Politics.be en journalist René De Witte vatten de berichtgeving rond voormalig overnemers TEEK Magazine (onder meer Maurice De Velder, Alain Grootaers, Livius, Aminata, en Hedwig Dethée) als volgt samen:
ANTWERPEN
De financiële kamer van de correctionele rechtbank van Antwerpen heeft lichtere straffen uitgesproken dan was gevorderd door het openbaar ministerie, maar dan weer straffen die beduidend hoger waren dan wat de verdediging nog maar had durven vrezen. De verdediging ging voor niets minder dan een vrijspraak, maar werd daarin duidelijk niet gevolgd door de rechtbank. Maurice De Velder tekent hoger beroep aan. Of Think Media, Think Media Outdoor en De Vrije Pers beroep aantekenen moet door hun respectievelijke raden van bestuur worden beslist. Voor een eerste reactie grijpt PagiA in grote lijnen opnieuw naar de 'deontologische evenwichtsoefening' van collega René De Witte.
Er waren een aantal belangrijke vrijspraken. Zo werd Maurice De Velder vrijgesproken voor de beweerde manipulatie van de koers van Think Media, voor het niet melden van elf participaties in Think Media alsook voor het misbruik maken van de zwakheid en onwetendheid van een aantal aandeelhouders (zoals Alain Grootaers of Frank Verstraeten). Ook in een afpersingsdossier (de zaak Verbeeck) viel een vrijspraak. De Velder heeft zich ook niet schuldig gemaakt aan het vervalsen van de businessplannen van Streep (het dossier Tramvision).
De dossiers Media-Hall, Streep (andere aspecten), Cointreau (Aminata) acht de rechtbank wel bewezen. Een aantal financiële transacties (bankoverschrijvingen, aankoop van aandelen, etcetera) worden beschouwd als witwas, waardoor de rechter ook een aantal verplichte verbeurdverklaringen uitsprak (zie aparte berichtgeving: Het financieel plaatje voor Think Media.)
Een overzicht per beklaagde van de strafvorderingen van het openbaar ministerie en de uiteindelijk uitgesproken straffen.
* Maurice De Velder:
Gevorderd: 4 jaar effectief, 500.000 euro geldboete en 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 3 jaar effectief, 375.000 euro, 10 jaar beroepsverbod.
(In de TEEK zaak: Maurice De Velder schreef de cheque voor de aankoop van TEEK op naam van Livius, alhoewel het aankoopcontract getekend werd door Think Media (TM) dochter De Vrije Pers + Maurice De Velder introduceerde Hedwig Dethée voor de verdere aankoop van The Publishing Company, de uitgeverij achter TEEK, via een andere TM dochter, Aminata)
* Livius:
Gevorderd: 500.000 euro boete, 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 250.000 euro, 10 jaar beroepsverbod.
* 't Sheeren Bosch:
Gevorderd: 500.000 euro, 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 150.000 euro, 5 jaar beroepsverbod.
* Chris De Bruyne:
Gevorderd: 18 maanden (waarvan 9 effectief), 50.000 euro en 10 jaar beroepsverbod. Vonnis: 8 maanden, 2.500 euro, beide met uitstel.
* De Vrije Pers:
Gevorderd: 250.000 euro, 5 jaar beroepsverbod. Vonnis: 10.000 euro
* Business Panel (Think Media Outdoor):
Gevorderd: 250.000 euro boete, 5 jaar beroepsverbod. Vonnis: 75.000 euro.
* Think Media:
Gevorderd: 500.000 euro. Vonnis: 100.000 euro.
* Crimacom:
Gevorderd: de ontbinding van de vennootschap. Vonnis: 25.000 euro.
* Dhelco:
Gevorderd: 250.000 euro. Vonnis: nihil.
* Hedwig Dethée
Gevorderd: : 9 maanden effectief, 50.000 euro. Vonnis: 6 maanden effectief, 2.500 euro.
* Falcom (dat failliet is):
Gevorderd: de ontbinding (een symbolische straf dus). Vonnis: 25.000 euro.
