnen van TEEK Magazine van de markt, na de bizarre en jammerlijke overname van TEEK Magazine door Think Media's dochter De Vrije Pers. Dethee speelde niet alleen een sleutelrol in de nefaste verkoop van TEEK Magazine aan Think Media, hij liet ook de maatschappij die TEEK uitgaf, The Publishing Company nv, einde jaren 2000 failliet gaan na het bedrijf volkomen leeggehaald te hebben. Hij zou naar verluidt de vorige eigenaars van The Publishing Company nog meer dan 40 miljoen BEF schuldig zijn. Zijn zelfmoord brengt een lawine aan rechtszaken tegen hem en tegen aan hem gelieerde bedrijven tot stilstand.
vrijdag 27 juni 2008
Overnemers van TEEK Magazine en The Publishing Company veroordeeld.
3 jaar cel voor Maurice De Velder.
6 maanden cel voor Hedwig Dethee.
Belga, 27-06-2008:
De correctionele rechtbank van Antwerpen heeft Think Media-topman Maurice De Velder (49) veroordeeld voor valsheid in geschrifte, misbruik van vennootschapsgoederen, omkoping, misbruik van vertrouwen en witwaspraktijken in de periode 1997-2002. Hij kreeg drie jaar cel, een boete van 375.000 euro en een beroepsverbod van tien jaar.
Voor afpersing, koersmanipulatie, het niet maken van participatiemeldingen en enkele feiten van witwassen werd hij vrijgesproken. De rechtbank verklaarde een totaalbedrag van bijna 4,8 miljoen euro verbeurd.
Zillion
Het gerechtelijk onderzoek naar Maurice De Velder ging op 28 maart 2002 van start, nadat er in een onderzoek naar Zillionbaas Frank Verstraeten een aantal verdachte facturen ter waarde van bijna 51 miljoen frank (1,26 miljoen euro) waren opgedoken. Die gingen uit van de nv Business Panel (nu Think Media Outdoor) en de nv De Vrije Pers (een dochterfirma van Think Media die bladen als Ché en P-Magazine uitgeeft) en waren gericht aan de nv Mediahall van Verstraeten.
Cointreau
De rechtbank vond het bewezen dat het om valse facturen ging, waarbij de prestaties nooit of slechts gedeeltelijk geleverd werden. Ze hadden als doel de bedrijfsresultaten van de Think Media-dochters te verbloemen. Om die reden werd ook gesjoemeld met de factuur voor een Cointreau- advertentiecampagne, waarvoor reclameman Hedwig Dethee een beroep deed op De Vrije Pers.
Tram Vision
Een tweede belangrijk luik van het dossier ging over het project Tram Vision van vervoersmaatschappij De Lijn. Streep, de toenmalige reclameregie van De Lijn met Christian D.B. als directeur, gaf het contract voor elektronische reclame op trams aan het technologiebedrijf Falcom, waarvan De Velder buiten medeweten van de anderen meerderheidsaandeelhouder was.Volgens het openbaar ministerie werd Streep misleid met een businessplan waarin overdreven omzet- en winstprognoses werden voorgesteld, maar de rechtbank vond dat niet bewezen. Wel gebeurde de raming van de onkosten en de inkomsten op een weinig professionele manier en was het eerder nattevingerwerk. Via Falcom werd er bovendien geld onttrokken aan Streep. De Velder kocht Christian D.B. ook om, zodat die een overeenkomst met de 4FM Groep sloot voor het leveren van nieuwsberichten voor TramVision.
Ontkend
De Velder ontkende tijdens het proces alle tenlasteleggingen en ging voluit voor de vrijspraak. De strafrechter vond het echter bewezen dat hij en zijn vennootschappen meerdere valsheden pleegden, waarmee ze illegale vermogensvoordelen verwierven. De Velder werd de 'Captain of Industry' genoemd, de drijvende kracht die de andere beklaagden kon overtuigen om deel te nemen aan de misdrijven. Christian D.B. en Hedwig Dethee hebben zich volgens de rechtbank laten meeslepen door de beloofde financiële voordelen. De eerste kreeg voor zijn aandeel in de feiten acht maanden cel en 2.500 euro boete, beiden met uitstel. Dethee werd veroordeeld tot zes maanden effectief en 2.500 euro boete. Voor De Vrije Pers was een boete van 10.000 euro weggelegd. Business Panel kreeg 75.000 euro boete, Falcom 25.000 euro en Think Media 100.000 euro boete. (belga/bf)
----------------------------------
Overname van Teek start van gerechtelijke moeilijkheden De Velder en Dethee.
Volgens een ex Think Media medewerker heeft de overname van Teek Magazine en The Publishing Company in 2000 mede de basis gelegd voor de huidige veroordelingen van Maurice De Velder en Hedwig Dethee. Het waren immers de vroegere bestuurders en eigenaars van Teek Magazine en The Publishing Company (de maatschappij die Teek Magazine uitgaf)(kortweg TPC) die de kat de bel aanbonden en strafklacht indienden tegen Think Media, Maurice De Velder, Hedwig Dethee en Kris Dekelver (voormalig afgevaardigd bestuurder van Think Media) nadat Think Media, De Velder, Hedwig Dethee en Kris Dekelver hun betalingsbeloften niet nakwamen en erger nog, TPC op frauduleuze wijze bankroet lieten gaan nog geen jaar na de overname. Hierdoor verloren meer dan 30 jonge mensen hun baan. De klachten tegen het viertal werden echter neergelegd in een tijd waarin zowel De Velder, Dekelver en Dethee nog een positieve reputatie hadden, waardoor door velen geen geloof werd gehecht aan de strafklachten van het voormalige Teek bestuur. Erger nog, Hedwig Dethee trok met gefalsifieerde stukken naar de Brusselse opsporingsdienst om op zijn beurt klacht neer te leggen tegen de vroegere eigenaars en bestuurders van Teek en TPC. Een van de vroegere eigenaars van Teek werd naar verluidt op basis van de valse stukken 3 dagen en nachten ondervraagd. Het was pas in 2004, na tussenkomst van een voormalig drukker van Teek Magazine bij de Brusselse opsporingsdiensten dat officieel kon worden vastgesteld dat Hedwig Dethee valse stukken had geproduceerd als tegenreactie op de strafklachten tegen hem door het voormalige Teek en TPC bestuur.
De Velder 9 maanden lang in voorarrest ondermeer door strafklacht na Teek overname.
Nadat de vroegere eigenaars van Teek Magazine en The Publishing Company klacht hadden ingediend tegen Maurice De Velder, Think Media, Hedwig Dethee en Kris Dekelver begon het gerecht onderzoek te verrichten naar het viertal. Hedwig Dethee had ondertussen The Publishing Company leeggehaald en de boeken neergelegd, weliswaar buiten de door de wet voorziene termijn. De hele teneergang van The Publishing Company door Hedwig Dethee is een trieste aaneenschakeling van frauduleuze handelingen en slordigheden waardoor hij ongewild zijn strijdmakker Maurice De Velder langer in de gevangenis heeft gehouden.
