woensdag 10 februari 1999
Teek 69: Edito Februari 1999
Het einde van een tijdperk.
Binnen enkele weken gaat ze weg. Francine De Caluwe. De eerste werknemer ooit bij Teek Magazine. Telkens ik het verhaal van Francine en Teek vertel worden hoofden meewarig geschud: “Is het echt waar wat hij vertelt?” Wel, het is waar. Het is waar dat ik het op een dag, nu iets meer dan vijf jaar geleden, niet meer zag zitten, en alleen in onze bureaus op de derde verdieping van Supercity One in Leuven met één van de eerste Teeks in mijn handen stond en me wanhopig afvroeg hoe ik er in godsnaam in zou slagen om Teek op de markt te houden als ik niet snel meer advertenties zou verkopen.
Het is waar dat ik enkele dagen voordien in Metropolis met twee vrijwilligers had afgesproken. Om Teek-pamfletten uit te delen. En daar stond ze dan. Piepjong, onwennig, bleekjes, altijd wat bleekjes en indrukbaar zacht. Ik kende haar niet. Ze had telefonisch gereageerd op een oproep voor vrijwilligers. Verder geen details. Of toch. Ze was gestopt met school. Voor de rest had ze geen toekomstplannen. Misschien middenjury, als het kon. Dat was het contradictorische aan Francine. Ze zag er uit als het buurmeisje dat school loopt op de Dames, maar eigenlijk was ze een drop-out.
Toen ik dus met beide handen in het haar zat dacht ik plots aan die frêle vrijwilligster. En het was zo klaar als een klontje. Ik zou haar bellen en ze zou ja zeggen. En ze zei ja. Niet op de vraag: “Wij hebben een openstaande vacature, zou u willen solliciteren?”, maar wel op de vraag: “Wil je voor Teek komen werken, ook al is er geen geld om je te betalen? Francine kreeg pas geld als ze een advertentie verkocht had, en ze verkocht er de eerste drie maanden geen enkele.
Ze heeft gewroet, gesmeekt en gelachen. Ze heeft gevloekt en getierd op de eerste adverteerders. Vaak een traan gelaten. Zij kon niet begrijpen waarom men niet gewoon adverteerde in Teek Magazine. Ze was verbouwereerd, tot in haar ziel geraakt als een adverteerder een bestelling annuleerde. Niemand kon zo triomfantelijk haar vuist in de lucht steken, onhandig vrouwelijk, als ze een nieuwe klant binnenhaalde.
Bij alles wat ze deed was er één ding dat onveranderlijk bleef: haar stem, de beste telefoonstem die Teek ooit gehad heeft. Terwijl ze advertenties verkocht zette ze haar tanden in haar middenjury. Ik heb nooit, NOOIT, begrepen hoe ze bij die middenjury belandde. Toekomen bij Teek met een blokfluit in de hand om ‘s avonds les te volgen, want blokfluit was haar struikelsteen. Het was een weirde, onaardse werksituatie.
De stem gaat nu weg. Ze gaat naar Diesel. Het wereldberoemde jeansmerk heeft haar gevraagd om het marketingdepartement in België mee op te starten. Ik zal eerlijk zijn. Ik was behoorlijk van slag toen ik hoorde dat ze bij Teek zou weggaan. In een naïeve opwelling heb ik haar ooit geklasseerd als die ene die tot op het einde van haar dagen bij Teek zou blijven. Ik was fout. Ik ben daarenboven niet gelukkig met Diesel. Ik vind dat Diesel de door Teek ontgonnen diamant al te makkelijk binnenrijft. Als Francine weggaat zal er voor Teek een tijdperk afgesloten worden. De era van eerstelingen die maandenlang gratis voor Teek gewerkt hebben vooraleer ze een minimum loon kregen. Dat kan nu niet meer. Daar staat Teek nu te ver voor. Zelfs de tijden zijn al veranderd. Wie zou dat nu nog doen?
Iedereen bij Teek staat wat verstomd van dit vertrek, maar wenst in een automatische reflex dat het haar goed, nee schitterend, gaat bij Diesel. Ik zou Diesel willen slaan. En mezelf. Op mijn
voorhoofd.
