ex-Teekers

Als je nog op zoek bent naar ex-Teekers: Johan Copermans, Stefan Eraly, Tim Coene, Els Goossens, Raf Schoenmaekers, ikzelve en nog wat anderen waren nog een tijdje in Leuven actief als vzw Bozo. De mensen waaierden over heel het land uit en Bozo doofde uit, maar de meesten onder ons houden nog contact met elkaar. Johan, Stefan en ik bijvoorbeeld zijn al jaren 'Detroit Breakdown'.

http://www.detroitbreakdown.be

http://dbreakdown.blogspot.com

Groeten

Hans Mestdach

Overnemer Teek Magazine, Hedwig Dethee, naar gevangenis.

Volgens personen nauw betrokken bij het dossier heeft Hedwig Dethee geen beroep aangetekend tegen het vonnis van afgelopen maand. Hierbij werd Hedwig Dethee veroordeeld tot 6 maanden gevangenis, effectief. Tesamen met de voorwaardelijke straffen die Dethee eerder opliep de afgelopen jaren, gaande van frauduleus bankroet tot schriftvervalsing, staat hem naar vermoeden meer dan een jaar cel te wachten. Compaan Maurice De Velder, tesamen met Hedwig Dethee veroordeeld in de Think Media zaak, zou wel beroep hebben aangetekend. Specialisten achten de kans bestaande dat het Openbaar Ministerie op haar eisen zou kunnen terugkomen, sommigen spreken van gerechtelijk bochtenwerk, een opstapeling van flaters, een obsessionele juridische heksenjacht naar de man De Velder.

TEEK Magazine op Wondergarden

Al surfend wordt een mens met zijn verleden geconfronteerd en zo kwam ik op een wel zeer leuke en naar vervlogen doch oh zo fantastische wonderyears refererende blog : TEEK magazine! Wat een tijden waren dat, pure rock’n'roll. Er staat een boel leuke inside info en vooral ook heel veel over het vreemde einde van het legendarische blad … Hier alvast de link : http://teekmagazine.blogspot.com/

Enfin, Misschien moeten we allemaal maar terug eens zo’n straf boekske beginnen maken… ik ben ervan overtuigd dat er meer dan ooit (think communities!) een gat in de markt is voor dergelijk nicheblad. Just a thought

in bijlage hier ook de cover van de verjaardagsTEEK (6 jaar) waarvoor ik een half loon veil had om de glitter-logo te kunnen hebben. Gelukkig had onze toenmalige straffe salesmadam zoveel advertentieruimte verkocht dat het zo ver niet gekomen is… Daarna ben ik ermee getrouwd (met de salesmadam welteverstaan)

> Joachim Heuvinck

(eigenaar Wondergarden, voormalig designer Teek Magazine)

Posted at 11pm on 7/14/08

Overnemers van TEEK Magazine en The Publishing Company veroordeeld.

3 jaar cel voor Maurice De Velder.
6 maanden cel voor Hedwig Dethee.

Belga, 27-06-2008:

De correctionele rechtbank van Antwerpen heeft Think Media-topman Maurice De Velder (49) veroordeeld voor valsheid in geschrifte, misbruik van vennootschapsgoederen, omkoping, misbruik van vertrouwen en witwaspraktijken in de periode 1997-2002. Hij kreeg drie jaar cel, een boete van 375.000 euro en een beroepsverbod van tien jaar.
Voor afpersing, koersmanipulatie, het niet maken van participatiemeldingen en enkele feiten van witwassen werd hij vrijgesproken. De rechtbank verklaarde een totaalbedrag van bijna 4,8 miljoen euro verbeurd.

Zillion
Het gerechtelijk onderzoek naar Maurice De Velder ging op 28 maart 2002 van start, nadat er in een onderzoek naar Zillionbaas Frank Verstraeten een aantal verdachte facturen ter waarde van bijna 51 miljoen frank (1,26 miljoen euro) waren opgedoken. Die gingen uit van de nv Business Panel (nu Think Media Outdoor) en de nv De Vrije Pers (een dochterfirma van Think Media die bladen als Ché en P-Magazine uitgeeft) en waren gericht aan de nv Mediahall van Verstraeten.

Cointreau
De rechtbank vond het bewezen dat het om valse facturen ging, waarbij de prestaties nooit of slechts gedeeltelijk geleverd werden. Ze hadden als doel de bedrijfsresultaten van de Think Media-dochters te verbloemen. Om die reden werd ook gesjoemeld met de factuur voor een Cointreau- advertentiecampagne, waarvoor reclameman Hedwig Dethee een beroep deed op De Vrije Pers.

Tram Vision
Een tweede belangrijk luik van het dossier ging over het project Tram Vision van vervoersmaatschappij De Lijn. Streep, de toenmalige reclameregie van De Lijn met Christian D.B. als directeur, gaf het contract voor elektronische reclame op trams aan het technologiebedrijf Falcom, waarvan De Velder buiten medeweten van de anderen meerderheidsaandeelhouder was.Volgens het openbaar ministerie werd Streep misleid met een businessplan waarin overdreven omzet- en winstprognoses werden voorgesteld, maar de rechtbank vond dat niet bewezen. Wel gebeurde de raming van de onkosten en de inkomsten op een weinig professionele manier en was het eerder nattevingerwerk. Via Falcom werd er bovendien geld onttrokken aan Streep. De Velder kocht Christian D.B. ook om, zodat die een overeenkomst met de 4FM Groep sloot voor het leveren van nieuwsberichten voor TramVision.

Ontkend
De Velder ontkende tijdens het proces alle tenlasteleggingen en ging voluit voor de vrijspraak. De strafrechter vond het echter bewezen dat hij en zijn vennootschappen meerdere valsheden pleegden, waarmee ze illegale vermogensvoordelen verwierven. De Velder werd de 'Captain of Industry' genoemd, de drijvende kracht die de andere beklaagden kon overtuigen om deel te nemen aan de misdrijven. Christian D.B. en Hedwig Dethee hebben zich volgens de rechtbank laten meeslepen door de beloofde financiële voordelen. De eerste kreeg voor zijn aandeel in de feiten acht maanden cel en 2.500 euro boete, beiden met uitstel. Dethee werd veroordeeld tot zes maanden effectief en 2.500 euro boete. Voor De Vrije Pers was een boete van 10.000 euro weggelegd. Business Panel kreeg 75.000 euro boete, Falcom 25.000 euro en Think Media 100.000 euro boete. (belga/bf)