Toen Hedwig Dethee The Publishing Company bankroet liet gaan, 'vergat' hij dat de ING bank nog een handelspand had op Teek Magazine. De Vrije Pers, als rechtstreekse koper van Teek Magazine, was hiervan op de hoogte. Dethee als nieuwe eigenaar en afgevaardigd bestuurder van The Publishing Company dokterde tesamen met compaan Kris Dekelver, afgevaardigd bestuurder van De Vrije Pers, een strategie uit die hen beiden veel geld zou opleveren. Althans dat dachten ze. De aankoop van Teek Magazine door De Vrije Pers (volle dochter van Think Media) bestond uit 2 delen. Een eerste betaling van 15 miljoen frank bij overname van Teek Magazine, en een tweede betaling van 15 miljoen frank enkele maanden later na controle van de cijfers door een door Think Media gekozen auditor. Binnen deze periode van enkele maanden werd het bedrijf TPC echter overgenomen door Hedwig Dethee. Als nieuwe afgevaardigde bestuurder van TPC schreef Dethee een brief naar Kris De Kelver van De Vrije Pers dat de tweede schijf niet betaald diende te worden omdat hij 'ontdekt' had in de boeken van TPC dat de cijfers van Teek magazine niet klopten. Waardoor er dus geen 2e schijf van 15 miljoen frank diende betaald te worden. Dethee, en dat is een slordigheid die hem later duur te staan zou komen, schreef deze brief nog voor de auditor van Think Media zijn raport had gemaakt. Dethee schreef in zijn brief naar De Vrije Pers niet alleen dat de cijfers niet klopten, hij somde ook effectief een reeks cijfers op. Vanaf dat moment krijgt het Teek verhaal een filmisch karakter.
1. ING, de huisbank van TPC verneemt dat TPC failliet gaat.
2. ING wil haar handelspand opnemen en verneemt van Hedwig Dethee dat Teek verkocht is voor 15 miljoen Belgische frank.
3. ING spreekt de vorige eigenaars aan en verneemt dat Teek verkocht is voor 30 miljoen, weliswaar betaalbaar in 2 schijven.
4. ING komt erachter dat Dethee de tweede schijf van 15 miljoen frank kwijt schold aan De Vrije Pers. ING vraagt aan Dethee waarom hij de 2e schijf van 15 miljoen frank kwijtschold.
5. Dethee beweert dat hij niet anders kon omdat de cijfers van de vorige eigenaars van Teek Magazine niet klopten, en hij laat trots zijn eigen fabricaat aan cijfers zien dat hij eerder naar De Vrije Pers had gestuurd.
6. Wat Hedwig Dethee en Kris Dekelver van De Vrije Pers niet wisten was dat een ex werknemer van Teek bevriend was met een medewerker van het auditkantoor dat De Vrije Pers (dochter van Think Media) had ingeschakeld om de boeken van Teek te bestuderen. Een toeval met verstrekkende gevolgen.
7. De ex werknemer bemachtigt een kopie van het audit rapport dat klaar lag ter verzending naar De Vrije Pers, nadat hij in de directiekamer van De Vrije Pers verneemt dat het auditraport versnipperd en vervangen diende te worden door het document van Hedwig Dethee.
8. In het auditrapport staan de exacte cijfers van alle verkopen van Teek Magazine, helemaal in lijn met de cijfers zoals de vroegere eigenaars ze hadden doorgegeven aan De Vrije Pers voor de verkoop van Teek Magazine. Op basis van het rapport van de auditor was het duidelijk dat de tweede schijf van 15 miljoen bef diende betaald te worden.
9. ING legt de hand op het document van Dethee (met vervalste cijfers) en -tot diens grote ontsteltenis- het rapport van de auditor. Wie beide documenten naast elkaar legt krijgt zwart op wit de vervalsing te zien, zo ook de ING bank.
10. ING is not amused, stapt naar de rechtbank en eist de 2e betaling van de schijf van 15 miljoen frank van De Vrije Pers. Aangezien Dethee ondertussen TPC had failliet laten gaan wil ING het geld rechtstreeks van De Vrije Pers ontvangen.
11. De rechtbank oordeelt dat ING recht heeft op het geld op basis van de vaststelling dat Dethee de uitbetaling van de tweede schijf had verhinderd op basis van valse stukken. Maar het is niet De Vrije Pers die moet betalen, wel Livius. Wie is Livius ? Livius is de persoonlijke managementvennootschap van Maurice De Velder. Waarom Livius ? Omdat Livius de eerste schijf van 15 miljoen frank aan voormalige Teek eigenaar Gert Van Mol had betaald in de vorm van een cheque. Ondanks het feit dat het De Vrije Pers was die Teek van The Publishing Company overnam schreef Maurice De Velder een cheque uit op naam van een andere vennootschap nl. Livius.
12. ING trekt naar Livius EN de ondertekenaar van de eerste cheque van 15 miljoen frank, nl. Maurice De Velder.
13. Maurice De Velder is op dat moment net van zijn troon gevallen en zit in voorarrest op verdenking van beursfraude en het omkopen van de minister van media in het 4FM dossier. De Velder had zijn gerechtelijke moeilijkheden zien aankomen, was enkele dagen naar het buitenland gevlucht - om zaken op orde te brengen- en had zich laten domicileren in een klein appartementje in Knokke waarin slechts de spreekwoordelijke stoel en tafel te vinden waren. Het appartementje, zoals men nu weet, ligt op een boogscheut van de riante villa waarin hij eigenlijk woonde.
14. ING schrijft De Velder aan op zijn domicilie met de vraag om de 2e schijf voor Teek Magazine te betalen.
15. ING vindt geen gehoor, alle aangetekende brieven komen onverrichterzake terug. Niet moeilijk, De Velder zit immers in de cel.
16. ING schakelt een deurwaarder in. Die zoekt het domicilie op en rapporteert dat het om een typische 'construktie' gaat van vermogensontduiking.
17. ING dient strafklacht in tegen De Velder.
18. En dat, dat is net wat de speurders nodig hebben in de andere zaken tegen De Velder. Zij hebben tijd nodig om alle zaakjes rond De Velder grondig te onderzoeken. De Velder heeft immers het recht om om de twee weken zijn zaak voor te leggen aan de raadkamer om terug vrij te komen. Als er geen nieuwe feiten opduiken moet de raadkamer daar ook op ingaan.
19. De klacht van ING wegens vermogensontduiking in het Teek verhaal betekent voor de speurders een waslijst aan nieuwe feiten, vervalsing, frauduleus bankroet, vermogensontduiking waaruit zij naar hartelust kunnen putten om om de 2 weken naar de raadkamer te trekken en de verlenging van De Velders voorarrest aan te vragen. De Velder zal uiteindelijk 9 maanden lang in voorarrest zitten.... met dank aan zijn collega Dethee.
Maurice De Velder en Teek ?
Een andere ex werknemer van Think Media betwijfelt of Maurice De Velder op de hoogte was van de frauduleuze praktijken van zijn collega Hedwig Dethee in de zaak Teek en The Publishing Company. Deze medewerker gaat ervan uit dat De Velder alleen geinteresseerd was in Teek Magazine en niet in het hele bedrijf erachter (The Publishing Company). De Velder zou zich hebben laten meeslepen door Dethee in de latere aankoop van The Publishing Company. Het is ondertussen genoegzaam bekend dat Dethee TPC wilde 'strippen' van alle assets om het dan failliet te laten gaan. Een praktijk die hij al eerder toepaste bij verscheidene andere bedrijven, waarvoor hij in 2003 ook zou veroordeeld worden. De Velder die volgens ingewijden al langer een goed gevoel had bij Teek Magazine, zou zich later de komplete herprofilering van het blad door Alain Grootaers beklagen omdat dat de doodsteek van Teek Magazine betekende. Men heeft De Velder meermaals horen zeggen de laatste jaren dat Think Media Teek Magazine nooit had mogen stoppen.
6 maanden cel voor Hedwig Dethee.
Belga, 27-06-2008:
De correctionele rechtbank van Antwerpen heeft Think Media-topman Maurice De Velder (49) veroordeeld voor valsheid in geschrifte, misbruik van vennootschapsgoederen, omkoping, misbruik van vertrouwen en witwaspraktijken in de periode 1997-2002. Hij kreeg drie jaar cel, een boete van 375.000 euro en een beroepsverbod van tien jaar.
