Joachim Heuvinck start Wondergarden

De wonderlijke jaren 70
Datum: 25/03/2008

Joachim Heuvinck (creative director) en Gaetan Geerkens (head strategic planning) verlaten het communicatiebureau Indus/MP&S (deel van Mediagroep Van Dyck) om met een eigen bureau van start te gaan dat "back to the seventies" als motto hanteert. "We willen de tijd dat de mediacentrales en reclamebureaus onder één dak zaten, terug in zijn volle glorie herstellen," vertellen ze. "Het is op die manier dat je echt crossmediaal en 360° kan denken en werken voor merken. Als je daarbij ook nog het rijke palet aan nieuwe communicatietools voegt, dan krijg je een 'wondertuin' aan mogelijkheden om in te grossieren voor klanten." Het nieuwe bureau werd dan ook Wondergarden gedoopt.

Joachim Heuvinck startte als creatief voor het nicheblad TEEK magazine, daarna was hij vijf jaar art director bij LDV/oneforone (JBC, Shoes in the box, GB, Perfetti Van Melle, Shoe Discount, Maes, Red Bull, O Cool, enz.) Sinds 2005 was hij creative director bij Indus en verantwoordelijk voor budgetten van onder andere Sloggi, Triumph, DELA, ATAG, Heylen, Siemens en Oceade.
Gaetan Geerkens was acht jaar actief bij MP&S als planner en uiteindelijk als strategisch hoofd van de planning. Hij begeleidde budgetten als Horrman, Cardoen, Sloggi, Triumph, Smeets, Radson, Harol, E5 Mode, Minolta, IIG, DELA, Silhouette, A-film, Cineart en Paradiso.

http://www.pub.be/

Aangeboden » TEEK filmmagazine
Prijs » € 0,40
Beschrijving »
De hele reeks van het nederlandstalig filmmagazine TEEK in zeer goede staat. Meer dan honderd nummers.
Gegevens Adverteerder »
Naam Ponsaers Pascal
Woonplaats Hoboken, in de provincie Antwerpen
Extra Bekijk gebruikerswaardering
Bekijk webwinkel
Bekijk alle 160 zoekertjes

02-03-2007 CD Collectie
Eigen Muziekkot NU !!!

http://roenhetzwoen.skynetblogs.be/tag/1/Oor

Mijn persoonlijke info
Gebruikersnaam: roenhetzwoenGeslacht: ManGeboortedatum: 15 januari 1974Woonplaats: GalmaardenLand: BelgiëWebsite: http://roenhetzwoen.skynetblogs.be

Ik begin meer en meer de behoefte te krijgen aan een eigen kot in m’n Ranch. Iedere vent kent dat gevoel wel: de ene heeft behoefte aan een knutselkot, de andere aan een kot voor z’n modelbouwtrein,… En ik dus aan een eigen muziekkot. Een kot dus, met m’n hele collectie platen, cd’s, cassettes, muziektijdschriften, muziekboeken, stereo-installatie, computer, enz. Nu staat het meeste hiervan in de living, en dat begint me stilaan op m’n zenuwen te werken. De madam kijkt ’s avonds namelijk graag naar (on)dingen als ‘Emma’, ‘Vallende Sterren op de Dansvloer’, ‘Kinderen van De Windt’, ‘Flikkers’, ‘debiele Debby & Nancy’, ‘De Pappenheimers’, ‘Beste Vrienden’ en watweetiknogallemaal voor gezeik. En ik dus niét. Ik zou liever op die momenten plaatjes luisteren. Of ondertussen zitten lezen in oude OOR, Uncut, Teek, of Stage exemplaren. Nu kan ik alleen maar zitten internetten. M’n enorme collectie muziektijdschriften ligt namelijk in archiefdozen op zolder te verkommeren. Mee tv-kijken zegt u? Pfff, tv kan me al jààren niet meer boeien. Moest ik een eigen kot hebben, zou ik niet eens meer naar ‘De Laatste Show’ zitten gapen. Dat is tegenwoordig toch maar een ouwe wijven programma geworden; een televisionele versie van de Flair, zeg maar. Waar is den tijd dat ‘De Laatste Show’ nog rock ’n roll was met Bruno Wyndaele. Zou ik eigelijk überhaupt nog tv kijken indien ik een eigen kot zou hebben? Ik betwijfel het. In de 4 jaar dat we in ons huurhuis in Pepingen woonden, stond de tv immers zo goed als nooit op.