----------------------------------
Overname van Teek start van gerechtelijke moeilijkheden De Velder en Dethee.
Volgens een ex Think Media medewerker heeft de overname van Teek Magazine en The Publishing Company in 2000 mede de basis gelegd voor de huidige veroordelingen van Maurice De Velder en Hedwig Dethee. Het waren immers de vroegere bestuurders en eigenaars van Teek Magazine en The Publishing Company (de maatschappij die Teek Magazine uitgaf)(kortweg TPC) die de kat de bel aanbonden en strafklacht indienden tegen Think Media, Maurice De Velder, Hedwig Dethee en Kris Dekelver (voormalig afgevaardigd bestuurder van Think Media) nadat Think Media, De Velder, Hedwig Dethee en Kris Dekelver hun betalingsbeloften niet nakwamen en erger nog, TPC op frauduleuze wijze bankroet lieten gaan nog geen jaar na de overname. Hierdoor verloren meer dan 30 jonge mensen hun baan. De klachten tegen het viertal werden echter neergelegd in een tijd waarin zowel De Velder, Dekelver en Dethee nog een positieve reputatie hadden, waardoor door velen geen geloof werd gehecht aan de strafklachten van het voormalige Teek bestuur. Erger nog, Hedwig Dethee trok met gefalsifieerde stukken naar de Brusselse opsporingsdienst om op zijn beurt klacht neer te leggen tegen de vroegere eigenaars en bestuurders van Teek en TPC. Een van de vroegere eigenaars van Teek werd naar verluidt op basis van de valse stukken 3 dagen en nachten ondervraagd. Het was pas in 2004, na tussenkomst van een voormalig drukker van Teek Magazine bij de Brusselse opsporingsdiensten dat officieel kon worden vastgesteld dat Hedwig Dethee valse stukken had geproduceerd als tegenreactie op de strafklachten tegen hem door het voormalige Teek en TPC bestuur.

De Velder 9 maanden lang in voorarrest ondermeer door strafklacht na Teek overname.
Nadat de vroegere eigenaars van Teek Magazine en The Publishing Company klacht hadden ingediend tegen Maurice De Velder, Think Media, Hedwig Dethee en Kris Dekelver begon het gerecht onderzoek te verrichten naar het viertal. Hedwig Dethee had ondertussen The Publishing Company leeggehaald en de boeken neergelegd, weliswaar buiten de door de wet voorziene termijn. De hele teneergang van The Publishing Company door Hedwig Dethee is een trieste aaneenschakeling van frauduleuze handelingen en slordigheden waardoor hij ongewild zijn strijdmakker Maurice De Velder langer in de gevangenis heeft gehouden.
Toen Hedwig Dethee The Publishing Company bankroet liet gaan, 'vergat' hij dat de ING bank nog een handelspand had op Teek Magazine. De Vrije Pers, als rechtstreekse koper van Teek Magazine, was hiervan op de hoogte. Dethee als nieuwe eigenaar en afgevaardigd bestuurder van The Publishing Company dokterde tesamen met compaan Kris Dekelver, afgevaardigd bestuurder van De Vrije Pers, een strategie uit die hen beiden veel geld zou opleveren. Althans dat dachten ze. De aankoop van Teek Magazine door De Vrije Pers (volle dochter van Think Media) bestond uit 2 delen. Een eerste betaling van 15 miljoen frank bij overname van Teek Magazine, en een tweede betaling van 15 miljoen frank enkele maanden later na controle van de cijfers door een door Think Media gekozen auditor. Binnen deze periode van enkele maanden werd het bedrijf TPC echter overgenomen door Hedwig Dethee. Als nieuwe afgevaardigde bestuurder van TPC schreef Dethee een brief naar Kris De Kelver van De Vrije Pers dat de tweede schijf niet betaald diende te worden omdat hij 'ontdekt' had in de boeken van TPC dat de cijfers van Teek magazine niet klopten. Waardoor er dus geen 2e schijf van 15 miljoen frank diende betaald te worden. Dethee, en dat is een slordigheid die hem later duur te staan zou komen, schreef deze brief nog voor de auditor van Think Media zijn raport had gemaakt. Dethee schreef in zijn brief naar De Vrije Pers niet alleen dat de cijfers niet klopten, hij somde ook effectief een reeks cijfers op. Vanaf dat moment krijgt het Teek verhaal een filmisch karakter.
1. ING, de huisbank van TPC verneemt dat TPC failliet gaat.
2. ING wil haar handelspand opnemen en verneemt van Hedwig Dethee dat Teek verkocht is voor 15 miljoen Belgische frank.
3. ING spreekt de vorige eigenaars aan en verneemt dat Teek verkocht is voor 30 miljoen, weliswaar betaalbaar in 2 schijven.
4. ING komt erachter dat Dethee de tweede schijf van 15 miljoen frank kwijt schold aan De Vrije Pers. ING vraagt aan Dethee waarom hij de 2e schijf van 15 miljoen frank kwijtschold.
5. Dethee beweert dat hij niet anders kon omdat de cijfers van de vorige eigenaars van Teek Magazine niet klopten, en hij laat trots zijn eigen fabricaat aan cijfers zien dat hij eerder naar De Vrije Pers had gestuurd.
6. Wat Hedwig Dethee en Kris Dekelver van De Vrije Pers niet wisten was dat een ex werknemer van Teek bevriend was met een medewerker van het auditkantoor dat De Vrije Pers (dochter van Think Media) had ingeschakeld om de boeken van Teek te bestuderen. Een toeval met verstrekkende gevolgen.
7. De ex werknemer bemachtigt een kopie van het audit rapport dat klaar lag ter verzending naar De Vrije Pers, nadat hij in de directiekamer van De Vrije Pers verneemt dat het auditraport versnipperd en vervangen diende te worden door het document van Hedwig Dethee.
8. In het auditrapport staan de exacte cijfers van alle verkopen van Teek Magazine, helemaal in lijn met de cijfers zoals de vroegere eigenaars ze hadden doorgegeven aan De Vrije Pers voor de verkoop van Teek Magazine. Op basis van het rapport van de auditor was het duidelijk dat de tweede schijf van 15 miljoen bef diende betaald te worden.
9. ING legt de hand op het document van Dethee (met vervalste cijfers) en -tot diens grote ontsteltenis- het rapport van de auditor. Wie beide documenten naast elkaar legt krijgt zwart op wit de vervalsing te zien, zo ook de ING bank.
10. ING is not amused, stapt naar de rechtbank en eist de 2e betaling van de schijf van 15 miljoen frank van De Vrije Pers. Aangezien Dethee ondertussen TPC had failliet laten gaan wil ING het geld rechtstreeks van De Vrije Pers ontvangen.
11. De rechtbank oordeelt dat ING recht heeft op het geld op basis van de vaststelling dat Dethee de uitbetaling van de tweede schijf had verhinderd op basis van valse stukken. Maar het is niet De Vrije Pers die moet betalen, wel Livius. Wie is Livius ? Livius is de persoonlijke managementvennootschap van Maurice De Velder. Waarom Livius ? Omdat Livius de eerste schijf van 15 miljoen frank aan voormalige Teek eigenaar Gert Van Mol had betaald in de vorm van een cheque. Ondanks het feit dat het De Vrije Pers was die Teek van The Publishing Company overnam schreef Maurice De Velder een cheque uit op naam van een andere vennootschap nl. Livius.
12. ING trekt naar Livius EN de ondertekenaar van de eerste cheque van 15 miljoen frank, nl. Maurice De Velder.
13. Maurice De Velder is op dat moment net van zijn troon gevallen en zit in voorarrest op verdenking van beursfraude en het omkopen van de minister van media in het 4FM dossier. De Velder had zijn gerechtelijke moeilijkheden zien aankomen, was enkele dagen naar het buitenland gevlucht - om zaken op orde te brengen- en had zich laten domicileren in een klein appartementje in Knokke waarin slechts de spreekwoordelijke stoel en tafel te vinden waren. Het appartementje, zoals men nu weet, ligt op een boogscheut van de riante villa waarin hij eigenlijk woonde.
14. ING schrijft De Velder aan op zijn domicilie met de vraag om de 2e schijf voor Teek Magazine te betalen.
15. ING vindt geen gehoor, alle aangetekende brieven komen onverrichterzake terug. Niet moeilijk, De Velder zit immers in de cel.
16. ING schakelt een deurwaarder in. Die zoekt het domicilie op en rapporteert dat het om een typische 'construktie' gaat van vermogensontduiking.
17. ING dient strafklacht in tegen De Velder.
18. En dat, dat is net wat de speurders nodig hebben in de andere zaken tegen De Velder. Zij hebben tijd nodig om alle zaakjes rond De Velder grondig te onderzoeken. De Velder heeft immers het recht om om de twee weken zijn zaak voor te leggen aan de raadkamer om terug vrij te komen. Als er geen nieuwe feiten opduiken moet de raadkamer daar ook op ingaan.
19. De klacht van ING wegens vermogensontduiking in het Teek verhaal betekent voor de speurders een waslijst aan nieuwe feiten, vervalsing, frauduleus bankroet, vermogensontduiking waaruit zij naar hartelust kunnen putten om om de 2 weken naar de raadkamer te trekken en de verlenging van De Velders voorarrest aan te vragen. De Velder zal uiteindelijk 9 maanden lang in voorarrest zitten.... met dank aan zijn collega Dethee.