Voor afpersing, koersmanipulatie, het niet maken van participatiemeldingen en enkele feiten van witwassen werd hij vrijgesproken. De rechtbank verklaarde een totaalbedrag van bijna 4,8 miljoen euro verbeurd.
Zillion
Het gerechtelijk onderzoek naar Maurice De Velder ging op 28 maart 2002 van start, nadat er in een onderzoek naar Zillionbaas Frank Verstraeten een aantal verdachte facturen ter waarde van bijna 51 miljoen frank (1,26 miljoen euro) waren opgedoken. Die gingen uit van de nv Business Panel (nu Think Media Outdoor) en de nv De Vrije Pers (een dochterfirma van Think Media die bladen als Ché en P-Magazine uitgeeft) en waren gericht aan de nv Mediahall van Verstraeten.
Cointreau
De rechtbank vond het bewezen dat het om valse facturen ging, waarbij de prestaties nooit of slechts gedeeltelijk geleverd werden. Ze hadden als doel de bedrijfsresultaten van de Think Media-dochters te verbloemen. Om die reden werd ook gesjoemeld met de factuur voor een Cointreau- advertentiecampagne, waarvoor reclameman Hedwig Dethee een beroep deed op De Vrije Pers.
Tram Vision
Een tweede belangrijk luik van het dossier ging over het project Tram Vision van vervoersmaatschappij De Lijn. Streep, de toenmalige reclameregie van De Lijn met Christian D.B. als directeur, gaf het contract voor elektronische reclame op trams aan het technologiebedrijf Falcom, waarvan De Velder buiten medeweten van de anderen meerderheidsaandeelhouder was.Volgens het openbaar ministerie werd Streep misleid met een businessplan waarin overdreven omzet- en winstprognoses werden voorgesteld, maar de rechtbank vond dat niet bewezen. Wel gebeurde de raming van de onkosten en de inkomsten op een weinig professionele manier en was het eerder nattevingerwerk. Via Falcom werd er bovendien geld onttrokken aan Streep. De Velder kocht Christian D.B. ook om, zodat die een overeenkomst met de 4FM Groep sloot voor het leveren van nieuwsberichten voor TramVision.
Ontkend
De Velder ontkende tijdens het proces alle tenlasteleggingen en ging voluit voor de vrijspraak. De strafrechter vond het echter bewezen dat hij en zijn vennootschappen meerdere valsheden pleegden, waarmee ze illegale vermogensvoordelen verwierven. De Velder werd de 'Captain of Industry' genoemd, de drijvende kracht die de andere beklaagden kon overtuigen om deel te nemen aan de misdrijven. Christian D.B. en Hedwig Dethee hebben zich volgens de rechtbank laten meeslepen door de beloofde financiële voordelen. De eerste kreeg voor zijn aandeel in de feiten acht maanden cel en 2.500 euro boete, beiden met uitstel. Dethee werd veroordeeld tot zes maanden effectief en 2.500 euro boete. Voor De Vrije Pers was een boete van 10.000 euro weggelegd. Business Panel kreeg 75.000 euro boete, Falcom 25.000 euro en Think Media 100.000 euro boete. (belga/bf)
----------------------------------
Overname van Teek start van gerechtelijke moeilijkheden De Velder en Dethee.
Volgens een ex Think Media medewerker heeft de overname van Teek Magazine en The Publishing Company in 2000 mede de basis gelegd voor de huidige veroordelingen van Maurice De Velder en Hedwig Dethee. Het waren immers de vroegere bestuurders en eigenaars van Teek Magazine en The Publishing Company (de maatschappij die Teek Magazine uitgaf)(kortweg TPC) die de kat de bel aanbonden en strafklacht indienden tegen Think Media, Maurice De Velder, Hedwig Dethee en Kris Dekelver (voormalig afgevaardigd bestuurder van Think Media) nadat Think Media, De Velder, Hedwig Dethee en Kris Dekelver hun betalingsbeloften niet nakwamen en erger nog, TPC op frauduleuze wijze bankroet lieten gaan nog geen jaar na de overname. Hierdoor verloren meer dan 30 jonge mensen hun baan. De klachten tegen het viertal werden echter neergelegd in een tijd waarin zowel De Velder, Dekelver en Dethee nog een positieve reputatie hadden, waardoor door velen geen geloof werd gehecht aan de strafklachten van het voormalige Teek bestuur. Erger nog, Hedwig Dethee trok met gefalsifieerde stukken naar de Brusselse opsporingsdienst om op zijn beurt klacht neer te leggen tegen de vroegere eigenaars en bestuurders van Teek en TPC. Een van de vroegere eigenaars van Teek werd naar verluidt op basis van de valse stukken 3 dagen en nachten ondervraagd. Het was pas in 2004, na tussenkomst van een voormalig drukker van Teek Magazine bij de Brusselse opsporingsdiensten dat officieel kon worden vastgesteld dat Hedwig Dethee valse stukken had geproduceerd als tegenreactie op de strafklachten tegen hem door het voormalige Teek en TPC bestuur.
De Velder 9 maanden lang in voorarrest ondermeer door strafklacht na Teek overname.
Nadat de vroegere eigenaars van Teek Magazine en The Publishing Company klacht hadden ingediend tegen Maurice De Velder, Think Media, Hedwig Dethee en Kris Dekelver begon het gerecht onderzoek te verrichten naar het viertal. Hedwig Dethee had ondertussen The Publishing Company leeggehaald en de boeken neergelegd, weliswaar buiten de door de wet voorziene termijn. De hele teneergang van The Publishing Company door Hedwig Dethee is een trieste aaneenschakeling van frauduleuze handelingen en slordigheden waardoor hij ongewild zijn strijdmakker Maurice De Velder langer in de gevangenis heeft gehouden.
Toen Hedwig Dethee The Publishing Company bankroet liet gaan, 'vergat' hij dat de ING bank nog een handelspand had op Teek Magazine. De Vrije Pers, als rechtstreekse koper van Teek Magazine, was hiervan op de hoogte. Dethee als nieuwe eigenaar en afgevaardigd bestuurder van The Publishing Company dokterde tesamen met compaan Kris Dekelver, afgevaardigd bestuurder van De Vrije Pers, een strategie uit die hen beiden veel geld zou opleveren. Althans dat dachten ze. De aankoop van Teek Magazine door De Vrije Pers (volle dochter van Think Media) bestond uit 2 delen. Een eerste betaling van 15 miljoen frank bij overname van Teek Magazine, en een tweede betaling van 15 miljoen frank enkele maanden later na controle van de cijfers door een door Think Media gekozen auditor. Binnen deze periode van enkele maanden werd het bedrijf TPC echter overgenomen door Hedwig Dethee. Als nieuwe afgevaardigde bestuurder van TPC schreef Dethee een brief naar Kris De Kelver van De Vrije Pers dat de tweede schijf niet betaald diende te worden omdat hij 'ontdekt' had in de boeken van TPC dat de cijfers van Teek magazine niet klopten. Waardoor er dus geen 2e schijf van 15 miljoen frank diende betaald te worden. Dethee, en dat is een slordigheid die hem later duur te staan zou komen, schreef deze brief nog voor de auditor van Think Media zijn raport had gemaakt. Dethee schreef in zijn brief naar De Vrije Pers niet alleen dat de cijfers niet klopten, hij somde ook effectief een reeks cijfers op. Vanaf dat moment krijgt het Teek verhaal een filmisch karakter.
1. ING, de huisbank van TPC verneemt dat TPC failliet gaat.
2. ING wil haar handelspand opnemen en verneemt van Hedwig Dethee dat Teek verkocht is voor 15 miljoen Belgische frank.
3. ING spreekt de vorige eigenaars aan en verneemt dat Teek verkocht is voor 30 miljoen, weliswaar betaalbaar in 2 schijven.