Wat ik ook serieus vervelend begin te vinden is dat m’n cd-collectie hier open en bloot in de living in een zelfgemaakte cd-wall (foto) staat. Eerst vond ik die cd-wall prachtig, maar ik merk dat het de meeste bezoekers alleen maar stoort. Sommigen nemen er zichtbaar aanstoot aan. Je ziét ze gewoon steeds denken van: “Maar sukkelaar toch; dat geld had je beter in iets nuttiger geïnvesteerd”. Gelukkig zit m’n LP- en singletjescollectie dan nog verstopt in de elektriciteitskast, of men zou me helemaal zot verklaren. Zoiets als een cd-collectie is immers niet zo maatschappelijk aanvaard. Het is een hobby; meer een passie eigelijk, die men niet begrijpt. Dat iemand jaarlijks honderden tot duizenden euro’s uitgeeft aan hobby’s als bijvoorbeeld fotografie, film, fietsen, amateur astrologie, computer, fitness centra, wellnessklinieken, beautyfarms, games, restaurant, vakantie, kunst, dure merkkledij enzovoort, of 25.000 à 50.000 euro inééns uitgeeft aan een lelijke, monsterlijke jeep, of een enorme boekencollectie heeft staan in z’n living,… is iets dat meer en beter aanvaard wordt; zoiets kan wél door de beugel voor de Gemiddelde Vlaming. Maar een cd-collectie dus niét. Gelukkig maar dat ik soms nog eens soulmates tegenkom op het net of ik zou mezelf nog weird beginnen vinden. Nochtans heb ik dat geld niet in één keer uitgegeven; het is een collectie die ik sinds 1985 aan het uitbouwen ben. M’n collectie vertelt m’n hele leven: hoe ik geëvolueerd ben als mens, hoe ik me in bepaalde periodes gevoeld heb,… Vele platen roepen dan ook herinneringen op; er hangen verhalen aan vast en ik weet nog precies waar en wanneer ik ze gekocht heb en waarom. M’n collectie is dan ook niet perfect; er zitten best behoorlijk wat guilty pleasures in. A-ha, Duran Duran, Pet Shop Boys en van die dingen uit m’n jeugd. Ik schaam me er niet voor.

Natúúrlijk heb ik ondertussen al meer dan genoeg platen om de rest van m’n leven mee door te komen. Maar zo werkt dat dus niet. Toch niet bij mij. In tegenstelling tot de meeste van m’n leeftijdsgenoten wil ik nog steeds nieuwe én oude muziek ontdekken en dus platen blijven kopen. Ik ben totaal niét van het principe “in onzen tijd was het allemaal veel beter”. Nee, ook nu wordt nog fantàstische muziek gemaakt. Maar de meesten willen het niet meer geweten hebben; willen of kunnen gewoon de moeite niet meer opbrengen om nog intensief met muziek bezig te zijn. Hun schuld niet: meestal belet hun job hen dat. Natuurlijk “dat het dan vroeger allemaal beter was”, want ze weten gewoon niet beter.

Desalniettemin geeft het me ook een heerlijk gevoel om zo nu en dan eens te kunnen teruggrijpen naar een oude, favoriete plaat-van-toen (foto). Natuurlijk heb ik, vanwege de wekelijkse aankoop van nieuwe cd’s, veel van die ouwe dingen al jaren niet meer beluisterd, maar ik heb ze toch maar mooi in de kast staan en ik kan ernaar teruggrijpen wanneer ik maar wil.

Bon, ik geef toe: ik ben natuurlijk thuis overdag, en dus kan ik een héle dag muziek beluisteren, hetgeen ik ook doe terwijl ik met andere huishoudelijke taken bezig ben (of zoals nu, terwijl ik zit te bloggen). Maar toch. Het is niet genoeg. Ik wil me ook ‘s avonds kunnen terugtrekken met m’n muziek wanneer het Emma-gekwek té hard op m’n zenuwen begint te werken. En ik ben dat dus ook méér dan beu om me steeds te moeten verantwoorden voor m’n muziekcollectie. Daarom: ik wil m’n eigen kot. Op zolder. En wel nú meteen. Probleem: investering in verbouwing en inrichting van de zolder. Ik zou niet weten hoeveel dat zou moeten kosten, en dus hebben we er misschien niet eens het geld voor; ik zou het begot niet weten. Eigen schuld. Had ik maar niet zo veel cd’s moeten kopen!