Maurice De Velder en Teek ?
Een andere ex werknemer van Think Media betwijfelt of Maurice De Velder op de hoogte was van de frauduleuze praktijken van zijn collega Hedwig Dethee in de zaak Teek en The Publishing Company. Deze medewerker gaat ervan uit dat De Velder alleen geinteresseerd was in Teek Magazine en niet in het hele bedrijf erachter (The Publishing Company). De Velder zou zich hebben laten meeslepen door Dethee in de latere aankoop van The Publishing Company. Het is ondertussen genoegzaam bekend dat Dethee TPC wilde 'strippen' van alle assets om het dan failliet te laten gaan. Een praktijk die hij al eerder toepaste bij verscheidene andere bedrijven, waarvoor hij in 2003 ook zou veroordeeld worden. De Velder die volgens ingewijden al langer een goed gevoel had bij Teek Magazine, zou zich later de komplete herprofilering van het blad door Alain Grootaers beklagen omdat dat de doodsteek van Teek Magazine betekende. Men heeft De Velder meermaals horen zeggen de laatste jaren dat Think Media Teek Magazine nooit had mogen stoppen.

Masker overnemers Teek Magazine en The Publishing Company vallen af

Volgende bizarre bericht verscheen in De Morgen op 29 Mei 2008:

Baas van P-Magazine en Ché wordt afgeperst.
Think Media-topman Maurice De Velder, de eigenaar van de mannenbladen P-Magazine en Ché, was afgelopen weekend in zijn woning in Knokke het slachtoffer van een afpersingspoging. De Velder staat deze week in Antwerpen terecht voor valsheid in geschrifte, fiscale fraude en koersmanipulatie bij zijn firma's. Naast De Velder wordt ook reclameman Hedwig D. vervolgd. Die laatste probeerde van zijn voormalige zakenvriend geld af te troggelen in ruil voor een gunstige verklaring op het proces. De Velder nam het gesprek op. Zijn advocaten dienden een klacht in wegens poging tot afpersing en het achterhouden van belangrijke documenten. (belga/odbs)


Wat is de link met de TEEK geschiedenis?
In 2000 was TEEK Magazine een onderdeel van The Publishing Company (TPC) nv. Het toenmalige bestuur besloot na 9 jaar onafhankelijk in de mediamarkt te hebben gestaan dat een associatie met een grote uitgever de enige mogelijkheid was om de verschillende magazines verder te laten groeien. In 2000 was Think Media, toen nog Fabrieken der Gebroeders de Beukelaar, een beursgenoteerde onderneming die in Trends en De Financieel Economische Tijd alom geprezen werd als het best presterende aandeel op de beurs. Topman van de onderneming was Maurice De Velder. De Velder en Co genoten op dat moment een uitstekende reputatie als challengers op de magazine markt met goed lopende producten als P-Magazine, Ché en de Big Brother magazines. Daarnaast beschikte Fabrieken der Gebroeders De Beukelaar over een grote troef, het was namelijk ook eigenaar van Business Panel, een van de grotere spelers in buitenaffichage.

Het toenmalige bestuur van TPC besloot in te gaan op een bod van Fabrieken der Gebroeders de Beukelaar (Think Media). Het bod bestond uit 2 delen.
1) In eerste fase zou het blad Teek Magazine overgekocht worden door De Vrije Pers, dochter van Think Media waarin de bladen P en Che zaten. De Vrije Pers werd op dat ogenblik geleid door afgevaardigd bestuurder Kris Dekelver, bijgestaan door hoofdredacteur Alain Grootaers.
2) In tweede fase, enkele maanden na de overname van TEEK Magazine, zou het volledige bedrijf The Publishing Company nv, maar dan zonder Teek Magazine, overgenomen worden door een andere dochter van Think Media, namelijk Aminata, onder leiding van afgevaardigde bestuurder Hedwig Dethee.