4. ING komt erachter dat Dethee de tweede schijf van 15 miljoen frank kwijt schold aan De Vrije Pers. ING vraagt aan Dethee waarom hij de 2e schijf van 15 miljoen frank kwijtschold.
5. Dethee beweert dat hij niet anders kon omdat de cijfers van de vorige eigenaars van Teek Magazine niet klopten, en hij laat trots zijn eigen fabricaat aan cijfers zien dat hij eerder naar De Vrije Pers had gestuurd.
6. Wat Hedwig Dethee en Kris Dekelver van De Vrije Pers niet wisten was dat een ex werknemer van Teek bevriend was met een medewerker van het auditkantoor dat De Vrije Pers (dochter van Think Media) had ingeschakeld om de boeken van Teek te bestuderen. Een toeval met verstrekkende gevolgen.
7. De ex werknemer bemachtigt een kopie van het audit rapport dat klaar lag ter verzending naar De Vrije Pers, nadat hij in de directiekamer van De Vrije Pers verneemt dat het auditraport versnipperd en vervangen diende te worden door het document van Hedwig Dethee.
8. In het auditrapport staan de exacte cijfers van alle verkopen van Teek Magazine, helemaal in lijn met de cijfers zoals de vroegere eigenaars ze hadden doorgegeven aan De Vrije Pers voor de verkoop van Teek Magazine. Op basis van het rapport van de auditor was het duidelijk dat de tweede schijf van 15 miljoen bef diende betaald te worden.
9. ING legt de hand op het document van Dethee (met vervalste cijfers) en -tot diens grote ontsteltenis- het rapport van de auditor. Wie beide documenten naast elkaar legt krijgt zwart op wit de vervalsing te zien, zo ook de ING bank.
10. ING is not amused, stapt naar de rechtbank en eist de 2e betaling van de schijf van 15 miljoen frank van De Vrije Pers. Aangezien Dethee ondertussen TPC had failliet laten gaan wil ING het geld rechtstreeks van De Vrije Pers ontvangen.
11. De rechtbank oordeelt dat ING recht heeft op het geld op basis van de vaststelling dat Dethee de uitbetaling van de tweede schijf had verhinderd op basis van valse stukken. Maar het is niet De Vrije Pers die moet betalen, wel Livius. Wie is Livius ? Livius is de persoonlijke managementvennootschap van Maurice De Velder. Waarom Livius ? Omdat Livius de eerste schijf van 15 miljoen frank aan voormalige Teek eigenaar Gert Van Mol had betaald in de vorm van een cheque. Ondanks het feit dat het De Vrije Pers was die Teek van The Publishing Company overnam schreef Maurice De Velder een cheque uit op naam van een andere vennootschap nl. Livius.
12. ING trekt naar Livius EN de ondertekenaar van de eerste cheque van 15 miljoen frank, nl. Maurice De Velder.
13. Maurice De Velder is op dat moment net van zijn troon gevallen en zit in voorarrest op verdenking van beursfraude en het omkopen van de minister van media in het 4FM dossier. De Velder had zijn gerechtelijke moeilijkheden zien aankomen, was enkele dagen naar het buitenland gevlucht - om zaken op orde te brengen- en had zich laten domicileren in een klein appartementje in Knokke waarin slechts de spreekwoordelijke stoel en tafel te vinden waren. Het appartementje, zoals men nu weet, ligt op een boogscheut van de riante villa waarin hij eigenlijk woonde.
14. ING schrijft De Velder aan op zijn domicilie met de vraag om de 2e schijf voor Teek Magazine te betalen.
15. ING vindt geen gehoor, alle aangetekende brieven komen onverrichterzake terug. Niet moeilijk, De Velder zit immers in de cel.
16. ING schakelt een deurwaarder in. Die zoekt het domicilie op en rapporteert dat het om een typische 'construktie' gaat van vermogensontduiking.
17. ING dient strafklacht in tegen De Velder.
18. En dat, dat is net wat de speurders nodig hebben in de andere zaken tegen De Velder. Zij hebben tijd nodig om alle zaakjes rond De Velder grondig te onderzoeken. De Velder heeft immers het recht om om de twee weken zijn zaak voor te leggen aan de raadkamer om terug vrij te komen. Als er geen nieuwe feiten opduiken moet de raadkamer daar ook op ingaan.
19. De klacht van ING wegens vermogensontduiking in het Teek verhaal betekent voor de speurders een waslijst aan nieuwe feiten, vervalsing, frauduleus bankroet, vermogensontduiking waaruit zij naar hartelust kunnen putten om om de 2 weken naar de raadkamer te trekken en de verlenging van De Velders voorarrest aan te vragen. De Velder zal uiteindelijk 9 maanden lang in voorarrest zitten.... met dank aan zijn collega Dethee.
Maurice De Velder en Teek ?
Een andere ex werknemer van Think Media betwijfelt of Maurice De Velder op de hoogte was van de frauduleuze praktijken van zijn collega Hedwig Dethee in de zaak Teek en The Publishing Company. Deze medewerker gaat ervan uit dat De Velder alleen geinteresseerd was in Teek Magazine en niet in het hele bedrijf erachter (The Publishing Company). De Velder zou zich hebben laten meeslepen door Dethee in de latere aankoop van The Publishing Company. Het is ondertussen genoegzaam bekend dat Dethee TPC wilde 'strippen' van alle assets om het dan failliet te laten gaan. Een praktijk die hij al eerder toepaste bij verscheidene andere bedrijven, waarvoor hij in 2003 ook zou veroordeeld worden. De Velder die volgens ingewijden al langer een goed gevoel had bij Teek Magazine, zou zich later de komplete herprofilering van het blad door Alain Grootaers beklagen omdat dat de doodsteek van Teek Magazine betekende. Men heeft De Velder meermaals horen zeggen de laatste jaren dat Think Media Teek Magazine nooit had mogen stoppen.
vrijdag 30 mei 2008
Masker overnemers Teek Magazine en The Publishing Company vallen af
Volgende bizarre bericht verscheen in De Morgen op 29 Mei 2008:
Baas van P-Magazine en Ché wordt afgeperst.
Think Media-topman Maurice De Velder, de eigenaar van de mannenbladen P-Magazine en Ché, was afgelopen weekend in zijn woning in Knokke het slachtoffer van een afpersingspoging. De Velder staat deze week in Antwerpen terecht voor valsheid in geschrifte, fiscale fraude en koersmanipulatie bij zijn firma's. Naast De Velder wordt ook reclameman Hedwig D. vervolgd. Die laatste probeerde van zijn voormalige zakenvriend geld af te troggelen in ruil voor een gunstige verklaring op het proces. De Velder nam het gesprek op. Zijn advocaten dienden een klacht in wegens poging tot afpersing en het achterhouden van belangrijke documenten. (belga/odbs)
Wat is de link met de TEEK geschiedenis?
In 2000 was TEEK Magazine een onderdeel van The Publishing Company (TPC) nv. Het toenmalige bestuur besloot na 9 jaar onafhankelijk in de mediamarkt te hebben gestaan dat een associatie met een grote uitgever de enige mogelijkheid was om de verschillende magazines verder te laten groeien. In 2000 was Think Media, toen nog Fabrieken der Gebroeders de Beukelaar, een beursgenoteerde onderneming die in Trends en De Financieel Economische Tijd alom geprezen werd als het best presterende aandeel op de beurs. Topman van de onderneming was Maurice De Velder. De Velder en Co genoten op dat moment een uitstekende reputatie als challengers op de magazine markt met goed lopende producten als P-Magazine, Ché en de Big Brother magazines. Daarnaast beschikte Fabrieken der Gebroeders De Beukelaar over een grote troef, het was namelijk ook eigenaar van Business Panel, een van de grotere spelers in buitenaffichage.