------------------

Ik zie mezelf nog altijd de roltrappen in Brussel Zuid afstormen richting metro, met in mijn discman die fantástische debuut cd van Daft Punk. Of “die gele” van Blur. Beiden hét krachtvoer bij uitstek om mezelf op te laden alvorens dat duffe bankkantoor te betreden. Jawel, u leest het goed: in die tijd ging ook ik nog compleet op in de hypes van toen. Hypes, die we alleen kenden via Studio Brussel, Humo, Oor, RifRaf en NME. Maar ook Stage, dat toen aan z’n eerste jaargang bezig was, en het inmiddels al lang opgedoekte Teek! Akkoord, Teek! was in eerste instantie een filmmagazine, maar mettertijd werd de muziekrubriek bijna even belangrijk als de filmrubriek. In ieder geval: hoewel die periode nog maar sinds eergisteren geleden lijkt, was ik toen, in tegenstelling tot nu, wél nog knap, intelligent, ambitieus en kerngezond.

Bart Vermeer

CURRICULUM VITAE
Persoonlijke gegevens
Bart Vermeer,
Geboren op 24 juli 1973
te Sint-Agatha-Berchem.

GSM : 0475/86 62 48
www.schrijversbent.be
www.cross-over.be
bart@cross-over.be

Redactioneel / Prijzen
-Redactiemedewerker ‘Filmmagazine Teek’ ’93 Research en promotie tijdens het opstarten.

Relevante Vormingen
-Meester in de Audiovisuele Kunst, Optie Filmregie (1993 – 1997), Rits Brussel
-Getuigschrift ‘Creatief Schrijven’, WEL (1998 – 2002), avondcursus K.U.L.
o.l.v. Hans Devroe.
-Attest Bedrijfsbeheer CVO Lommel, (2005 – 2006)
-Opleiding GPB via CVO Hasselt, (2006 – 2008)

John Dunton-Downer

I journeyed from New York to Southampton on the France in 1970 at the age of seven, and I shall never forget it. My sister and I paid no attention to the signs on the free-of-charge cinema and ended up seeing Women in Love a few good years before we were meant to. Johnny Halliday was aboard and his unbelievably unruly little son was our dining partner in the childrens mess. Crew could not stop the little tyrant from jumping out of his chair etc. All in all it was like a dream gilt-edged ... john Dunton-Downer, London UK

Not just a fine work, 24 November 2004Author: http://akas.imdb.com/user/ur3000899/comments from Los Angeles, California
I spent over a decade watching and reviewing films for my job at MTV Europe. Even before and since I voraciously consume cinema of truly all kinds as a passion, I don't care about genre or even subject, only that a work is honest, inspired, effective. As with any art, of course. I saw The Indian Runner at its Cannes film festival debut in 1991 and left the Grand Palais screening speechless. Where to start? We often hear about the usual checklist of script, acting, cinematography, editing, music, and so on, and of course all are stellar here. But it's the magic of the mix of all these and so many more subtleties about the experience of this film that makes it not just a terrific, achingly beautiful thing, moving, illuminating, but, I believe, having revisited it so many times over the last thirteen years (like so very few others among the hundreds seen once), one that is important and bound for a belated re- positioning as a cinematic gem in the history books of the future.Cassavetes is clearly a major force behind this in the best possible way; he'd have stood up and applauded the way Penn took his spirit, his openness and gave it a more cinematic scope, color, pace, size, without compromising his own direct gaze on the human condition. Before this film Cassavetes' huge contribution had not been properly picked up, the baton in some respects still dangling where the late auteur had left it years back. In Indian Runner Penn points the way forward for this bold tone of cinematic voice (in a way to my mind even more clear than in his subsequent The Crossing Guard and The Pledge). The moment at the start of the film when Joe's dead victim's father begins singing a work song at the police station still stands out as the revelation that this movie had its own palette. I could go on and on but I'd probably bore... even ME (like Frank, no?).What struck me in Cannes and forever since is how this massive achievement was so overlooked by other critics and then the public. I felt I was simply out of step but never wavered in my commitment to the film as a private cause which I'm pleased to say everyone I've talked into seeing it has agreed during exciting post-mortems. Also, as with great works in general, I notice it only gets better with repeated visits over the years. And seeing the comments about it on this site has cheered me up no end. I'm not alone!It's one thing for a film to endure; another entirely for it to emerge from obscurity years after it was made and left aside. That very trajectory, likely, it seems now, for The Indian Runner, is going to become one of its many very special qualities. Conversations about its simple and complex strengths are gaining a new dimension with this look into what it was that made it so inaccessible to most of its viewers for its first decade and what it is and will be that finally unmasks the gem that until now was so oddly neglected. Suddenly it's on DVD and people are discussing it. Could it be good taste or whatever you call this kind of appreciation is on the rise? Wow. Reasons to be cheerful indeed. And for those of us who first came across Viggo Mortenson here, imagine how itchy it made us sitting through his fine but passionless Lord of the Rings!Here's to poetry, vision, and honesty about pain and life without judgment. Lord knows it's rare these days.