Geen gevaar voor voortbestaan TM Outdoor en De Vrije Pers
Het vonnis uitgesproken in de zaak-De Velder betekent een financiële dobber voor Think Media. Toch is het voortbestaan van de holding en de eveneens veroordeelde dochterbedrijven Think Media Outdoor en De Vrije Pers niet in het gevaar. Bladen als P-magazine, Ché, Menzo, Chief en anderen verdwijnen dus lang niet uit de kiosk. De nieuwssite Clint.be blijft online. En de affichage-activiteiten van TMO gaan onverminderd verder.
Gepeperde, maar geen dodelijke rekening.
De beursgenoteerde holding Think Media (TM) verspreidde vrijdag in de namiddag en na lectuur en analyse van het vonnis, een officieel persbericht over de mogelijk gevolgen voor de holding en de dochterbedrijven De Vrije Pers (DVP) en Think Media Outdoor (TMO). Het bericht was niet nodig om al tijdens de lezing van het vonnis een idee te hebben van de schade. Het openbaar ministerie (OM) had serieuze geldboetes, verbeurdverklaringen en een beroepsverbod van telkens 10 jaar gevorderd lastens TM, DVP en TMO. Dat beroepsverbod werd door sommige media (De Standaard en Het Nieuwsblad) totaal fout geïnterpreteerd als een verbod om handelsactiviteiten uit te voeren, maar de kranten zetten de fout nooit recht. De rechters waren milder dan het OM, maar serveerden toch een gepeperde, maar niet dodelijke rekening. Een beroepsverbod, wat inhoudt dat DVP en TMO geen bestuursmandaten zouden mogen uitvoeren, werd niet opgelegd. Wat wel?
Geldboetes: 185.000 euro.
De gevorderde geldboete voor TM van 100.000 euro werd teruggebracht naar 20.000 euro. De boete moet vermenigvuldigd worden met de opdeciemen, wat gemakshalve wordt berekend door de boete te vermenigvuldigen met vijf, 100.000 euro dus. (Het precieze bedrag is eigenlijk 99.100 euro). Voegt men er de geldboetes aan toe voor DVP en TMO (zie eerdere berichtgeving) dan komt het totaal aan geldboetes voor TM en dochters van 185.000 euro (iets minder als men exact berekent).
Verbeurdverklaringen: verplichte en facultatieve.
De rechtbank sprak twee soorten verbeurdverklaringen uit. De eerste zijn de verplichte, die door de rechtbank moeten worden opgelegd als er witwas is gepleegd (artikel 505, zesde lid van het Strafwetboek). In totaal werden voor afgerond 2,6 miljoen euro verplichte verbeurdverklaringen uitgesproken lastens Maurice De Velder, zijn persoonlijke vennootschappen Livius en 't Seerenbosch, een paar keer in combinatie met TM, één keer in combinatie met TMO. Er is lastens DVP geen enkele verbeurdverklaring uitgesproken. Wanneer drie beklaagden samen worden veroordeeld, is het niet te bepalen wie welk deel moet betalen. In de praktijk zal de partij met de diepste zakken worden aangesproken en die moet dan maar bij de anderen hun aandeel vorderen. De rechtbank kan ook zogenaamde facultatieve verbeurdverklaringen vorderen (volgens artikel 42, 3° van het Strafwetboek). Dat gebeurde ook voor een totaalbedrag van 2,18 miljoen euro.
Totaalplaatje: 4,78 miljoen euro.
Wat kan maximaal worden verbeurd bij TM?
Wat als TM en TMO helemaal alleen zouden moeten opdraaien voor de verbeurdverklaringen die onder meer ook lastens hen zijn uitgesproken? Het maximumbedrag voor TM (inclusief TMO) bedraagt in die hypothese 1.265.380 euro. Evenwel werd in het kader van de verkoop van de radiozender 4FM door TM (aan Deficom) reeds een bedrag van 802.608 euro uit de verkoopsopbrengst in beslag genomen. Dat geld staat al een zevental jaar op een rekening bij de Deposito- en Consignatiekas geblokkeerd en bracht de hele tijd intresten op. Dit bedrag (plus intresten) is door TM dus reeds betaald. Zonder rekening te houden met de intresten, zou TM bijgevolg nog 462.772 euro moeten betalen.