Het toenmalige bestuur van TPC besloot in te gaan op een bod van Fabrieken der Gebroeders de Beukelaar (Think Media). Het bod bestond uit 2 delen.
1) In eerste fase zou het blad Teek Magazine overgekocht worden door De Vrije Pers, dochter van Think Media waarin de bladen P en Che zaten. De Vrije Pers werd op dat ogenblik geleid door afgevaardigd bestuurder Kris Dekelver, bijgestaan door hoofdredacteur Alain Grootaers.
2) In tweede fase, enkele maanden na de overname van TEEK Magazine, zou het volledige bedrijf The Publishing Company nv, maar dan zonder Teek Magazine, overgenomen worden door een andere dochter van Think Media, namelijk Aminata, onder leiding van afgevaardigde bestuurder Hedwig Dethee.
Wat Think Media vervolgens met TEEK Magazine en The Publishing Company deed tart alle verbeelding.
Wat gebeurde er met TEEK Magazine:
Bij De Vrije Pers besloot Alain Grootaers van TEEK, het op dat moment grootste jongerenmagazine van Vlaanderen, met een verkoop van ca 14.000 stuks in de kiosken, 2.800 betalende abonnees, en een bulkverkoop van ca 10.000 stuks, helemaal te restylen. Op een schaamteloze manier werd van TEEK Magazine een exacte kopie van het Amerikaanse Rolling Stone gemaakt. Het logo van TEEK werd letterlijk herschreven in het typische Rolling Stone font. De redelijk brede inhoud van TEEK werd vernauwd en ge-ent op een zuiver Studio Brussel publiek, een absolute niche in de magazine markt. De gevolgen waren dramatisch, maand na maand begon de verkoop achteruit te lopen. Na nog geen jaar werden er volgens ingewijden geen 4.000 TEEKS meer verkocht in de kiosken en was het abonnementenbestand teruggevallen tot minder dan 500.
Alain Grootaers, de man die zogezegd bladen maakt vanuit de buik, bracht in dezelfde periode van de herlancering van TEEK ook nog LOLA uit, een blad voor de 'betere' vrouw. Ook het bladconcept achter LOLA bleek een miskleum van jewelste. Beide bladen, TEEK Magazine en LOLA gingen onder het bewind van Alain Grootaers roemloos ten onder. LOLA had nog geen marktaandeel opgebouwd, maar TEEK kon rekenen op tienduizenden enthousiaste lezers, een lezerskring die sinds 1993 gradueel en organisch was gegroeid onder leiding van uitgever Gert Van Mol en een reeks jonge enthousiaste hoofdredacteurs zoals Koen Van Wichelen, Jan De Meyere en Bart Verstockt.
Tot op vandaag tracht Grootaers zijn 'naam' als Vlaanderens grootste uitgever te verdedigen door te beweren dat:
1. LOLA faalde omdat het niet de nodige steun kreeg van zijn bazen bij Think Media (Kris Dekelver en Maurice De Velder)
2. TEEK bij overname niet over de verkoopscijfers bleek te beschikken die hem door het bestuur van The Publishing Company waren meegedeeld, en dat het blad nooit meer dan 2.000 stuks in zijn geschiedenis had verkocht. Een boude bewering die volgens ingewijden vals en leugenachtig is en alleen maar door Grootaers gebruikt wordt om het eigen falen in andermans schoenen te schuiven. Immers bij de overname van TEEK Magazine had Think Media geeist dat de boeken van TPC en alle verkoopscijfers door een door Think Media gekozen auditor zouden onderzocht worden. Het is op basis van de resultaten van deze auditor dat Think Media uiteindelijk overging tot het uitbrengen van een bod op TEEK Magazine. Volgens personen nauw betrokken bij de overname waren de cijfers van het bestuur van The Publishing Company correct.
Waarom beweert Alain Grootaers dat TEEK een koopje was ?
De overname van TEEK Magazine WAS een koopje. Think Media heeft nooit de volle prijs voor TEEK Magazine betaald omdat de aankoop van TEEK Magazine kaderde in een globale overname van de volledige uitgeverij. Zoals gezegd werd in een eerste fase TEEK Magazine overgenomen door dochter De Vrije Pers en in een tweede fase werd de rest van The Publishing Company overgenomen door dochter Aminata. De overname prijs voor TPC in zijn geheel (minus TEEK Magazine), plus de investeringsbeloften en plannen van Think Media in TPC waren reden voor het bestuur van The Publishing Company om in te gaan op het dubbele voorstel van Think Media.
Wat gebeurde er met The Publishing Company:
Bij verkoop van TPC aan Think Media's dochter Aminata herbergde TPC enkele mooie magazines: Een van de juweeltjes binnen The Publishing Company was PlayStation Magazine. TPC maakte PlayStation Magazine in opdracht van Sony. Naast PlayStation Magazine werden ook nog Impact (business magazine), Igloo (design magazine), Sputnik (fashion magazine) en Motel Flamingo (travel magazine) uitgegeven. TPC beschikte ook over een boekuitgeverij, een erg uitgebouwde digitale uitgeefpoot en er stond een TEEK cafe in de steigers in Gent in samenwerking met brouwerij Haacht. Na de overname van TPC bleek Hedwig Dethee niet het beste met de vennootschap voor te hebben. En dat is een understatement. Volgens ingewijden was de impact van Dethee recht evenredig met het aantal voorwerpen dat stelselmatig begon te verdwijnen uit de TPC kantoren in Brussel. Computers, televisies, promotiematerialen, meubelen, dure computer bestanden, de meest valabele voorwerpen werden door Hedwig Dethee in zijn wagen geladen om nooit meer te voorschijn te komen. Dethee was overigens niet de enigste die met producten en materialen van The Publishing Company aan de haal ging. Ingewijden meldden ook dat commercieel directeur Albert Kloezen en mede-bestuurder Guy Van Weyenberghe televisies, PlayStation consoles en het grootste gedeelte van de interne videotheek meenamen in hun wagens vlak voor het faillissement van The Publishing Company. Kloezen en Van Weyenberghe waren daarbij ook de enigste personeelsleden die mochten meegaan met TEEK Magazine naar Think Media. Alle andere TPC medewerkeres werden ontslagen. Dat ging op de volgende manier:
Dethee organiseerde enkele maanden na de overname van TPC een vergadering voor alle werknemers waarin hij meedeelde dat hij alle bladen en alle personeel zou onderbrengen in een van zijn venootschappen om dan .... TPC failliet te laten gaan, een schokkende mededeling voor alle aanwezige personeelsleden. Niet alleen zouden alle titels en bladen worden ondergebracht in een externe vennootschap van Dethee, deze vennootschap was volgens ingewijden ook niet meer gelinked aan de beursgenoteerde vennootschap Think Media. Dethee startte onverwijld met de verhuisoperatie maar stuitte op een probleem. Het meest rendabele magazine van TPC, namelijk PlayStation Magazine was verankerd binnen TPC door een contract met Sony. Dethee starte onderhandelingen met Sony en retailer AMP waarin hij een uiterst dubieuze facturen constructie voorstelde die zogenaamd in het voordeel van Sony zou zijn. In ruil voor dit 'voordeel' wilde Dethee van Sony bekomen dat hij PlayStation Managzine mocht verder zetten in zijn nieuwe vennootschap. Sony nam echter een advocaat onder de arm en diende klacht in tegen Hedwig Dethee wegens voorstellen die tot een stafrechterlijke vervolging zou kunnen leiden van TPC, Dethee, AMP en Sony. Uiteraard wou Sony hier geen deel van uitmaken. Sony stapte naar de rechtbank en eiste de ontbinding van het contract met TPC. PlayStation Magazine belandde aldus terug bij Sony zonder enige vergoeding voor al het werk dat TPC ooit in de uitbouw van het blad had gestoken.