Gert Van Mol
Uitgever
Teek Februari 1.jpg)
999
Binnen enkele weken gaat ze weg. Francine De Caluwe. De eerste werknemer ooit bij Teek Magazine. Telkens ik het verhaal van Francine en Teek vertel worden hoofden meewarig geschud: “Is het echt waar wat hij vertelt?” Wel, het is waar. Het is waar dat ik het op een dag, nu iets meer dan vijf jaar geleden, niet meer zag zitten, en alleen in onze bureaus op de derde verdieping van Supercity One in Leuven met één van de eerste Teeks in mijn handen stond en me wanhopig afvroeg hoe ik er in godsnaam in zou slagen om Teek op de markt te houden als ik niet snel meer advertenties zou verkopen.
Het is waar dat ik enkele dagen voordien in Metropolis met twee vrijwilligers had afgesproken. Om Teek-pamfletten uit te delen. En daar stond ze dan. Piepjong, onwennig, bleekjes, altijd wat bleekjes en indrukbaar zacht. Ik kende haar niet. Ze had telefonisch gereageerd op een oproep voor vrijwilligers. Verder geen details. Of toch. Ze was gestopt met school. Voor de rest had ze geen toekomstplannen. Misschien middenjury, als het kon. Dat was het contradictorische aan Francine. Ze zag er uit als het buurmeisje dat school loopt op de Dames, maar eigenlijk was ze een drop-out.
Toen ik dus met beide handen in het haar zat dacht ik plots aan die frêle vrijwilligster. En het was zo klaar als een klontje. Ik zou haar bellen en ze zou ja zeggen. En ze zei ja. Niet op de vraag: “Wij hebben een openstaande vacature, zou u willen solliciteren?”, maar wel op de vraag: “Wil je voor Teek komen werken, ook al is er geen geld om je te betalen? Francine kreeg pas geld als ze een advertentie verkocht had, en ze verkocht er de eerste drie maanden geen enkele.
Ze heeft gewroet, gesmeekt en gelachen. Ze heeft gevloekt en getierd op de eerste adverteerders. Vaak een traan gelaten. Zij kon niet begrijpen waarom men niet gewoon adverteerde in Teek Magazine. Ze was verbouwereerd, tot in haar ziel geraakt als een adverteerder een bestelling annuleerde. Niemand kon zo triomfantelijk haar vuist in de lucht steken, onhandig vrouwelijk, als ze een nieuwe klant binnenhaalde.
Bij alles wat ze deed was er één ding dat onveranderlijk bleef: haar stem, de beste telefoonstem die Teek ooit gehad heeft. Terwijl ze advertenties verkocht zette ze haar tanden in haar middenjury. Ik heb nooit, NOOIT, begrepen hoe ze bij die middenjury belandde. Toekomen bij Teek met een blokfluit in de hand om ‘s avonds les te volgen, want blokfluit was haar struikelsteen. Het was een weirde, onaardse werksituatie.
De stem gaat nu weg. Ze gaat naar Diesel. Het wereldberoemde jeansmerk heeft haar gevraagd om het marketingdepartement in België mee op te starten. Ik zal eerlijk zijn. Ik was behoorlijk van slag toen ik hoorde dat ze bij Teek zou weggaan. In een naïeve opwelling heb ik haar ooit geklasseerd als die ene die tot op het einde van haar dagen bij Teek zou blijven. Ik was fout. Ik ben daarenboven niet gelukkig met Diesel. Ik vind dat Diesel de door Teek ontgonnen diamant al te makkelijk binnenrijft. Als Francine weggaat zal er voor Teek een tijdperk afgesloten worden. De era van eerstelingen die maandenlang gratis voor Teek gewerkt hebben vooraleer ze een minimum loon kregen. Dat kan nu niet meer. Daar staat Teek nu te ver voor. Zelfs de tijden zijn al veranderd. Wie zou dat nu nog doen?
Iedereen bij Teek staat wat verstomd van dit vertrek, maar wenst in een automatische reflex dat het haar goed, nee schitterend, gaat bij Diesel. Ik zou Diesel willen slaan. En mezelf. Op mijn
voorhoofd.