Maximum nog te betalen door TM.
Dat bedraagt dus 462.772 euro nog te betalen verbeurdverklaringen (zonder met de intresten rekening te houden) en 185.000 euro boetes of samen 647.772 euro. Een gepeperde, maar niet dodelijke rekening. Mogelijk tekenen de vennootschappen hoger beroep aan.
De persoonlijke verbeurdverklaringen
Zoals eerder tijdens het proces gemeld, vorderde het OM aanvankelijk in totaal voor liefst 17,5 miljoen euro verbeurdverklaringen. Lastens de beklaagde Chris De Bruyne was de vordering ronduit obsceen te noemen. De Velder riskeerde zijn woning in Knokke kwijt te raken. Dat werd het dus allemaal niet.
Chris De Bruyne.
De man was directeur bij Streep, de reclameregie van De Lijn, en zou hebben meegewerkt aan het opstellen van valse businessplannen voor het project Tramvision (zie verslaggeving tijdens het proces). Voor dit laatste werd hij vrijgesproken. Evenwel niet voor het feit dat hij voor circa 2,2 miljoen oude Belgische franken vanuit zijn vennootschap Crimacom had gefactureerd aan Falcom (de vennootschap die Tramvision zou realiseren in opdracht van Streep). De facturatie gebeurde omdat De Bruyne intellectuele rechten zou hebben ingebracht bij Falcom. Volgens de rechtbank waren er helemaal geen intellectuele rechten om in te brengen en dus waren de facturen gebaseerd op fictieve prestaties. Dat geld wordt dus verbeurd. Een deel van dit ten onrechte verworven vermogen werd besteed aan onder meer de aankoop van een VW Golf. Ook die is verbeurd. Pakken minder dan wat het OM allemaal aan verbeuringen had gevorderd en De Bruyne geen enkele kans meer gaf in zijn verdere beroepsleven. Het gevorderde beroepsverbod van 10 jaar werd niet weerhouden. De gevorderde effectieve straf en boete worden flink herleid tot 8 maanden cel en 2.500 euro, telkens wel met een uitstel van 5 jaar. De Bruyne was niet aanwezig, zijn raadsman mr. Van Heeswijck wel. Die kon zich (in principe) neerleggen bij de straf.
Maurice De Velder.
Ook voor hoofdbeklaagde Maurice De Velder zijn de straffen lang niet de ook al obscene strafmaat die door het OM was gevorderd. Maar de rekening blijft gepeperd en eigenlijk nog altijd buiten proportie tegenover de beweerdelijk gepleegde feiten. De rekening kan voor hem persoonlijk en/of voor zijn persoonlijke vennootschappen Livius en 't Seeren Bosch oplopen tot tegen 4 miljoen euro. De rechters waren niet mals voor De Velder. Een passage uit het vonnis: “De feiten zijn verwerpelijk. Beklaagde De Velder en de vennootschappen waarin hij enig mandaat bekleedde, pleegden verschillende valsheden waarmee zij illegale vermogensvoordelen konden verwerven en misbruik maakten van de vennootschapsgoederen. Beklaagde De Velder, als 'Captain of Industry', was hierin een drijvende kracht (...) De handelswijze van de beklaagden wijst op normvervaging en op een frauduleuze ingesteldheid en heeft het legaal handelsverkeer verstoord.” (sic). De rechters vonden de vordering van het OM om De Velder en Livius tien jaar beroepsverbod, en 't Seeren Bosch 5 jaar, op te leggen terecht en spraken die ook uit om de beklaagden “ervan te weerhouden in de toekomst nieuwe gelijkaardige feiten te plegen”. Dat betekent dat De Velder al die tijd geen bestuursmandaten mag bekleden. Enige troost is dat de vordering van het OM om zijn villa in Knokke te laten verbeuren, door de rechters niet is weerhouden. Maurice De Velder heeft nu twee weken de tijd om hoger beroep aan te tekenen, wat hij, naar eigen zeggen vrijdagnamiddag, zonder enige twijfel zal doen. De straffen worden dan opgeschort tot er een arrest komt van het hof van beroep. Zo'n arrest zal er wellicht niet zijn voor de zomer van 2009.