Ondertussen werkten De Velder en Dethee aan nog ernstigere misdrijven. In een poging de koers van Think Media kunstmatig te manipuleren, in een periode waarin Think Media meedong naar een nieuwe landelijke radiolicentie, werd er een facturen caroussel opgebouwd tussen de verschillende dochters van Think Media. Belangrijkste spelers in de facturen caroussel blijken nu De Vrije Pers en Aminata te zijn geweest. Maurice De Velder zat ondertussen 9 maanden in voorarrest op verdenking van afpersing, omkoping, witwaspraktijken, schriftvervalsing en beursmisdrijven. Compaan Dethee ontsnapte aan voorarrest maar wordt nu ook geviseerd door het gerecht. Het openbaar ministerie eiste vorige week (Mei 2008) 9 maanden effectieve cel voor Dethee en 4 jaar effectieve cel voor De Velder. Dethee zo weten ingewijden werd in 2003 al eens veroordeeld voor een (ander) frauduleus faillissement tot 6 maanden cel met uitstel. Bedrijvendokter Dethee is niet meer of minder dan een ordinaire oplichter. Steeds meer feiten over andere overnames komen aan het licht. Steeds doemt hetzelfde patroon op: Dethee profileert zich als bedrijvendokter, en neemt een bedrijf (al dan niet onder de koepel van beursschelp Think Media) over met contractuele beloften naar de eigenaars toe. De beloften zijn steeds gespreid in de tijd. De beloften worden nooit nagekomen, ondertussen verdwijnen de belangrijkste activa naar andere vennoostchappen of worden ze persoonlijk ten gelde gemaakt. Andere bedrijven die door Dethee op onverkwikkelijke manier werden 'ontmanteld' of die door Dethee werden gedupeerd: Verbeke MKV, Bumblebee, PPM (Prime Projects Media), Men at Work, AdvantiPro, The Publishing Company, ...
Het is nooit duidelijk geweest of Maurice De Velder zelf 'slechte' bedoelingen had met TEEK Magazine of The Publishing Company. De drie mensen rond Maurice De Velder die de overname van TEEK en TPC organiseerden, namelijk Kris De Kelver, Hedwig Dethee en Alain Grootaers hebben zich zonder twijfel ingelaten met ontoelaatbare praktijken om prijs en inhoud van de overname van TEEK en TPC naar hun hand te zetten, in het geval van Grootaers en Dethee ter persoonlijk gewin volgens verscheidene ex werknemers van Think Media. Ondertussen blijkt er tussen Maurice De Velder aan de ene zijde en De Kelver, Grootaers en Dethee aan de andere zijde een onoverkomelijke bres geslagen te zijn. De Velder zou processen hebben lopen tegen hen alle drie persoonlijk en de aan hen gerelateerde vennootschappen. Het laatste wapenfeit in deze zaak zou de in De Morgen van deze week verschenen afpersingszaak zijn tussen De Velder en Dethee.
Uit De Morgen van 22 Mei 2008:
Maurice De Velder (Think Media) riskeert vier jaar cel en beroepsverbod:
Voor de correctionele rechtbank van Antwerpen is donderdag het proces gestart van Think Media-topman Maurice De Velder (49). Hij wordt vervolgd voor onder meer afpersing, omkoping, witwaspraktijken, schriftvervalsing en beursmisdrijven. Het openbaar ministerie vorderde voor hem een effectieve celstraf van vier jaar, een boete van 500.000 euro en een beroepsverbod van tien jaar.Streep-directeur Christian D.B. hangt achttien maanden cel boven het hoofd, waarvan wegen maanden effectief, een boete van 50.000 euro en een beroepsverbod van tien jaar. Voor reclameman Hedwig D. werd negen maanden effectief gevorderd en 50.000 euro boete. De nv Think Media riskeert een boete van 500.000 euro, de nv Vrije Pers (Ché, P-Magazine) 250.000 euro boete en een beroepsverbod van vijf jaar. Ook voor de zes andere ondernemingen werden fikse boetes geëist, tot zelfs de ontbinding van de vennootschap. (belga/mvdb)
Baas van P-Magazine en Ché wordt afgeperst.
Think Media-topman Maurice De Velder, de eigenaar van de mannenbladen P-Magazine en Ché, was afgelopen weekend in zijn woning in Knokke het slachtoffer van een afpersingspoging. De Velder staat deze week in Antwerpen terecht voor valsheid in geschrifte, fiscale fraude en koersmanipulatie bij zijn firma's. Naast De Velder wordt ook reclameman Hedwig D. vervolgd. Die laatste probeerde van zijn voormalige zakenvriend geld af te troggelen in ruil voor een gunstige verklaring op het proces. De Velder nam het gesprek op. Zijn advocaten dienden een klacht in wegens poging tot afpersing en het achterhouden van belangrijke documenten. (belga/odbs)
Wat is de link met de TEEK geschiedenis?
In 2000 was TEEK Magazine een onderdeel van The Publishing Company (TPC) nv. Het toenmalige bestuur besloot na 9 jaar onafhankelijk in de mediamarkt te hebben gestaan dat een associatie met een grote uitgever de enige mogelijkheid was om de verschillende magazines verder te laten groeien. In 2000 was Think Media, toen nog Fabrieken der Gebroeders de Beukelaar, een beursgenoteerde onderneming die in Trends en De Financieel Economische Tijd alom geprezen werd als het best presterende aandeel op de beurs. Topman van de onderneming was Maurice De Velder. De Velder en Co genoten op dat moment een uitstekende reputatie als challengers op de magazine markt met goed lopende producten als P-Magazine, Ché en de Big Brother magazines. Daarnaast beschikte Fabrieken der Gebroeders De Beukelaar over een grote troef, het was namelijk ook eigenaar van Business Panel, een van de grotere spelers in buitenaffichage.
Het toenmalige bestuur van TPC besloot in te gaan op een bod van Fabrieken der Gebroeders de Beukelaar (Think Media). Het bod bestond uit 2 delen.
1) In eerste fase zou het blad Teek Magazine overgekocht worden door De Vrije Pers, dochter van Think Media waarin de bladen P en Che zaten. De Vrije Pers werd op dat ogenblik geleid door afgevaardigd bestuurder Kris Dekelver, bijgestaan door hoofdredacteur Alain Grootaers.
2) In tweede fase, enkele maanden na de overname van TEEK Magazine, zou het volledige bedrijf The Publishing Company nv, maar dan zonder Teek Magazine, overgenomen worden door een andere dochter van Think Media, namelijk Aminata, onder leiding van afgevaardigde bestuurder Hedwig Dethee.
Wat Think Media vervolgens met TEEK Magazine en The Publishing Company deed tart alle verbeelding.
Wat gebeurde er met TEEK Magazine:
Bij De Vrije Pers besloot Alain Grootaers van TEEK, het op dat moment grootste jongerenmagazine van Vlaanderen, met een verkoop van ca 14.000 stuks in de kiosken, 2.800 betalende abonnees, en een bulkverkoop van ca 10.000 stuks, helemaal te restylen. Op een schaamteloze manier werd van TEEK Magazine een exacte kopie van het Amerikaanse Rolling Stone gemaakt. Het logo van TEEK werd letterlijk herschreven in het typische Rolling Stone font. De redelijk brede inhoud van TEEK werd vernauwd en ge-ent op een zuiver Studio Brussel publiek, een absolute niche in de magazine markt. De gevolgen waren dramatisch, maand na maand begon de verkoop achteruit te lopen. Na nog geen jaar werden er volgens ingewijden geen 4.000 TEEKS meer verkocht in de kiosken en was het abonnementenbestand teruggevallen tot minder dan 500.