Wat Think Media vervolgens met TEEK Magazine en The Publishing Company deed tart alle verbeelding.

Wat gebeurde er met TEEK Magazine:
Bij De Vrije Pers besloot Alain Grootaers van TEEK, het op dat moment grootste jongerenmagazine van Vlaanderen, met een verkoop van ca 14.000 stuks in de kiosken, 2.800 betalende abonnees, en een bulkverkoop van ca 10.000 stuks, helemaal te restylen. Op een schaamteloze manier werd van TEEK Magazine een exacte kopie van het Amerikaanse Rolling Stone gemaakt. Het logo van TEEK werd letterlijk herschreven in het typische Rolling Stone font. De redelijk brede inhoud van TEEK werd vernauwd en ge-ent op een zuiver Studio Brussel publiek, een absolute niche in de magazine markt. De gevolgen waren dramatisch, maand na maand begon de verkoop achteruit te lopen. Na nog geen jaar werden er volgens ingewijden geen 4.000 TEEKS meer verkocht in de kiosken en was het abonnementenbestand teruggevallen tot minder dan 500.

Alain Grootaers, de man die zogezegd bladen maakt vanuit de buik, bracht in dezelfde periode van de herlancering van TEEK ook nog LOLA uit, een blad voor de 'betere' vrouw. Ook het bladconcept achter LOLA bleek een miskleum van jewelste. Beide bladen, TEEK Magazine en LOLA gingen onder het bewind van Alain Grootaers roemloos ten onder. LOLA had nog geen marktaandeel opgebouwd, maar TEEK kon rekenen op tienduizenden enthousiaste lezers, een lezerskring die sinds 1993 gradueel en organisch was gegroeid onder leiding van uitgever Gert Van Mol en een reeks jonge enthousiaste hoofdredacteurs zoals Koen Van Wichelen, Jan De Meyere en Bart Verstockt.

Tot op vandaag tracht Grootaers zijn 'naam' als Vlaanderens grootste uitgever te verdedigen door te beweren dat:
1. LOLA faalde omdat het niet de nodige steun kreeg van zijn bazen bij Think Media (Kris Dekelver en Maurice De Velder)
2. TEEK bij overname niet over de verkoopscijfers bleek te beschikken die hem door het bestuur van The Publishing Company waren meegedeeld, en dat het blad nooit meer dan 2.000 stuks in zijn geschiedenis had verkocht. Een boude bewering die volgens ingewijden vals en leugenachtig is en alleen maar door Grootaers gebruikt wordt om het eigen falen in andermans schoenen te schuiven. Immers bij de overname van TEEK Magazine had Think Media geeist dat de boeken van TPC en alle verkoopscijfers door een door Think Media gekozen auditor zouden onderzocht worden. Het is op basis van de resultaten van deze auditor dat Think Media uiteindelijk overging tot het uitbrengen van een bod op TEEK Magazine. Volgens personen nauw betrokken bij de overname waren de cijfers van het bestuur van The Publishing Company correct.

Waarom beweert Alain Grootaers dat TEEK een koopje was ?
De overname van TEEK Magazine WAS een koopje. Think Media heeft nooit de volle prijs voor TEEK Magazine betaald omdat de aankoop van TEEK Magazine kaderde in een globale overname van de volledige uitgeverij. Zoals gezegd werd in een eerste fase TEEK Magazine overgenomen door dochter De Vrije Pers en in een tweede fase werd de rest van The Publishing Company overgenomen door dochter Aminata. De overname prijs voor TPC in zijn geheel (minus TEEK Magazine), plus de investeringsbeloften en plannen van Think Media in TPC waren reden voor het bestuur van The Publishing Company om in te gaan op het dubbele voorstel van Think Media.

Wat gebeurde er met The Publishing Company:
Bij verkoop van TPC aan Think Media's dochter Aminata herbergde TPC enkele mooie magazines: Een van de juweeltjes binnen The Publishing Company was PlayStation Magazine. TPC maakte PlayStation Magazine in opdracht van Sony. Naast PlayStation Magazine werden ook nog Impact (business magazine), Igloo (design magazine), Sputnik (fashion magazine) en Motel Flamingo (travel magazine) uitgegeven. TPC beschikte ook over een boekuitgeverij, een erg uitgebouwde digitale uitgeefpoot en er stond een TEEK cafe in de steigers in Gent in samenwerking met brouwerij Haacht. Na de overname van TPC bleek Hedwig Dethee niet het beste met de vennootschap voor te hebben. En dat is een understatement. Volgens ingewijden was de impact van Dethee recht evenredig met het aantal voorwerpen dat stelselmatig begon te verdwijnen uit de TPC kantoren in Brussel. Computers, televisies, promotiematerialen, meubelen, dure computer bestanden, de meest valabele voorwerpen werden door Hedwig Dethee in zijn wagen geladen om nooit meer te voorschijn te komen. Dethee was overigens niet de enigste die met producten en materialen van The Publishing Company aan de haal ging. Ingewijden meldden ook dat commercieel directeur Albert Kloezen en mede-bestuurder Guy Van Weyenberghe televisies, PlayStation consoles en het grootste gedeelte van de interne videotheek meenamen in hun wagens vlak voor het faillissement van The Publishing Company. Kloezen en Van Weyenberghe waren daarbij ook de enigste personeelsleden die mochten meegaan met TEEK Magazine naar Think Media. Alle andere TPC medewerkeres werden ontslagen. Dat ging op de volgende manier:
Dethee organiseerde enkele maanden na de overname van TPC een vergadering voor alle werknemers waarin hij meedeelde dat hij alle bladen en alle personeel zou onderbrengen in een van zijn venootschappen om dan .... TPC failliet te laten gaan, een schokkende mededeling voor alle aanwezige personeelsleden. Niet alleen zouden alle titels en bladen worden ondergebracht in een externe vennootschap van Dethee, deze vennootschap was volgens ingewijden ook niet meer gelinked aan de beursgenoteerde vennootschap Think Media. Dethee startte onverwijld met de verhuisoperatie maar stuitte op een probleem. Het meest rendabele magazine van TPC, namelijk PlayStation Magazine was verankerd binnen TPC door een contract met Sony. Dethee starte onderhandelingen met Sony en retailer AMP waarin hij een uiterst dubieuze facturen constructie voorstelde die zogenaamd in het voordeel van Sony zou zijn. In ruil voor dit 'voordeel' wilde Dethee van Sony bekomen dat hij PlayStation Managzine mocht verder zetten in zijn nieuwe vennootschap. Sony nam echter een advocaat onder de arm en diende klacht in tegen Hedwig Dethee wegens voorstellen die tot een stafrechterlijke vervolging zou kunnen leiden van TPC, Dethee, AMP en Sony. Uiteraard wou Sony hier geen deel van uitmaken. Sony stapte naar de rechtbank en eiste de ontbinding van het contract met TPC. PlayStation Magazine belandde aldus terug bij Sony zonder enige vergoeding voor al het werk dat TPC ooit in de uitbouw van het blad had gestoken.