Gert Van Mol
Uitgever
Teek Februari 1
.jpg)
999Foto: Francine De Caluwe: 9-1-2008
dinsdag 9 februari 1999
Teek 69: Colofon, Medewerkers Februari 1999
Uitgever: Gert Van Mol
Commercieel Directeur: Anthony Callebaut
Management-Assistant: Inge Jordaens
Coordinatie: Jan Schuddinck en Stephanie Eyckmans
Art Director: Diane Van Hool
Lay-out: Joachim Heuvinck
Redactie: Jesse Brouns, Tim Coene, Johan Copermans, Hajo De Grave, Sam de Graeve, Michel Kempeneers, Kristof Liberloo, Gert Meesters, Ruben Nollet, Tom Peeters, Niels Ruell, Patrick Verboven
Medewerkers aan nummer 69: Sven De Potter, Kirsten De Wever, Tine Hens, Sara Van Poecke, Chris Mestdach, Tom Naegels, Sammy Neirinck, Guy Van Vlierden
Illustratie: Bart Van Tieghem
Fotografen: Gary Breyssem, Guy Kokken, Wim Milo, Kenneth Ramaekers, Geert Vanden Wijngaert, Diederik Van Der Mieden, Filip Van Roe, Verne, Lies Willaert
Drukwerk coordinator: Jana Masarcova
Advertising: Francine De Caluwe, Ilse Lambrechts
Marketing Manager: Ulrike Janssen
Promotie en Sponsoring: Femke Brouns
Office Management: Caroline D'Hondt en Katrien Pieters
Abonnementenservice: Dieter Lauwers
Netwerkbeheer: Roeland De Windt
Verantwoordelijke uitgever: Gert Van Mol
Commercieel Directeur: Anthony Callebaut
Management-Assistant: Inge Jordaens
Coordinatie: Jan Schuddinck en Stephanie Eyckmans
Art Director: Diane Van Hool
Lay-out: Joachim Heuvinck
Redactie: Jesse Brouns, Tim Coene, Johan Copermans, Hajo De Grave, Sam de Graeve, Michel Kempeneers, Kristof Liberloo, Gert Meesters, Ruben Nollet, Tom Peeters, Niels Ruell, Patrick Verboven
Medewerkers aan nummer 69: Sven De Potter, Kirsten De Wever, Tine Hens, Sara Van Poecke, Chris Mestdach, Tom Naegels, Sammy Neirinck, Guy Van Vlierden
Illustratie: Bart Van Tieghem
Fotografen: Gary Breyssem, Guy Kokken, Wim Milo, Kenneth Ramaekers, Geert Vanden Wijngaert, Diederik Van Der Mieden, Filip Van Roe, Verne, Lies Willaert
Drukwerk coordinator: Jana Masarcova
Advertising: Francine De Caluwe, Ilse Lambrechts
Marketing Manager: Ulrike Janssen
Promotie en Sponsoring: Femke Brouns
Office Management: Caroline D'Hondt en Katrien Pieters
Abonnementenservice: Dieter Lauwers
Netwerkbeheer: Roeland De Windt
Verantwoordelijke uitgever: Gert Van Mol
vrijdag 5 februari 1999
Maandblad Teek protesteert tegen waarschuwing van ministerie
Twee processen-verbaal wegens tabaksreclame - Maandblad Teek protesteert tegen waarschuwing van ministerie.
HASSELT - De anti-tabaksreclamewet wordt verbazingwekkend goed nageleefd. Sinds ze van kracht is geworden, begin dit jaar, zijn nog maar twee processen-verbaal opgesteld. Dat konden wij gisteren donderdag vernemen bij het hoofdbestuur van de eetwareninspectie, die thuishoort onder het departement Volksgezondheid en die enkele tientallen controleurs de baan op heeft gestuurd. Er is wel een behoorlijk aantal waarschuwingen gegeven. Gisteren werd tegen één van die waarschuwingen fel geprotesteerd door het maandblad 'Teek' dat zich ten onrechte geviseerd voelt. Het blad had een redactioneel artikel geïllustreerd met een jongedame, 'gebodypaint' met het logo van een tabaksmerk, en had een rokerstest gepubliceerd.