Alain Grootaers, de man die zogezegd bladen maakt vanuit de buik, bracht in dezelfde periode van de herlancering van TEEK ook nog LOLA uit, een blad voor de 'betere' vrouw. Ook het bladconcept achter LOLA bleek een miskleum van jewelste. Beide bladen, TEEK Magazine en LOLA gingen onder het bewind van Alain Grootaers roemloos ten onder. LOLA had nog geen marktaandeel opgebouwd, maar TEEK kon rekenen op tienduizenden enthousiaste lezers, een lezerskring die sinds 1993 gradueel en organisch was gegroeid onder leiding van uitgever Gert Van Mol en een reeks jonge enthousiaste hoofdredacteurs zoals Koen Van Wichelen, Jan De Meyere en Bart Verstockt.
Tot op vandaag tracht Grootaers zijn 'naam' als Vlaanderens grootste uitgever te verdedigen door te beweren dat:
1. LOLA faalde omdat het niet de nodige steun kreeg van zijn bazen bij Think Media (Kris Dekelver en Maurice De Velder)
2. TEEK bij overname niet over de verkoopscijfers bleek te beschikken die hem door het bestuur van The Publishing Company waren meegedeeld, en dat het blad nooit meer dan 2.000 stuks in zijn geschiedenis had verkocht. Een boude bewering die volgens ingewijden vals en leugenachtig is en alleen maar door Grootaers gebruikt wordt om het eigen falen in andermans schoenen te schuiven. Immers bij de overname van TEEK Magazine had Think Media geeist dat de boeken van TPC en alle verkoopscijfers door een door Think Media gekozen auditor zouden onderzocht worden. Het is op basis van de resultaten van deze auditor dat Think Media uiteindelijk overging tot het uitbrengen van een bod op TEEK Magazine. Volgens personen nauw betrokken bij de overname waren de cijfers van het bestuur van The Publishing Company correct.
Waarom beweert Alain Grootaers dat TEEK een koopje was ?
De overname van TEEK Magazine WAS een koopje. Think Media heeft nooit de volle prijs voor TEEK Magazine betaald omdat de aankoop van TEEK Magazine kaderde in een globale overname van de volledige uitgeverij. Zoals gezegd werd in een eerste fase TEEK Magazine overgenomen door dochter De Vrije Pers en in een tweede fase werd de rest van The Publishing Company overgenomen door dochter Aminata. De overname prijs voor TPC in zijn geheel (minus TEEK Magazine), plus de investeringsbeloften en plannen van Think Media in TPC waren reden voor het bestuur van The Publishing Company om in te gaan op het dubbele voorstel van Think Media.
Wat gebeurde er met The Publishing Company:
Bij verkoop van TPC aan Think Media's dochter Aminata herbergde TPC enkele mooie magazines: Een van de juweeltjes binnen The Publishing Company was PlayStation Magazine. TPC maakte PlayStation Magazine in opdracht van Sony. Naast PlayStation Magazine werden ook nog Impact (business magazine), Igloo (design magazine), Sputnik (fashion magazine) en Motel Flamingo (travel magazine) uitgegeven. TPC beschikte ook over een boekuitgeverij, een erg uitgebouwde digitale uitgeefpoot en er stond een TEEK cafe in de steigers in Gent in samenwerking met brouwerij Haacht. Na de overname van TPC bleek Hedwig Dethee niet het beste met de vennootschap voor te hebben. En dat is een understatement. Volgens ingewijden was de impact van Dethee recht evenredig met het aantal voorwerpen dat stelselmatig begon te verdwijnen uit de TPC kantoren in Brussel. Computers, televisies, promotiematerialen, meubelen, dure computer bestanden, de meest valabele voorwerpen werden door Hedwig Dethee in zijn wagen geladen om nooit meer te voorschijn te komen. Dethee was overigens niet de enigste die met producten en materialen van The Publishing Company aan de haal ging. Ingewijden meldden ook dat commercieel directeur Albert Kloezen en mede-bestuurder Guy Van Weyenberghe televisies, PlayStation consoles en het grootste gedeelte van de interne videotheek meenamen in hun wagens vlak voor het faillissement van The Publishing Company. Kloezen en Van Weyenberghe waren daarbij ook de enigste personeelsleden die mochten meegaan met TEEK Magazine naar Think Media. Alle andere TPC medewerkeres werden ontslagen. Dat ging op de volgende manier:
Dethee organiseerde enkele maanden na de overname van TPC een vergadering voor alle werknemers waarin hij meedeelde dat hij alle bladen en alle personeel zou onderbrengen in een van zijn venootschappen om dan .... TPC failliet te laten gaan, een schokkende mededeling voor alle aanwezige personeelsleden. Niet alleen zouden alle titels en bladen worden ondergebracht in een externe vennootschap van Dethee, deze vennootschap was volgens ingewijden ook niet meer gelinked aan de beursgenoteerde vennootschap Think Media. Dethee startte onverwijld met de verhuisoperatie maar stuitte op een probleem. Het meest rendabele magazine van TPC, namelijk PlayStation Magazine was verankerd binnen TPC door een contract met Sony. Dethee starte onderhandelingen met Sony en retailer AMP waarin hij een uiterst dubieuze facturen constructie voorstelde die zogenaamd in het voordeel van Sony zou zijn. In ruil voor dit 'voordeel' wilde Dethee van Sony bekomen dat hij PlayStation Managzine mocht verder zetten in zijn nieuwe vennootschap. Sony nam echter een advocaat onder de arm en diende klacht in tegen Hedwig Dethee wegens voorstellen die tot een stafrechterlijke vervolging zou kunnen leiden van TPC, Dethee, AMP en Sony. Uiteraard wou Sony hier geen deel van uitmaken. Sony stapte naar de rechtbank en eiste de ontbinding van het contract met TPC. PlayStation Magazine belandde aldus terug bij Sony zonder enige vergoeding voor al het werk dat TPC ooit in de uitbouw van het blad had gestoken.
Ondertussen werkten De Velder en Dethee aan nog ernstigere misdrijven. In een poging de koers van Think Media kunstmatig te manipuleren, in een periode waarin Think Media meedong naar een nieuwe landelijke radiolicentie, werd er een facturen caroussel opgebouwd tussen de verschillende dochters van Think Media. Belangrijkste spelers in de facturen caroussel blijken nu De Vrije Pers en Aminata te zijn geweest. Maurice De Velder zat ondertussen 9 maanden in voorarrest op verdenking van afpersing, omkoping, witwaspraktijken, schriftvervalsing en beursmisdrijven. Compaan Dethee ontsnapte aan voorarrest maar wordt nu ook geviseerd door het gerecht. Het openbaar ministerie eiste vorige week (Mei 2008) 9 maanden effectieve cel voor Dethee en 4 jaar effectieve cel voor De Velder. Dethee zo weten ingewijden werd in 2003 al eens veroordeeld voor een (ander) frauduleus faillissement tot 6 maanden cel met uitstel. Bedrijvendokter Dethee is niet meer of minder dan een ordinaire oplichter. Steeds meer feiten over andere overnames komen aan het licht. Steeds doemt hetzelfde patroon op: Dethee profileert zich als bedrijvendokter, en neemt een bedrijf (al dan niet onder de koepel van beursschelp Think Media) over met contractuele beloften naar de eigenaars toe. De beloften zijn steeds gespreid in de tijd. De beloften worden nooit nagekomen, ondertussen verdwijnen de belangrijkste activa naar andere vennoostchappen of worden ze persoonlijk ten gelde gemaakt. Andere bedrijven die door Dethee op onverkwikkelijke manier werden 'ontmanteld' of die door Dethee werden gedupeerd: Verbeke MKV, Bumblebee, PPM (Prime Projects Media), Men at Work, AdvantiPro, The Publishing Company, ...