Company
Horsepower Productions
Contact
John Dunton-Downer (Producer)
Address
Ground Floor6-8 Vestry StreetLondonEnglandN1 7RE
Telephone
020 7553 6553/54/55
Fax
020 7287 7297
Website
http://www.4rfv.co.uk/outside.asp?companyid=18627
Email
sw(' moc_yyz_sdorprewopesroh.nhoj.com');
mailto:john@horsepowerprods.com

Ward Verrijcken

WARD VERRIJCKEN studeerde in 1996 af als licentiaat in de Germaanse Talen (Eng/Dui) aan de K.U.Leuven. Al tijdens zijn studies zette hij zijn eerste stappen in de filmwereld. Hij ging voor het filmmagazine Teek werken en werd er eindredacteur. Nadien was hij als filmreporter aan de slag bij Het Laatste Nieuws. Op dit ogenblik is hij vooral bekend van zijn reportagewerk voor de VRT waar hij als filmcriticus en -reporter werkt voor radio en televisie (Radio Donna en De Rode Loper).

------------------

Ward Verrijcken (24), eindredacteur van het Belgische filmtijdschrift Teek! en auteur van het boek 'Oscar: Hollywoods held. Het hele verhaal' (Baarn, Leuven 1995).

"Het wordt meestal vergeten maar de Oscars zijn in 1926 door studiobaas Louis. B. Mayer niet in het leven geroepen om de beste films te bekronen maar om gratis publiciteit voor Hollywood te genereren. Het moet gezegd dat hij daarin uitstekend is geslaagd, want een miljard mensen laat zich beetnemen, omdat zij denken dat in het Oscargala de beste films in het zonnetje worden gezet. Het gaat echter helemaal niet om de beste films, maar om films die bij de vijfduizend stemmende Academy-leden in de smaak vallen. Omdat het gemiddelde Academylid zestig jaar oud is, vallen gedurfde films vrijwel altijd buiten de boot. Humane, lievige films en ernstige morele drama's als Gandhi, The last emperor en Out of Africa genieten de voorkeur. Het zijn films waar niemand iets tegen in kan brengen en die Hollywood van een fraai image moeten voorzien.""Als je in de Oscargeschiedenis kijkt valt het op dat films die werkelijk invloed op de filmcultuur hebben gehad vaak buiten de boot vallen. In 1976 werd Taxi driver gepasseerd ten gunste van bokser Sylvester Stallone in Rocky en in 1994 gaf men de voorkeur aan Forrest Gump boven Pulp fiction. Forrest Gump is een goed voorbeeld van het soort idyllische en utopische films dat de Academy-leden graag bekronen. De film draagt de gedachte uit dat je als achterlijke man toch kunt slagen in het leven. Het houdt de American dream in stand.""De Oscargekte grijpt steeds meer om zich heen. In Amerika is het al zo ver dat de releasedata worden afgestemd op de datum van het Oscargala. In de zomer brengen de studio's hun pretentieloze blockbusters uit en aan het eind van het jaar hun Oscarfilms. Met grote publiciteitscampagnes - vorig jaar slokten die tien miljoen dollar op - moeten de Academy-leden worden overtuigd. Het gevolg is dat alle media-aandacht zich op een paar films richt, zodat veel goede films niet de aandacht krijgen die zij verdienen. De dwaasheid gaat nu zo ver dat sterren in hun contract laten opnemen dat producenten verplicht zijn om een Oscarcampagne voor hen te voeren, ook als bij voorbaat vaststaat dat dat een verloren zaak is. Bij Micheille Pfeiffer was dat bijvoorbeeld dit jaar het geval."