Ondertussen werkten De Velder en Dethee aan nog ernstigere misdrijven. In een poging de koers van Think Media kunstmatig te manipuleren, in een periode waarin Think Media meedong naar een nieuwe landelijke radiolicentie, werd er een facturen caroussel opgebouwd tussen de verschillende dochters van Think Media. Belangrijkste spelers in de facturen caroussel blijken nu De Vrije Pers en Aminata te zijn geweest. Maurice De Velder zat ondertussen 9 maanden in voorarrest op verdenking van afpersing, omkoping, witwaspraktijken, schriftvervalsing en beursmisdrijven. Compaan Dethee ontsnapte aan voorarrest maar wordt nu ook geviseerd door het gerecht. Het openbaar ministerie eiste vorige week (Mei 2008) 9 maanden effectieve cel voor Dethee en 4 jaar effectieve cel voor De Velder. Dethee zo weten ingewijden werd in 2003 al eens veroordeeld voor een (ander) frauduleus faillissement tot 6 maanden cel met uitstel. Bedrijvendokter Dethee is niet meer of minder dan een ordinaire oplichter. Steeds meer feiten over andere overnames komen aan het licht. Steeds doemt hetzelfde patroon op: Dethee profileert zich als bedrijvendokter, en neemt een bedrijf (al dan niet onder de koepel van beursschelp Think Media) over met contractuele beloften naar de eigenaars toe. De beloften zijn steeds gespreid in de tijd. De beloften worden nooit nagekomen, ondertussen verdwijnen de belangrijkste activa naar andere vennoostchappen of worden ze persoonlijk ten gelde gemaakt. Andere bedrijven die door Dethee op onverkwikkelijke manier werden 'ontmanteld' of die door Dethee werden gedupeerd: Verbeke MKV, Bumblebee, PPM (Prime Projects Media), Men at Work, AdvantiPro, The Publishing Company, ...

Het is nooit duidelijk geweest of Maurice De Velder zelf 'slechte' bedoelingen had met TEEK Magazine of The Publishing Company. De drie mensen rond Maurice De Velder die de overname van TEEK en TPC organiseerden, namelijk Kris De Kelver, Hedwig Dethee en Alain Grootaers hebben zich zonder twijfel ingelaten met ontoelaatbare praktijken om prijs en inhoud van de overname van TEEK en TPC naar hun hand te zetten, in het geval van Grootaers en Dethee ter persoonlijk gewin volgens verscheidene ex werknemers van Think Media. Ondertussen blijkt er tussen Maurice De Velder aan de ene zijde en De Kelver, Grootaers en Dethee aan de andere zijde een onoverkomelijke bres geslagen te zijn. De Velder zou processen hebben lopen tegen hen alle drie persoonlijk en de aan hen gerelateerde vennootschappen. Het laatste wapenfeit in deze zaak zou de in De Morgen van deze week verschenen afpersingszaak zijn tussen De Velder en Dethee.

Uit De Morgen van 22 Mei 2008:
Maurice De Velder (Think Media) riskeert vier jaar cel en beroepsverbod:
Voor de correctionele rechtbank van Antwerpen is donderdag het proces gestart van Think Media-topman Maurice De Velder (49). Hij wordt vervolgd voor onder meer afpersing, omkoping, witwaspraktijken, schriftvervalsing en beursmisdrijven. Het openbaar ministerie vorderde voor hem een effectieve celstraf van vier jaar, een boete van 500.000 euro en een beroepsverbod van tien jaar.Streep-directeur Christian D.B. hangt achttien maanden cel boven het hoofd, waarvan wegen maanden effectief, een boete van 50.000 euro en een beroepsverbod van tien jaar. Voor reclameman Hedwig D. werd negen maanden effectief gevorderd en 50.000 euro boete. De nv Think Media riskeert een boete van 500.000 euro, de nv Vrije Pers (Ché, P-Magazine) 250.000 euro boete en een beroepsverbod van vijf jaar. Ook voor de zes andere ondernemingen werden fikse boetes geëist, tot zelfs de ontbinding van de vennootschap. (belga/mvdb)

Joachim Heuvinck start Wondergarden

De wonderlijke jaren 70
Datum: 25/03/2008

Joachim Heuvinck (creative director) en Gaetan Geerkens (head strategic planning) verlaten het communicatiebureau Indus/MP&S (deel van Mediagroep Van Dyck) om met een eigen bureau van start te gaan dat "back to the seventies" als motto hanteert. "We willen de tijd dat de mediacentrales en reclamebureaus onder één dak zaten, terug in zijn volle glorie herstellen," vertellen ze. "Het is op die manier dat je echt crossmediaal en 360° kan denken en werken voor merken. Als je daarbij ook nog het rijke palet aan nieuwe communicatietools voegt, dan krijg je een 'wondertuin' aan mogelijkheden om in te grossieren voor klanten." Het nieuwe bureau werd dan ook Wondergarden gedoopt.

Joachim Heuvinck startte als creatief voor het nicheblad TEEK magazine, daarna was hij vijf jaar art director bij LDV/oneforone (JBC, Shoes in the box, GB, Perfetti Van Melle, Shoe Discount, Maes, Red Bull, O Cool, enz.) Sinds 2005 was hij creative director bij Indus en verantwoordelijk voor budgetten van onder andere Sloggi, Triumph, DELA, ATAG, Heylen, Siemens en Oceade.
Gaetan Geerkens was acht jaar actief bij MP&S als planner en uiteindelijk als strategisch hoofd van de planning. Hij begeleidde budgetten als Horrman, Cardoen, Sloggi, Triumph, Smeets, Radson, Harol, E5 Mode, Minolta, IIG, DELA, Silhouette, A-film, Cineart en Paradiso.

http://www.pub.be/

Aangeboden » TEEK filmmagazine
Prijs » € 0,40
Beschrijving »
De hele reeks van het nederlandstalig filmmagazine TEEK in zeer goede staat. Meer dan honderd nummers.
Gegevens Adverteerder »
Naam Ponsaers Pascal
Woonplaats Hoboken, in de provincie Antwerpen
Extra Bekijk gebruikerswaardering
Bekijk webwinkel
Bekijk alle 160 zoekertjes