Een hoofdcontroleur van de eetwareninspectie noemde de resultaten van de uitgevoerde controles gisteren 'vrij goed', wat ambtelijk verwoord hierop neerkomt: praktisch géén overtredingen. «Op een aantal vergetelheden na,» zegt de hoge ambtenaar. Daarmee wordt dan bedoeld: een affiche die op de zijkant van een tabaksautomaat is blijven zitten, een vergeten asbak met een sigarettenmerk erop, een affiche van het wereldkampioenschap voetbal met een een tabaksmerk, het beroemde dametje van Belga, meer bepaald, dat soort dingen.
Naar de fabrikanten
«In dergelijke gevallen,» zegt de man van de eetwareninspectie, krijgen de 'overtreders' eerst een mondelinge waarschuwing en een poos nadien gaan onze controleurs nog eens een kijkje nemen. Bij moeilijk te verwijderen reclames krijgen de betrokkenen een schriftelijke waarschuwing. In praktisch alle gevallen volstaat de waarschuwing. Sinds de wet van kracht is geworden, zijn vooral kranten- en tabakswinkels en een groot aantal horecazaken bezocht door de controleurs. «Daarvoor kon een team van vijfenzestig mensen worden ingezet,» zegt onze gesprekspartner; «Wie niet ziek, zwanger of met vakantie was, is ook effectief ingezet. De meesten van hen zijn ongeveer vier of vijf dagen op pad geweest. Voor heel België - het gaat hier om een federale wet - zijn welgeteld twee processen-verbaal opgesteld en aan onze juridische dienst overgemaakt. Aan de overtreders wordt dan een administratieve boete voorgesteld.»
Over boetebedragen is niets geweten. In de regel komen de controleurs bij de tabaksfabrikanten terecht want het zijn hun vertegenwoordigers die de handelszaken bezoeken en voor de verspreiding van de reclame verantwoordelijk zijn. Na een verhoor bij de tabaksfirma's verhuist het hele pakket naar de juridische dienst van de eetwareninspectie. «Het is onze controleurs niet om een eventuele boete te doen,» zegt de man van het hoofdbestuur, «het is alleen hun taak, erop toe te zien dat de wet wordt nageleefd.» Hij herinnert zich één van de twee opgemaakte processen-verbaal: het ging om de zijgevel van een krantenwinkel waarop twee reclameborden hingen, van twee verschillende merken. Eén van de firma's liet het bord weghalen, de andere niet.»
Persvrijheid?
Gisteren protesteerde de uitgever van het maandblad Teek tegen een waarschuwing vanwege het ministerie van sociale zaken, volksgezondheid en leefmilieu. Deze waarschuwing sloeg op het januarinummer waarin redactioneel aandacht werd besteed aan het roken. Volgens het ministerie moest de illustratie bij het artikel - een jongedame, gebodypaint met een tabakslogo - beschouwd worden als 'tabaksreclame'.
De uitgever, The Publishing Company (TPC), signaleerde ook dat het ministerie aanstoot heeft genomen aan een rokerstest in het gewraakte nummer, waarbij de redactieleden een aantal Belgische sigaretten had getest. TPC vindt dat het ministerie zijn boekje te buiten is gegaan. «Het verbieden van 'verbruikerstests' door deze ongenuanceerd te catalogeren onder de noemer 'reclametechniek' is voor mij een flagrante aanfluiting van het begrip persvrijheid,» zei uitgever Gert Van Mol. TPC gaat verzet aantekenen tegen de waarschuwing.
L.R. © 1999 Het Belang van Limburg , Lode Ramaekers, 05-02-1999, Pag. 2
HASSELT - De anti-tabaksreclamewet wordt verbazingwekkend goed nageleefd. Sinds ze van kracht is geworden, begin dit jaar, zijn nog maar twee processen-verbaal opgesteld. Dat konden wij gisteren donderdag vernemen bij het hoofdbestuur van de eetwareninspectie, die thuishoort onder het departement Volksgezondheid en die enkele tientallen controleurs de baan op heeft gestuurd. Er is wel een behoorlijk aantal waarschuwingen gegeven. Gisteren werd tegen één van die waarschuwingen fel geprotesteerd door het maandblad 'Teek' dat zich ten onrechte geviseerd voelt. Het blad had een redactioneel artikel geïllustreerd met een jongedame, 'gebodypaint' met het logo van een tabaksmerk, en had een rokerstest gepubliceerd.