Short Take

Naam SHORT TAKE - FILMMAGAZINE

Land BELGIUM

Taal DUTCH

Periodiciteit Weekly

Eerste jaar van publicatie 1991

N°ISSN

Jaar 1991 1992

Commentaar Published by the "V.z.w. De Blinde Loper".

A local filmmagazine of Leuven.

Succeeded by TEEK!.

Info Koninklijk Belgisch Filmarchief

Steven Geys

CURRICULUM VITAE
Ik ben Steven Geys. geboren te Leuven 25/10/1971. Graficus van opleiding, diploma ‘Meester in de Beeldende Kunsten - Grafisch Vormgever’. Sinds anderhalf jaar heb ik de stap gezet om als zelfstandig graficus de wereld te verkennen.
Hieronder een overzichtje van mijn studies/opleidingen, kennis en werkervaringen.

STUDIES / OPLEIDINGEN
• Abdijschool Vlierbeek (Lager onderwijs)
• Humaniora Don Bosco Haacht (Middelbaar onderwijs)
• Sint-Jozefscollege Aarschot - opleiding Architectuur/Beeldende Kunst
• Vooropleiding Beeldende kunsten (Toegepaste grafiek) Sint-Lukas Brussel, specialisatie(s) etsen, zeefdruk, fotografie, litho.
• Hogeschool A1 Sint-Lukas te Brussel, afgestudeerd met onderscheiding als grafisch vormgever - specialisatie illustratie en fotografie(k).

WERKERVARING
• Als pas afgestudeerd grafisch vormgever gedurende 2,5 jaar tewerkgesteld bij Grafisch bureau Comm te Brussel waar we o.m. het jaarverslag van KBC realiseerden (jaar van de fusie).
• Art/Creative Director bij The Publishing Company - TEEK Magazine (muziek- en filmmagazine)
• Wegens onvoorzien faillissement overgestapt naar Propaganda in Zaventem (mede- eigenaars van Himalaya NV. - Grande Reis-Magazine) die zich vnl. specialiseren in sponsored magazines.
• Art Director – Roularta Medica (Medische vakbladen) waar ik gedurende 4 jaar instond voor het uitbouwen en opstarten van een nieuwe grafische cel met als hoofdtaak het restylen van bestaande week/maandbladen.Ervaring in de ‘magazinewereld’.
• Via Johan Stuyck (oud-leraar Sint-Lucas) van ontwerpbureau Dream Team bij Artoos Communicatiegroep terecht gekomen waar ik in de hoedanigheid van Art-Director werkte in teamverband in de grafische studio.
• Sinds anderhalf jaar ben ik Zelfstandig Graficus waar ik in opstartfase heb samengewerkt met een grafisch bureau die me ge-outsourced heeft als freelancer.

Niet Joepie of Fancy was mijn favoriete tijdschrift, maar Teek magazine

Tienerdroom
februari 4, 2008 door cajiente

Als puber wilde ik actrice worden. Nu dromen er wel meer bakvissen van een carrière op de planken, maar ik had het toch zwaar te pakken. Vanaf de dag dat ik samen met mijn beste vriendin het nummer bij het krantenberichtje ‘jongeren vanaf 12 jaar gezocht voor toneelcurus’ draaide, was acteren mijn lang leven.

Het was ook allemaal zo spannend. De rolverdeling, de opvoeringen, de toneelweekends, het afwezig mogen zijn op school om schoolvoorstellingen te spelen. Iets later werd dat: audities en een paar (ini)mini-rolletjes op TV. Niet Joepie of Fancy was mijn favoriete tijdschrift, maar Teek magazine, om de oproepen voor figuranten.

Naarmate de volwassenheid naderde, verbleekte de droom. Het leek me plots toch wel belangrijk om een serieus diploma te behalen. En dus schudde ik neen toen de juf dictie en voordracht me vroeg of ik iets met toneel zou gaan doen. En de liefde sleet een beetje. Maar één keer per jaar wakkert het vlammetje toch weer aan. Dan speelt mijn vroegere jeugdtoneel. Zo ook vorig weekend.

Dus toen de mevrouw van de productie vroeg of ik geen kort stukje zou kunnen opvoeren op de viering van hun twintigjarig bestaan, heb ik toegezegd. De zorgen volgden pas de ochtend nadien. Help, wie gaat er meedoen? Help, we wonen tegenwoordig allemaal ver uit elkaar. Help, waar vind ik teksten voor leuke/interessante sketches? Kan iemand mij alvast met dat laatste helpen?