02-03-2007 CD Collectie
Eigen Muziekkot NU !!!

http://roenhetzwoen.skynetblogs.be/tag/1/Oor

Mijn persoonlijke info
Gebruikersnaam: roenhetzwoenGeslacht: ManGeboortedatum: 15 januari 1974Woonplaats: GalmaardenLand: BelgiëWebsite: http://roenhetzwoen.skynetblogs.be

Ik begin meer en meer de behoefte te krijgen aan een eigen kot in m’n Ranch. Iedere vent kent dat gevoel wel: de ene heeft behoefte aan een knutselkot, de andere aan een kot voor z’n modelbouwtrein,… En ik dus aan een eigen muziekkot. Een kot dus, met m’n hele collectie platen, cd’s, cassettes, muziektijdschriften, muziekboeken, stereo-installatie, computer, enz. Nu staat het meeste hiervan in de living, en dat begint me stilaan op m’n zenuwen te werken. De madam kijkt ’s avonds namelijk graag naar (on)dingen als ‘Emma’, ‘Vallende Sterren op de Dansvloer’, ‘Kinderen van De Windt’, ‘Flikkers’, ‘debiele Debby & Nancy’, ‘De Pappenheimers’, ‘Beste Vrienden’ en watweetiknogallemaal voor gezeik. En ik dus niét. Ik zou liever op die momenten plaatjes luisteren. Of ondertussen zitten lezen in oude OOR, Uncut, Teek, of Stage exemplaren. Nu kan ik alleen maar zitten internetten. M’n enorme collectie muziektijdschriften ligt namelijk in archiefdozen op zolder te verkommeren. Mee tv-kijken zegt u? Pfff, tv kan me al jààren niet meer boeien. Moest ik een eigen kot hebben, zou ik niet eens meer naar ‘De Laatste Show’ zitten gapen. Dat is tegenwoordig toch maar een ouwe wijven programma geworden; een televisionele versie van de Flair, zeg maar. Waar is den tijd dat ‘De Laatste Show’ nog rock ’n roll was met Bruno Wyndaele. Zou ik eigelijk überhaupt nog tv kijken indien ik een eigen kot zou hebben? Ik betwijfel het. In de 4 jaar dat we in ons huurhuis in Pepingen woonden, stond de tv immers zo goed als nooit op.

Wat ik ook serieus vervelend begin te vinden is dat m’n cd-collectie hier open en bloot in de living in een zelfgemaakte cd-wall (foto) staat. Eerst vond ik die cd-wall prachtig, maar ik merk dat het de meeste bezoekers alleen maar stoort. Sommigen nemen er zichtbaar aanstoot aan. Je ziét ze gewoon steeds denken van: “Maar sukkelaar toch; dat geld had je beter in iets nuttiger geïnvesteerd”. Gelukkig zit m’n LP- en singletjescollectie dan nog verstopt in de elektriciteitskast, of men zou me helemaal zot verklaren. Zoiets als een cd-collectie is immers niet zo maatschappelijk aanvaard. Het is een hobby; meer een passie eigelijk, die men niet begrijpt. Dat iemand jaarlijks honderden tot duizenden euro’s uitgeeft aan hobby’s als bijvoorbeeld fotografie, film, fietsen, amateur astrologie, computer, fitness centra, wellnessklinieken, beautyfarms, games, restaurant, vakantie, kunst, dure merkkledij enzovoort, of 25.000 à 50.000 euro inééns uitgeeft aan een lelijke, monsterlijke jeep, of een enorme boekencollectie heeft staan in z’n living,… is iets dat meer en beter aanvaard wordt; zoiets kan wél door de beugel voor de Gemiddelde Vlaming. Maar een cd-collectie dus niét. Gelukkig maar dat ik soms nog eens soulmates tegenkom op het net of ik zou mezelf nog weird beginnen vinden. Nochtans heb ik dat geld niet in één keer uitgegeven; het is een collectie die ik sinds 1985 aan het uitbouwen ben. M’n collectie vertelt m’n hele leven: hoe ik geëvolueerd ben als mens, hoe ik me in bepaalde periodes gevoeld heb,… Vele platen roepen dan ook herinneringen op; er hangen verhalen aan vast en ik weet nog precies waar en wanneer ik ze gekocht heb en waarom. M’n collectie is dan ook niet perfect; er zitten best behoorlijk wat guilty pleasures in. A-ha, Duran Duran, Pet Shop Boys en van die dingen uit m’n jeugd. Ik schaam me er niet voor.

Natúúrlijk heb ik ondertussen al meer dan genoeg platen om de rest van m’n leven mee door te komen. Maar zo werkt dat dus niet. Toch niet bij mij. In tegenstelling tot de meeste van m’n leeftijdsgenoten wil ik nog steeds nieuwe én oude muziek ontdekken en dus platen blijven kopen. Ik ben totaal niét van het principe “in onzen tijd was het allemaal veel beter”. Nee, ook nu wordt nog fantàstische muziek gemaakt. Maar de meesten willen het niet meer geweten hebben; willen of kunnen gewoon de moeite niet meer opbrengen om nog intensief met muziek bezig te zijn. Hun schuld niet: meestal belet hun job hen dat. Natuurlijk “dat het dan vroeger allemaal beter was”, want ze weten gewoon niet beter.

Desalniettemin geeft het me ook een heerlijk gevoel om zo nu en dan eens te kunnen teruggrijpen naar een oude, favoriete plaat-van-toen (foto). Natuurlijk heb ik, vanwege de wekelijkse aankoop van nieuwe cd’s, veel van die ouwe dingen al jaren niet meer beluisterd, maar ik heb ze toch maar mooi in de kast staan en ik kan ernaar teruggrijpen wanneer ik maar wil.

Bon, ik geef toe: ik ben natuurlijk thuis overdag, en dus kan ik een héle dag muziek beluisteren, hetgeen ik ook doe terwijl ik met andere huishoudelijke taken bezig ben (of zoals nu, terwijl ik zit te bloggen). Maar toch. Het is niet genoeg. Ik wil me ook ‘s avonds kunnen terugtrekken met m’n muziek wanneer het Emma-gekwek té hard op m’n zenuwen begint te werken. En ik ben dat dus ook méér dan beu om me steeds te moeten verantwoorden voor m’n muziekcollectie. Daarom: ik wil m’n eigen kot. Op zolder. En wel nú meteen. Probleem: investering in verbouwing en inrichting van de zolder. Ik zou niet weten hoeveel dat zou moeten kosten, en dus hebben we er misschien niet eens het geld voor; ik zou het begot niet weten. Eigen schuld. Had ik maar niet zo veel cd’s moeten kopen!

