Teek 69: Edito Februari 1999

Het einde van een tijdperk.

Binnen enkele weken gaat ze weg. Francine De Caluwe. De eerste werknemer ooit bij Teek Magazine. Telkens ik het verhaal van Francine en Teek vertel worden hoofden meewarig geschud: “Is het echt waar wat hij vertelt?” Wel, het is waar. Het is waar dat ik het op een dag, nu iets meer dan vijf jaar geleden, niet meer zag zitten, en alleen in onze bureaus op de derde verdieping van Supercity One in Leuven met één van de eerste Teeks in mijn handen stond en me wanhopig afvroeg hoe ik er in godsnaam in zou slagen om Teek op de markt te houden als ik niet snel meer advertenties zou verkopen.

Het is waar dat ik enkele dagen voordien in Metropolis met twee vrijwilligers had afgesproken. Om Teek-pamfletten uit te delen. En daar stond ze dan. Piepjong, onwennig, bleekjes, altijd wat bleekjes en indrukbaar zacht. Ik kende haar niet. Ze had telefonisch gereageerd op een oproep voor vrijwilligers. Verder geen details. Of toch. Ze was gestopt met school. Voor de rest had ze geen toekomstplannen. Misschien middenjury, als het kon. Dat was het contradictorische aan Francine. Ze zag er uit als het buurmeisje dat school loopt op de Dames, maar eigenlijk was ze een drop-out.

Toen ik dus met beide handen in het haar zat dacht ik plots aan die frêle vrijwilligster. En het was zo klaar als een klontje. Ik zou haar bellen en ze zou ja zeggen. En ze zei ja. Niet op de vraag: “Wij hebben een openstaande vacature, zou u willen solliciteren?”, maar wel op de vraag: “Wil je voor Teek komen werken, ook al is er geen geld om je te betalen? Francine kreeg pas geld als ze een advertentie verkocht had, en ze verkocht er de eerste drie maanden geen enkele.

Ze heeft gewroet, gesmeekt en gelachen. Ze heeft gevloekt en getierd op de eerste adverteerders. Vaak een traan gelaten. Zij kon niet begrijpen waarom men niet gewoon adverteerde in Teek Magazine. Ze was verbouwereerd, tot in haar ziel geraakt als een adverteerder een bestelling annuleerde. Niemand kon zo triomfantelijk haar vuist in de lucht steken, onhandig vrouwelijk, als ze een nieuwe klant binnenhaalde.
Bij alles wat ze deed was er één ding dat onveranderlijk bleef: haar stem, de beste telefoonstem die Teek ooit gehad heeft. Terwijl ze advertenties verkocht zette ze haar tanden in haar middenjury. Ik heb nooit, NOOIT, begrepen hoe ze bij die middenjury belandde. Toekomen bij Teek met een blokfluit in de hand om ‘s avonds les te volgen, want blokfluit was haar struikelsteen. Het was een weirde, onaardse werksituatie.

De stem gaat nu weg. Ze gaat naar Diesel. Het wereldberoemde jeansmerk heeft haar gevraagd om het marketingdepartement in België mee op te starten. Ik zal eerlijk zijn. Ik was behoorlijk van slag toen ik hoorde dat ze bij Teek zou weggaan. In een naïeve opwelling heb ik haar ooit geklasseerd als die ene die tot op het einde van haar dagen bij Teek zou blijven. Ik was fout. Ik ben daarenboven niet gelukkig met Diesel. Ik vind dat Diesel de door Teek ontgonnen diamant al te makkelijk binnenrijft. Als Francine weggaat zal er voor Teek een tijdperk afgesloten worden. De era van eerstelingen die maandenlang gratis voor Teek gewerkt hebben vooraleer ze een minimum loon kregen. Dat kan nu niet meer. Daar staat Teek nu te ver voor. Zelfs de tijden zijn al veranderd. Wie zou dat nu nog doen?

Iedereen bij Teek staat wat verstomd van dit vertrek, maar wenst in een automatische reflex dat het haar goed, nee schitterend, gaat bij Diesel. Ik zou Diesel willen slaan. En mezelf. Op mijn
voorhoofd.

Gert Van Mol
Uitgever
Teek Februari 1999

Foto: Francine De Caluwe: 9-1-2008