Kennelijk (zwaar) aangerekend:
• Hakken op de speurders
• Inbreken als schijnslachtoffer
• Aantreden met batterij dure advocaten van buiten Antwerpen
In de intro en de epiloog van hun vonnis lieten de drie rechters duidelijk verstaan dat ze niet gediend waren met een aantal procedurespelletjes die de verdediging (lees: Maurice De Velder) had gespeeld. Hakken op de speurders, bijvoorbeeld. En zich burgerlijke partij stellen als beklaagde. Bovendien maakt een beklaagde die met een batterij dure advocaten van buiten Antwerpen aantreedt, zichzelf extra verdacht, zo wordt al jaren gefluisterd. Daar zijn inderdaad voorbeelden van in het Vlinderpaleis, aan de Waalsekaai en in de assisenzaal.
Geen eerlijk proces?
De intro.
Maurice De Velder houdt sinds jaar en dag voor dat hij nooit een eerlijk proces kon krijgen en dit om velerlei redenen. Zo was er de manier van werken van de politiespeurders: zij gingen totaal bevooroordeeld te werk en voerden een louter destructief onderzoek, gericht op de vernietiging van Think Media en zijn dochters. Intimidatie, afdreiging, het niet juist weergeven van verklaringen, etcetera. Het was legio. Er waren de valse en door de speurders afgedwongen verklaringen van Frank Verstraeten (zie eerdere berichten). De veelvuldige verzoeken om bijkomende onderzoeksdaden te laten uitvoeren die zijn onschuld konden bewijzen, werden steevast afgewezen. En dan waren er de veelvuldige perslekken tijdens het gerechtelijk onderzoek. Kortom, het vermoeden van onschuld, een heilig principe van een rechtstaat, was helemaal zoek. Ook het verzoek om mensen als getuigen op te roepen op het niveau van de raadkamer werd afgewimpeld. Hoe kon de verdachte zich dan op een eerlijke wijze verdedigen. Niet dus. Allemaal argumenten voor de verdediging om de strafvordering onontvankelijk te laten verklaren. No way, volgens de rechters. “Alsof rechters niet objectief zouden kunnen oordelen omwille van perslekken. En wie had beslist dat bijkomende getuigen niet wenselijk waren? De raadkamer toch? Was er dan geen gerechtelijk onderzoek geweest naar de perslekken en was dat dan niet afgesloten met een buitenvervolgingstelling? Ja toch!” En dus werd de strafvordering wel ontvankelijk verklaard.
Redelijke termijn overschreden? Neen, aldus de rechtbank.
“De zaak was bijzonder complex. Het onderzoek gebeurde 'zeer snel'. Nooit heeft het stilgelegen. Als de procedure vertraging opliep dan was het omwille van de veelvuldige verzoeken tot bijkomend onderzoek die werden neergelegd in het kader van de wet-Franchimont. De redelijke termijnen zijn dus niet overschreden”.
Burgerlijke partijstelling. De epiloog.
Bij de start van het proces zorgden de advocaten van Think Media, De Vrije Pers en Think Media Outdoor voor een zeer opmerkelijke zet. Ze stelden zich burgerlijke partij, en dit omwille van de opgelopen reputatieschade (zie eerdere berichtgeving). Door als beweerd slachtoffer in te breken in de procedure kon de verdediging de toon zetten. Normaal komen op een proces eerst de burgerlijke partijen aan bod, nadien het openbaar ministerie en pas dan de beklaagden. Think Media en dochters waren beklaagden. Door zich burgerlijke partij te stellen tegen Maurice De Velder, kwamen zij als eerste aan het woord. De bedoeling was om het proces te laten beginnen door de merites van Maurice De Velder in het licht te zetten. Eigenlijk was het knap gezien van de verdediging, maar uit wat we tussen de regels van het vonnis lezen en uit de intonatie aan het einde van de voorlezing ervan door de drie rechters, blijkt dat de rechtbank deze originele zet duidelijk niet kon smaken.
(Met dank aan René De Witte)
Jan Heuvelmans
Bron(nen): PagiA-nieuwsgaring
Correctionele rechtbank
Meegedeeld
Media Services (http://www.mediaservices.be/)