------------------

Ik zie mezelf nog altijd de roltrappen in Brussel Zuid afstormen richting metro, met in mijn discman die fantástische debuut cd van Daft Punk. Of “die gele” van Blur. Beiden hét krachtvoer bij uitstek om mezelf op te laden alvorens dat duffe bankkantoor te betreden. Jawel, u leest het goed: in die tijd ging ook ik nog compleet op in de hypes van toen. Hypes, die we alleen kenden via Studio Brussel, Humo, Oor, RifRaf en NME. Maar ook Stage, dat toen aan z’n eerste jaargang bezig was, en het inmiddels al lang opgedoekte Teek! Akkoord, Teek! was in eerste instantie een filmmagazine, maar mettertijd werd de muziekrubriek bijna even belangrijk als de filmrubriek. In ieder geval: hoewel die periode nog maar sinds eergisteren geleden lijkt, was ik toen, in tegenstelling tot nu, wél nog knap, intelligent, ambitieus en kerngezond.

Bart Vermeer

CURRICULUM VITAE
Persoonlijke gegevens
Bart Vermeer,
Geboren op 24 juli 1973
te Sint-Agatha-Berchem.

GSM : 0475/86 62 48
www.schrijversbent.be
www.cross-over.be
bart@cross-over.be

Redactioneel / Prijzen
-Redactiemedewerker ‘Filmmagazine Teek’ ’93 Research en promotie tijdens het opstarten.

Relevante Vormingen
-Meester in de Audiovisuele Kunst, Optie Filmregie (1993 – 1997), Rits Brussel
-Getuigschrift ‘Creatief Schrijven’, WEL (1998 – 2002), avondcursus K.U.L.
o.l.v. Hans Devroe.
-Attest Bedrijfsbeheer CVO Lommel, (2005 – 2006)
-Opleiding GPB via CVO Hasselt, (2006 – 2008)

John Dunton-Downer

I journeyed from New York to Southampton on the France in 1970 at the age of seven, and I shall never forget it. My sister and I paid no attention to the signs on the free-of-charge cinema and ended up seeing Women in Love a few good years before we were meant to. Johnny Halliday was aboard and his unbelievably unruly little son was our dining partner in the childrens mess. Crew could not stop the little tyrant from jumping out of his chair etc. All in all it was like a dream gilt-edged ... john Dunton-Downer, London UK

Not just a fine work, 24 November 2004Author: http://akas.imdb.com/user/ur3000899/comments from Los Angeles, California
I spent over a decade watching and reviewing films for my job at MTV Europe. Even before and since I voraciously consume cinema of truly all kinds as a passion, I don't care about genre or even subject, only that a work is honest, inspired, effective. As with any art, of course. I saw The Indian Runner at its Cannes film festival debut in 1991 and left the Grand Palais screening speechless. Where to start? We often hear about the usual checklist of script, acting, cinematography, editing, music, and so on, and of course all are stellar here. But it's the magic of the mix of all these and so many more subtleties about the experience of this film that makes it not just a terrific, achingly beautiful thing, moving, illuminating, but, I believe, having revisited it so many times over the last thirteen years (like so very few others among the hundreds seen once), one that is important and bound for a belated re- positioning as a cinematic gem in the history books of the future.Cassavetes is clearly a major force behind this in the best possible way; he'd have stood up and applauded the way Penn took his spirit, his openness and gave it a more cinematic scope, color, pace, size, without compromising his own direct gaze on the human condition. Before this film Cassavetes' huge contribution had not been properly picked up, the baton in some respects still dangling where the late auteur had left it years back. In Indian Runner Penn points the way forward for this bold tone of cinematic voice (in a way to my mind even more clear than in his subsequent The Crossing Guard and The Pledge). The moment at the start of the film when Joe's dead victim's father begins singing a work song at the police station still stands out as the revelation that this movie had its own palette. I could go on and on but I'd probably bore... even ME (like Frank, no?).What struck me in Cannes and forever since is how this massive achievement was so overlooked by other critics and then the public. I felt I was simply out of step but never wavered in my commitment to the film as a private cause which I'm pleased to say everyone I've talked into seeing it has agreed during exciting post-mortems. Also, as with great works in general, I notice it only gets better with repeated visits over the years. And seeing the comments about it on this site has cheered me up no end. I'm not alone!It's one thing for a film to endure; another entirely for it to emerge from obscurity years after it was made and left aside. That very trajectory, likely, it seems now, for The Indian Runner, is going to become one of its many very special qualities. Conversations about its simple and complex strengths are gaining a new dimension with this look into what it was that made it so inaccessible to most of its viewers for its first decade and what it is and will be that finally unmasks the gem that until now was so oddly neglected. Suddenly it's on DVD and people are discussing it. Could it be good taste or whatever you call this kind of appreciation is on the rise? Wow. Reasons to be cheerful indeed. And for those of us who first came across Viggo Mortenson here, imagine how itchy it made us sitting through his fine but passionless Lord of the Rings!Here's to poetry, vision, and honesty about pain and life without judgment. Lord knows it's rare these days.


Company
Horsepower Productions
Contact
John Dunton-Downer (Producer)
Address
Ground Floor6-8 Vestry StreetLondonEnglandN1 7RE
Telephone
020 7553 6553/54/55
Fax
020 7287 7297
Website
http://www.4rfv.co.uk/outside.asp?companyid=18627
Email
sw(' moc_yyz_sdorprewopesroh.nhoj.com');
mailto:john@horsepowerprods.com

Ward Verrijcken

WARD VERRIJCKEN studeerde in 1996 af als licentiaat in de Germaanse Talen (Eng/Dui) aan de K.U.Leuven. Al tijdens zijn studies zette hij zijn eerste stappen in de filmwereld. Hij ging voor het filmmagazine Teek werken en werd er eindredacteur. Nadien was hij als filmreporter aan de slag bij Het Laatste Nieuws. Op dit ogenblik is hij vooral bekend van zijn reportagewerk voor de VRT waar hij als filmcriticus en -reporter werkt voor radio en televisie (Radio Donna en De Rode Loper).

------------------

Ward Verrijcken (24), eindredacteur van het Belgische filmtijdschrift Teek! en auteur van het boek 'Oscar: Hollywoods held. Het hele verhaal' (Baarn, Leuven 1995).