Een hoofdcontroleur van de eetwareninspectie noemde de resultaten van de uitgevoerde controles gisteren 'vrij goed', wat ambtelijk verwoord hierop neerkomt: praktisch géén overtredingen. «Op een aantal vergetelheden na,» zegt de hoge ambtenaar. Daarmee wordt dan bedoeld: een affiche die op de zijkant van een tabaksautomaat is blijven zitten, een vergeten asbak met een sigarettenmerk erop, een affiche van het wereldkampioenschap voetbal met een een tabaksmerk, het beroemde dametje van Belga, meer bepaald, dat soort dingen.
Naar de fabrikanten
«In dergelijke gevallen,» zegt de man van de eetwareninspectie, krijgen de 'overtreders' eerst een mondelinge waarschuwing en een poos nadien gaan onze controleurs nog eens een kijkje nemen. Bij moeilijk te verwijderen reclames krijgen de betrokkenen een schriftelijke waarschuwing. In praktisch alle gevallen volstaat de waarschuwing. Sinds de wet van kracht is geworden, zijn vooral kranten- en tabakswinkels en een groot aantal horecazaken bezocht door de controleurs. «Daarvoor kon een team van vijfenzestig mensen worden ingezet,» zegt onze gesprekspartner; «Wie niet ziek, zwanger of met vakantie was, is ook effectief ingezet. De meesten van hen zijn ongeveer vier of vijf dagen op pad geweest. Voor heel België - het gaat hier om een federale wet - zijn welgeteld twee processen-verbaal opgesteld en aan onze juridische dienst overgemaakt. Aan de overtreders wordt dan een administratieve boete voorgesteld.»
Over boetebedragen is niets geweten. In de regel komen de controleurs bij de tabaksfabrikanten terecht want het zijn hun vertegenwoordigers die de handelszaken bezoeken en voor de verspreiding van de reclame verantwoordelijk zijn. Na een verhoor bij de tabaksfirma's verhuist het hele pakket naar de juridische dienst van de eetwareninspectie. «Het is onze controleurs niet om een eventuele boete te doen,» zegt de man van het hoofdbestuur, «het is alleen hun taak, erop toe te zien dat de wet wordt nageleefd.» Hij herinnert zich één van de twee opgemaakte processen-verbaal: het ging om de zijgevel van een krantenwinkel waarop twee reclameborden hingen, van twee verschillende merken. Eén van de firma's liet het bord weghalen, de andere niet.»
Persvrijheid?
Gisteren protesteerde de uitgever van het maandblad Teek tegen een waarschuwing vanwege het ministerie van sociale zaken, volksgezondheid en leefmilieu. Deze waarschuwing sloeg op het januarinummer waarin redactioneel aandacht werd besteed aan het roken. Volgens het ministerie moest de illustratie bij het artikel - een jongedame, gebodypaint met een tabakslogo - beschouwd worden als 'tabaksreclame'.
De uitgever, The Publishing Company (TPC), signaleerde ook dat het ministerie aanstoot heeft genomen aan een rokerstest in het gewraakte nummer, waarbij de redactieleden een aantal Belgische sigaretten had getest. TPC vindt dat het ministerie zijn boekje te buiten is gegaan. «Het verbieden van 'verbruikerstests' door deze ongenuanceerd te catalogeren onder de noemer 'reclametechniek' is voor mij een flagrante aanfluiting van het begrip persvrijheid,» zei uitgever Gert Van Mol. TPC gaat verzet aantekenen tegen de waarschuwing.
L.R. © 1999 Het Belang van Limburg , Lode Ramaekers, 05-02-1999, Pag. 2
Abonneren op:
Posts (Atom)