Het is nooit duidelijk geweest of Maurice De Velder zelf 'slechte' bedoelingen had met TEEK Magazine of The Publishing Company. De drie mensen rond Maurice De Velder die de overname van TEEK en TPC organiseerden, namelijk Kris De Kelver, Hedwig Dethee en Alain Grootaers hebben zich zonder twijfel ingelaten met ontoelaatbare praktijken om prijs en inhoud van de overname van TEEK en TPC naar hun hand te zetten, in het geval van Grootaers en Dethee ter persoonlijk gewin volgens verscheidene ex werknemers van Think Media. Ondertussen blijkt er tussen Maurice De Velder aan de ene zijde en De Kelver, Grootaers en Dethee aan de andere zijde een onoverkomelijke bres geslagen te zijn. De Velder zou processen hebben lopen tegen hen alle drie persoonlijk en de aan hen gerelateerde vennootschappen. Het laatste wapenfeit in deze zaak zou de in De Morgen van deze week verschenen afpersingszaak zijn tussen De Velder en Dethee.
Uit De Morgen van 22 Mei 2008:
Maurice De Velder (Think Media) riskeert vier jaar cel en beroepsverbod:
Voor de correctionele rechtbank van Antwerpen is donderdag het proces gestart van Think Media-topman Maurice De Velder (49). Hij wordt vervolgd voor onder meer afpersing, omkoping, witwaspraktijken, schriftvervalsing en beursmisdrijven. Het openbaar ministerie vorderde voor hem een effectieve celstraf van vier jaar, een boete van 500.000 euro en een beroepsverbod van tien jaar.Streep-directeur Christian D.B. hangt achttien maanden cel boven het hoofd, waarvan wegen maanden effectief, een boete van 50.000 euro en een beroepsverbod van tien jaar. Voor reclameman Hedwig D. werd negen maanden effectief gevorderd en 50.000 euro boete. De nv Think Media riskeert een boete van 500.000 euro, de nv Vrije Pers (Ché, P-Magazine) 250.000 euro boete en een beroepsverbod van vijf jaar. Ook voor de zes andere ondernemingen werden fikse boetes geëist, tot zelfs de ontbinding van de vennootschap. (belga/mvdb)
zaterdag 4 januari 2003
De opmerkelijkste mensen van 2002: Maurice De Velder in voorhechtenis
DE FINANCIEEL-ECONOMISCHE TIJD meldt op 04.01.2003 het volgende in haar lijst van "Opmerkelijkste mensen van 2002":
"...Tony Gram (12) bracht het meermaals tot voorpaginanieuws door miljoenen euro's te pompen in opvallende bedrijven in moeilijkheden. Hij investeerde in luchtvaartmaatschappij VG Airlines van Freddy van Gaever (86), die hij prompt herdoopte tot Delsey Airlines. Delsey ging in november failliet. En hij nam een belang in Think Media, een mediabedrijf dat onder meer radiozender 4FM in portefeuille heeft. De voormalige gedelegeerd bestuurder Maurice de Velder (40) van Think Media zat tot vorige donderdag in voorhechtenis op verdenking van onder meer handel met voorkennis...."
Maurice De Velder nam eind jaren negentig TEEK! Magazine over. Het blad werd door Alain Grootaers helemaal herstyld naar het Amerikaanse Rock'n Roll Magazine Rolling Stone. Deze trendbreuk zou TEEK! Magazine nooit te boven komen. Vanaf de herstyling en HUMO-achtige postionering begon de verkoop te dalen en begonnen de abonnementen sterk terug te lopen.
"...Tony Gram (12) bracht het meermaals tot voorpaginanieuws door miljoenen euro's te pompen in opvallende bedrijven in moeilijkheden. Hij investeerde in luchtvaartmaatschappij VG Airlines van Freddy van Gaever (86), die hij prompt herdoopte tot Delsey Airlines. Delsey ging in november failliet. En hij nam een belang in Think Media, een mediabedrijf dat onder meer radiozender 4FM in portefeuille heeft. De voormalige gedelegeerd bestuurder Maurice de Velder (40) van Think Media zat tot vorige donderdag in voorhechtenis op verdenking van onder meer handel met voorkennis...."
Maurice De Velder nam eind jaren negentig TEEK! Magazine over. Het blad werd door Alain Grootaers helemaal herstyld naar het Amerikaanse Rock'n Roll Magazine Rolling Stone. Deze trendbreuk zou TEEK! Magazine nooit te boven komen. Vanaf de herstyling en HUMO-achtige postionering begon de verkoop te dalen en begonnen de abonnementen sterk terug te lopen.
donderdag 18 oktober 2001
De Vrije Pers stopt nu ook met de publicatie van Teek
donderdag 18 oktober 2001
Het maandblad Teek verdwijnt na een laatste publicatie in november uit de rekken. De stopzetting gebeurt minder dan een jaar na de herlancering door de uitgeverij De Vrije Pers. Het blad dat in de zomer van 2000 werd overgenomen door The Publishing Company, evolueerde van een filmmagazine tot een succesvol tijdschrift waarin ruime onderwerpen werden behandeld. De verkochte oplagen schommelden rond de 15.000 exemplaren. De Vrije Pers besloot echter drastisch te restylen met catastrofale gevolgen voor de verkoopscijfers.
VLAAMS BLAD NAAR AMERIKAANS MODEL
Onder de toenmalige leiding van Alain Grootaers werd gepoogd om Teek opnieuw te promoten als een Vlaamse variante op het Amerikaanse Rolling Stone. Hierbij mikte men zonder blikken of blozen op 25.000 tot 30.000 afnemers. Dit streefcijfer bleek echter te hoog gegrepen. Het eerste nummer ging zelfs nauwelijks 10.000 maal over de toonbanken van de boekhandels. Toen bleek al duidelijk dat de nieuwe aanpak geen lang leven weggelegd was.
NIEUWE TEGENSLAG VOOR DE VRIJE PERS
Voor De Vrije Pers, eigendom van de beursgenoteerde groep Think Media (het voormalige De Beukelaar), is het wegvallen van Teek de tweede tegenslag in amper enkele maanden tijd. Eerder moest de groep wegens de fors tegenvallende verkoopcijfers ook Lola opgeven. Het lag in de bedoeling om wekelijks 60.000 eigenaressen te vinden, maar het vrouwenweekblad bleef steken op een teleurstellende verkoop van 15.000 exemplaren. In de nasleep hiervan werd een verbaal robbertje uitgevochten tussen gedelegeerd bestuurder Kris Dekelver en hoofdredacteur Grootaers. Laatstgenoemde, jarenlang het gezicht van de groep, werd uiteindelijk de laan uitgestuurd. Sindsdien wordt P-Magazine geleid door Edwin van Overveld.
RADIOLICENTIE VAN 4FM COMPENSEERT PRINT
Met het opdoeken van Teek valt De Vrije Pers terug tot de twee eerste bladen, P-magazine en Ché, het blad waarvoor men ondertussen op zoek is naar een hoofdredacteur. Think Media kende onlangs wel succes met 4FM, dat een licentie kreeg voor het maken van landelijke commerciële radio. Het actueel op de kabel uitzendende station hoopt voor de jaarwisseling met de uitzendingen te kunnen starten.
FvM
Bron: Uitgeversbedrijf Tijd N.V.
Abonneren op:
Posts (Atom)