"Het wordt meestal vergeten maar de Oscars zijn in 1926 door studiobaas Louis. B. Mayer niet in het leven geroepen om de beste films te bekronen maar om gratis publiciteit voor Hollywood te genereren. Het moet gezegd dat hij daarin uitstekend is geslaagd, want een miljard mensen laat zich beetnemen, omdat zij denken dat in het Oscargala de beste films in het zonnetje worden gezet. Het gaat echter helemaal niet om de beste films, maar om films die bij de vijfduizend stemmende Academy-leden in de smaak vallen. Omdat het gemiddelde Academylid zestig jaar oud is, vallen gedurfde films vrijwel altijd buiten de boot. Humane, lievige films en ernstige morele drama's als Gandhi, The last emperor en Out of Africa genieten de voorkeur. Het zijn films waar niemand iets tegen in kan brengen en die Hollywood van een fraai image moeten voorzien.""Als je in de Oscargeschiedenis kijkt valt het op dat films die werkelijk invloed op de filmcultuur hebben gehad vaak buiten de boot vallen. In 1976 werd Taxi driver gepasseerd ten gunste van bokser Sylvester Stallone in Rocky en in 1994 gaf men de voorkeur aan Forrest Gump boven Pulp fiction. Forrest Gump is een goed voorbeeld van het soort idyllische en utopische films dat de Academy-leden graag bekronen. De film draagt de gedachte uit dat je als achterlijke man toch kunt slagen in het leven. Het houdt de American dream in stand.""De Oscargekte grijpt steeds meer om zich heen. In Amerika is het al zo ver dat de releasedata worden afgestemd op de datum van het Oscargala. In de zomer brengen de studio's hun pretentieloze blockbusters uit en aan het eind van het jaar hun Oscarfilms. Met grote publiciteitscampagnes - vorig jaar slokten die tien miljoen dollar op - moeten de Academy-leden worden overtuigd. Het gevolg is dat alle media-aandacht zich op een paar films richt, zodat veel goede films niet de aandacht krijgen die zij verdienen. De dwaasheid gaat nu zo ver dat sterren in hun contract laten opnemen dat producenten verplicht zijn om een Oscarcampagne voor hen te voeren, ook als bij voorbaat vaststaat dat dat een verloren zaak is. Bij Micheille Pfeiffer was dat bijvoorbeeld dit jaar het geval."

Short Take

Naam SHORT TAKE - FILMMAGAZINE

Land BELGIUM

Taal DUTCH

Periodiciteit Weekly

Eerste jaar van publicatie 1991

N°ISSN

Jaar 1991 1992

Commentaar Published by the "V.z.w. De Blinde Loper".

A local filmmagazine of Leuven.

Succeeded by TEEK!.

Info Koninklijk Belgisch Filmarchief

Steven Geys

CURRICULUM VITAE
Ik ben Steven Geys. geboren te Leuven 25/10/1971. Graficus van opleiding, diploma ‘Meester in de Beeldende Kunsten - Grafisch Vormgever’. Sinds anderhalf jaar heb ik de stap gezet om als zelfstandig graficus de wereld te verkennen.
Hieronder een overzichtje van mijn studies/opleidingen, kennis en werkervaringen.

STUDIES / OPLEIDINGEN
• Abdijschool Vlierbeek (Lager onderwijs)
• Humaniora Don Bosco Haacht (Middelbaar onderwijs)
• Sint-Jozefscollege Aarschot - opleiding Architectuur/Beeldende Kunst
• Vooropleiding Beeldende kunsten (Toegepaste grafiek) Sint-Lukas Brussel, specialisatie(s) etsen, zeefdruk, fotografie, litho.
• Hogeschool A1 Sint-Lukas te Brussel, afgestudeerd met onderscheiding als grafisch vormgever - specialisatie illustratie en fotografie(k).

WERKERVARING
• Als pas afgestudeerd grafisch vormgever gedurende 2,5 jaar tewerkgesteld bij Grafisch bureau Comm te Brussel waar we o.m. het jaarverslag van KBC realiseerden (jaar van de fusie).
• Art/Creative Director bij The Publishing Company - TEEK Magazine (muziek- en filmmagazine)
• Wegens onvoorzien faillissement overgestapt naar Propaganda in Zaventem (mede- eigenaars van Himalaya NV. - Grande Reis-Magazine) die zich vnl. specialiseren in sponsored magazines.
• Art Director – Roularta Medica (Medische vakbladen) waar ik gedurende 4 jaar instond voor het uitbouwen en opstarten van een nieuwe grafische cel met als hoofdtaak het restylen van bestaande week/maandbladen.Ervaring in de ‘magazinewereld’.
• Via Johan Stuyck (oud-leraar Sint-Lucas) van ontwerpbureau Dream Team bij Artoos Communicatiegroep terecht gekomen waar ik in de hoedanigheid van Art-Director werkte in teamverband in de grafische studio.
• Sinds anderhalf jaar ben ik Zelfstandig Graficus waar ik in opstartfase heb samengewerkt met een grafisch bureau die me ge-outsourced heeft als freelancer.

Niet Joepie of Fancy was mijn favoriete tijdschrift, maar Teek magazine

Tienerdroom
februari 4, 2008 door cajiente

Als puber wilde ik actrice worden. Nu dromen er wel meer bakvissen van een carrière op de planken, maar ik had het toch zwaar te pakken. Vanaf de dag dat ik samen met mijn beste vriendin het nummer bij het krantenberichtje ‘jongeren vanaf 12 jaar gezocht voor toneelcurus’ draaide, was acteren mijn lang leven.

Het was ook allemaal zo spannend. De rolverdeling, de opvoeringen, de toneelweekends, het afwezig mogen zijn op school om schoolvoorstellingen te spelen. Iets later werd dat: audities en een paar (ini)mini-rolletjes op TV. Niet Joepie of Fancy was mijn favoriete tijdschrift, maar Teek magazine, om de oproepen voor figuranten.

Naarmate de volwassenheid naderde, verbleekte de droom. Het leek me plots toch wel belangrijk om een serieus diploma te behalen. En dus schudde ik neen toen de juf dictie en voordracht me vroeg of ik iets met toneel zou gaan doen. En de liefde sleet een beetje. Maar één keer per jaar wakkert het vlammetje toch weer aan. Dan speelt mijn vroegere jeugdtoneel. Zo ook vorig weekend.

Dus toen de mevrouw van de productie vroeg of ik geen kort stukje zou kunnen opvoeren op de viering van hun twintigjarig bestaan, heb ik toegezegd. De zorgen volgden pas de ochtend nadien. Help, wie gaat er meedoen? Help, we wonen tegenwoordig allemaal ver uit elkaar. Help, waar vind ik teksten voor leuke/interessante sketches? Kan iemand mij alvast met dat laatste helpen?